Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Επίλογος

14 Ιουλίου 1789

Καταχώρηση του Edward Freer


Είμαι ένας αθεράπευτος ψεύτης. Και μιλάω ειλικρινέστατα όταν λέω ότι είμαι ψεύτης.

Επίσης είμαι αθεράπευτος κλέφτης, μια και πιάσαμε τις αμαρτίες μου.

Τα εγκλήματα που έχω διαπράξει είναι αισχρά και αμέτρητα.

Πιστεύει κανείς πως όταν ένας άνθρωπος αρπάξει μια ευκαιρία ,απρόσμενη, να ζήσει παραπάνω από ότι του αξίζει, εκείνος θα εκμεταλλευτεί το συμβάν αποκτώντας σοφία,εγκράτεια, θάρρος και σοβαρότητα.

Αλλά καταπώς φαίνεται στην περίπτωσή μου , παρ' όλο που η ζωή μου ήταν γεμάτη εμπειρίες που λειτουργούσαν σα κατατοπιστικά σημάδια ώστε να μη πάρω λάθος δρόμο, εγώ κατέληξα με πολλά σκατά να βαραίνουν το άτομό μου.

Αποδείχθηκε ότι το να πλανέψω τον θάνατο, κάμποσα χρόνια πρωτύτερα, ήταν εκείνη η μοιραία βλάσφημη πράξη που όχι μόνο δεν ήταν το "αναγκαίο τελευταίο κακό" που θα άνοιγε τη πόρτα σε μια ενάρετη ζωή, αλλά αντίθετα έδωσε μπόλικη τροφή στη ψυχή μου για περαιτέρω αλλοτρίωση.

Η πλάνη ενάντια στο θάνατο με όπλισε με τα απαραίτητα εφόδια για να διαβρωθώ πιο βαθιά. Και τούτο διότι, μια ψυχή που απάτησε το θάνατο, αποκτά τη θρασύδειλη ξιπασιά και απανθρωπιά που της επιτρέπει να διαπράξει άπειρα κακουργήματα που πλέον φαντάζουν μηδαμινά μπροστά στο θάνατο.

Έτσι, όχι τυχαία, πέρασα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια αγέραστος σε σώμα και μυαλό, κλέβοντας, εξαπατώντας και διαβάλλοντας τους συνανθρώπους μου.

Και τούτο με σκότωσε με θάνατο βασανιστικότερο.

Όταν λοιπόν έμαθα ότι ένας φίλος παλιός και μαθητής σκόπευε να κάνει κάτι σπουδαίο, αποφάσισα να τον βοηθήσω.

Ξεκίνησα από τη πατρίδα μου, τη Βρετανία, όπου είχα φτάσει μόλις έπειτα από περιπλανήσεις στην Ασία.

Διέσχισα την ηπειρωτική Ευρώπη ,φθάνοντας στο Παρίσι. Εκεί πληροφορήθηκα από κοντινούς φίλους για τα μυστικά σχέδια του μαθητή μου. Ρουφιάνεψα το ατελές σχέδιο στον βασιλιά. Ύστερα βοήθησα το φίλο μου να αλλάξει τα σχέδια του και να πραγματοποιήσει την επανάσταση του. Ο φίλος μου υποψιάστηκε την προδοσία αλλά γρήγορα την ξέχασε αφού το σχέδιο που του παρείχα ήταν τέλειο.

Κάψαμε ολοκληρωτικά το Παλαιό Καθεστώς και δώσαμε στο λαό την ευκαιρία να ηγηθεί.

Έφυγα από τη χώρα των Γάλλων με μια πανέμορφη κοπέλα, τη μαθήτρια του φίλου μου, που διατηρούσε σχέση αγάπης και μίσους με τον βασιλιά , όπως όλοι οι συνάδερφοι της θα έκαναν. Η κοπέλα αυτή, άσσος στην μεταμφίεση, δε δίστασε να παριστάνει τη γυναίκα του μαθητή μου,σώζοντας τις τύχες όλων μας και παίρνοντας μια γλυκιά εκδίκηση από το βασιλιά της. Ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες μου , πήρα πίσω ένα πολύτιμο για μένα κιβώτιο.

Στα ημερολόγια που θα συγγράφω εφεξής , ακολουθώντας το παράδειγμα του μαθητή και φίλου μου, θα εξιστορήσω την αρχή της νέας μου ζωής καθώς ταξιδεύω στη Νέα Ήπειρο που παλεύει να απελευθερωθεί από τους αποικιοκράτες συμπατριώτες μου.

Αυτό το κομμάτι ανεξερεύνητης γης με ερυθρόδερμους,σκλάβους και βουβάλια ίσως είναι η ευκαιρία που πήρα με την αξία μου.

Όσο για το μαθητή μου, κατεβαίνει στη νότια Ευρώπη μαζί με τη πολύτιμη γυναίκα του. Ελπίζω μόνο να μη μπλέξουν σε φασαρίες.

Κλείνοντας τον επίλογο στο ημερολόγιο αυτό του φίλου μου, πρέπει να δώσω , ως είθισται, μια συμβουλή σε όσους τύχει να το διαβάσουν.

"Βρείτε μια ζωή να ζήσετε στο μάξιμουμ.
Φάτε, πιείτε, γελάστε αρκεί μετά να καθαρίσετε τα σπασμένα.
Δουλέψτε, φλερτάρετε, ανακαλύψτε, διδάξτε και διδαχθείτε
Βρείτε μια γυναίκα να αγαπήσετε στο μάξιμουμ.
Και τέλος, πεθάνετε προφανώς, γνωρίζοντας ότι όλα αυτά που κάνατε ήταν μάταια.

ΑΛΛΑ ΕΙΧΑΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΛΑΚΑ."

Κλείστε λοιπόν αυτή τη σελίδα και βγείτε έξω να να βρείτε τον εαυτό σας.

Σας περιμένει.

Μετά τιμής,
Edward Freer


THE END


Credits :

Στο Μέρσιλες που είναι λίγο πιο αυστηρός από το Θεό.
Στον Αλεξ που είναι καλλιτέχνης.
Στην an0 που είναι τσίφτισσα. Και καλλιτέχνις.
Στο Settra (τα του Καίσαρος, τω Καισαρι).
Στη τιτίνα , που είναι το νερό.
Στους αδερφούς μου που είναι το αλάτι. (Johnny, Κώστα, Παναγιώτη)
Στο Θεό, που είναι λίγο ανώτερος από το Solmeister.
Στο Solmeister, που είμαι το alter ego του. Και ζητούμε ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΩΝ DEPECHE MODE ΤΩΡΑ!
Σε όλους τους μπλόγκερς που τους είδα και ζήλεψα.
Και τέλος σε όλους τους αναγνώστες του ιστολογίου. Σας αγαπώ

Άντε καληνύχτες.


Τρίτη 11 Μαΐου 2010

SHOWDOWN



ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Το επεισόδιο περιλαμβάνει 5 λινκ μουσικής. Τα πρώτα 2 είναι προαιρετικά , ενώ τα 3 τελευταία προτείνω να τα δείτε για να εκτιμήσετε την εξέλιξη της υπόθεσης.






Μια εκκωφαντική έκρηξη ταρακούνησε το πάτωμα και έκανε τους ευγενείς να κρυφτούν κάτω από τους πολυτελείς καναπέδες της κεντρικής αίθουσας. Ο περισσότερος κόσμος κάλυψε τα αυτιά του αποστρέφοντας το βλέμμα του από την πόρτα όπου στεκόμουν κατσούφης κοιτώντας τον βασιλιά που έψαχνε λόγια ικανά να δείξουν πόσο πολύ με μισούσε εκείνη τη στιγμή.

Ήταν πραγματικά ξεκαρδιστικό το απεγνωσμένο βλέμμα του καθώς άκουγε χιλιάδες κομμάτια γυαλί να γίνονται θρύψαλα αντηχώντας τη μελωδία της καταστροφής σε όλο το παλάτι. Ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέπτες ανατινάχτηκε, ξεσκίζωντας το φετίχ του βασιλιά και αφήνοντας τον γυμνό και ηττημένο.Ο Λουδοβίκος γονάτισε άφωνος, με το στόμα του να χάσκει σαν το σαγόνι του να ξεκόλλησε. Σάλια έπεσαν ανενόχλητα από τα χείλη του και προσγειώθηκαν στο κόκκινο χαλί. Έβγαλα τη γλώσσα μου και γούρλωσα τα μάτια μου για να απαλύνω το πόνο του βασιλιά μας, αλλά η γκριμάτσα μου δεν τον καλοκάρδισε.

H Έφη συνάντησε το βλέμμα μου με μια ανακούφιση μητρική. Αν μπορούσε, θα με αγκάλιαζε για ένα λεπτό,από τη χαρά της που είμαι ζωντανός. Και ύστερα θα με μαστίγωνε για καμια βδομάδα. Πήρα τα μάτια μου από πάνω της και πλησίασα το βασιλία.Εκείνος πάλεψε να ανασηκωθεί και έπιασε τη μέση του σφαδάζοντας Σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπο του και ό,τι σάλια και δάκρυα του προκάλεσα και με έδειξε με το δάχτυλό του επιτακτικά.Πλάγιασα το κεφάλι μου υποτιμητικά και ξεστόμισα περιχαρής:

"Που να τραγουδούσα κιόλας..."

Όρμηξε κατά πάνω μου αλλά τρεις υπουργοί του τον συγκράτησαν μετά βίας. Το ογκώδες σώμα του Λουδοβίκου είχε έρθει στα όριά του και οι ατροφικοί μύες του έκαναν μια προσπάθεια να δουλέψουν κόντρα στους αγχωμένους και φοβισμένους υπαλλήλους του,που είχαν δει την λεπίδα που είχα τραβήξει σε ελάχιστο χρόνο.

Δεν ήθελα να σκοτώσω το μπούλη ,παρ' όλα αυτά. Το έργο μου για σήμερα είχε ολοκληρωθεί. Τα σχέδιά μου είχαν αλλάξει πριν λίγες μέρες και πλέον δε έπρεπε να διστάσω ούτε στιγμή. Το νέο βελτιωμένο σχέδιο ήταν πολύ πιο δύσκολο και η 1η μέρα του φεστιβάλ ήταν απλά η προθέρμανση.

"Ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τους καθρέπτες που χαθήκανε νωρίς", ψέλλισα πανευτυχής να κοιτάω τη διογκωμένη,κοκκινισμένη σα παντζάρι, μούρη του μπουχέσα με το στέμμα και έστειλα ένα καυτό φιλί στην Αντουανέτα Εκείνη χλόμιασε και βρήκε το θράσος να μου πει αυτό που ο άντρας της φοβόταν.

"Θα βρω τη γκομενίτσα σου,παλιο-παρδαλέ! Ανώμαλε! Σιχαμένε!", έφτυνε προς το μέρος μου. Ούρλιαζε υστερικά και ο γέρικος λαιμός της έκλεψε το χαμόγελο από τα χείλη μου ξανά. Στο άκουσμα τέτοιων κοπλιμέντων προσποιήθηκα υπόκλιση. Την ίδια στιγμή οι δύο πρώτοι φρουροί έρχονταν από πίσω μου, ο ένας από δεξιά κι ο άλλος από αριστερά. Καθώς έσκυψα και κοίταξα με ξιπασμό τους ευγενείς, οι φρουροί ήταν ακριβώς από πίσω μου. Εντελώς out of the blue, άπλωσα τις γροθιές μου με δύναμη και τους χτύπησα χαμηλά, κάτι που θα τους εκνεύριζε εγγυημένα. Οι επόμενοι φρουροί βρήκαν τους δύο μαντράχαλους στο πάτωμα να σφαδάζουν και με έβαλαν στόχο.Ο βασιλιάς ούρλιαξε "Ζωντανό" και τα πρώτα μπαστούνια προσγειώθηκαν στο κεφάλι μου. Είχε καταντήσει ρουτίνα πλέον...


http://www.youtube.com/watch?v=1AfNOKQdY-U (Mirror,Mirror- Blind Guardian)


----------------------------------------

Ξημερώματα 2ης Μέρας φεστιβάλ

Ο βασιλιάς ακολούθησε την συνοδεία των φρουρών και επέβλεψε την προσαγωγή μου στο μπουντρούμι. Κάθε που φτάναμε σε σκάλες ,οι φρουροί σταματούσαν την πομπή και με πέταγαν στα σκαλιά κουτρουβαλώντας Είχε πλάκα διότι οι εμετικές μούρες τους γύριζαν σα σβούρες και μετατρέπονταν σε θολές χαρούμενες μπίλιες. Όταν έσκαγα με το κεφάλι στον τοίχο που αντίκριζε τις σκάλες, το οποίο συνέβαινε σε κάθε όροφο, χαιρετούσα σα καθυστερημένος το βασιλιά και φώναζα ατάκες από την Δωδέκατη Νύχτα του Σαίξπηρ

Όταν επιτέλους φτάσαμε στο κλουβί, ο βασιλιάς με κοίταξε με ξινισμένο ύφος και είπε:

"Λοιπόν,καραγκιόζη, μεσημέρι φεύγεις για Βαστίλη ή μου καρφώνεις που βρίσκεται το πουτανάκι σου, το περνάω 5-6 χέρια για να ξεκαυλώσω και σε αφήνω να πάρεις μέρος στις παραστάσεις ,σήμερα το απόγευμα. Φυσικά, ότι απ' τα δύο και να επιλέξεις, μεθαύριο πρωί πρωί σε εκτελώ.

Φιλάκια, ηλίθιο πλάσμα"

Η σιδερένια πόρτα κλείνει άγαρμπα και με ξυπνάει για τα καλά. Κοιτάζω στο ταβάνι το οποίο είναι διαλυμένο και 3 φρουροί με μουσκέτα φυλάνε τη τρύπα που δημιούργησε η υπέροχη πυρίτιδα του γκριζομάλλη Albert. Ο Albert ήταν χαμίνι κιόλας όταν μπλέχτηκε σε συμμορίες του Παρισιού και άρχισε να εφαρμόζει την εξυπνάδα του στα εκρηκτικά.Εϊχαμε συναντηθεί σε ένα καφενείο την πρώτη χρονιά που διορίστηκα ως γελωτοποιός της βασιλικής αυλής. Ήταν μεθυσμένος και μου διηγήθηκε μια αστεία ιστορία για ένα έργο που είχε αναλάβει και αφορούσε την ανέγερση της πλατείας των Ηλυσίων Πεδίων.Η παρέα του και εκείνος μισθώθηκαν να ανατινάξουν κάτι άχρηστα εμπόδια στη μεγάλη λεωφόρο και εκείνη τη μέρα είδε την Αντουανέτα να πηγαίνει με ένα σωρό τζιτζιφιόγκους φίλους της στο μάθημα μουσικής. Γέλαγε τόσο πολύ όταν την είδε που τον απέλυσαν. Αποφάσισα να του χαρίσω το μισθό μου και από τότε τον καλούσα για διάφορες καταστροφές και βρωμοδουλειές που σκαρφιζόμουν

Κοντεύουν 4 ώρες από τότε που κοιμήθηκα,δλδ τα μεσάνυχτα, και λέω στον ευγενικό ξανθό φρουρό ,που ακόμα έχει χνούδι στα μάγουλά του, να με ξυπνήσει σε 20 λεπτά.

Ονειρεύτηκα το Παρίσι, λαμπερό στο νυχτερινό σκοτάδι, έδειχνε τα στολίδια του στο σύμπαν. Από τη Notre Dame άκουγες αγύρτες να τραγουδούν, από τα σοκάκια με τα φτωχικά καφενεία άκουγες φωνές,καυγάδες, κρασοκατανήξεις μέχρι τελικής πτώσεως και μουσική που κόλλαγε στο αυτί σου για πάντα.

Η Μίνα εμφανίστηκε δίπλα μου σε ένα παγκάκι ,ενώ εγώ χάζευα τη πανσέληνο. Δυο μήνες είχαν περάσει από το γράμμα της και το είχα σκάσει από το παλάτι από το ηλιοβασίλεμα Ήμουν ένα αλλοπαρμένο,σχεδόν κουτό παιδί. Η Μίνα με άρπαξε και με φίλησε. Πάντα ατίθαση. Όταν έδειξα να το απολαμβάνω, με απώθησε γρήγορα και με χαστούκισε.Η τύπισσα είναι τρελή. Που έχω μπλέξει?Δεν είμαι για τέτοια πράματα,εγώ...
Σηκωθήκαμε και σουλατσάραμε όλη νύχτα κοντά στο ξέφωτο της φυλακής της Βαστίλης Οι φρουροί του πατέρα μου με έψαχναν αλλά η Μίνα ήξερε να μας κρύψει μπροστά στα αφελή μάτια τους. Η Μίνα με έβλεπε σαν αντικείμενο λατρείας παρά σαν ίσο προς ίσο. Ήμουν το αρκουδάκι της. Αλλά αυτό θα άλλαζε. Με κοίταξε επίμονα και με διέταξε να κλέψω το μπουκάλι πιοτό εκείνου του μεθυσμένου στρατιώτη που είχε ξαπλώσει σε ένα παγκάκι αποχαυνωμένος.Οι νευρικές μου κινήσεις μέσα στους θάμνους την εκνεύρισαν και με άρπαξε από το σβέρκο."Έλα μικρέ μου ήρωα. Το μπουκάλι σου ανήκει.Ο πατέρας σου το πλήρωσε με το μισθό του στρατιώτη που θα έπρεπε να σε ψάχνει!"

"Λογική-παραλογική" σκέφτηκα φωναχτά και με κάρφωσε με τα καστανά της μάτια. Σηκώθηκα
απρόθυμα και διένυσα το πλακόστρωτο χωρίς να ακουστώ.Σα φάντασμα. Που και που γύρναγα να αντικρίσω τη Μίνα, ψαρεύοντας για το έλεος της. Όταν πήγα να αρπάξω το μπουκάλι, τα χέρια μου με πρόδωσαν και το μπουκάλι έγινε χίλια κομμάτια κάτω από τα πόδια του στρατιώτη.Ο στρατιώτης άνοιξε το στόμα του και με χάζευε σα ψάρι. Μετά από 5 δευτερόλεπτα αφασίας, άρχισε να ουρλιάζει

"ΚΛΕΦΤΕΣ!!! Κωλόπαιδο θα σε λιντσάρω".

Η Μίνα εξαφανίστηκε και την είδα να κατευθύνεται σε κάτι στενά. Έτρεξα πίσω της και χαθήκαμε στη νύχτα. Το πρωί ήμουν στο κρεβάτι μου και είπα ψέματα στο πατέρα μου ότι χάθηκα στον κήπο του παλατιού παίζοντας με τη γάτα μου.




Ο φρουρός με ξύπνησε με ένα ευγενικό μπουγέλο στα μούτρα.Ανοιγόκλεισα τα βλέφαρα μου τόσο που φοβήθηκα ότι θα πετάξω, και έκανα λίγο διαλογισμό. Ήμουν κουρασμένος, πεινασμένος, τραυματισμένος στα μισά πλευρά μου, το κεφάλι μου κουδούνιζε και τα πόδια μου ήταν έτοιμα να σπάσουν σα μακαρόνια. Εν ολίγοις τα μόνα άθικτα σημεία στο σώμα μου ήταν τα νύχια των ποδιών και των χεριών μου. Όλα τα υπόλοιπα είχαν σμπαραλιαστεί λίγο έως πολύ.

Έπαιξα ένα παιχνίδι με παροιμίες εναντίον του φρουρού και τον βασάνισα με μερικούς
γρίφους. Όταν πλέον είχε ξημερώσει μου είχε διηγηθεί τη μίζερη ζωή του και με είχε κεράσει λίγη σοκολάτα. Όταν τον αντικατέστησε ένας αγροίκος που είχε φάει κλωτσίδι από τον Λεκ, το βούλωσα και βυθίστηκα στις σκέψεις μου.

Δε μπορούσα να καρφώσω τη Μίνα. Ήταν προφανές. Επίσης,ο βασιλιάς είχε θορυβηθεί και είχε αδειάσει τη Βαστίλη από κρατούμενους.Οι μόνοι που απολάμβαναν τις υπηρεσίες του τεράστιου,μεσαιωνικού κάστρου ήταν δύο ψυχοπαθείς και ένα πλουσιόπαιδο ,που είχε δικαστεί για ασέβεια κατά της βασιλικής περιουσίας. Ο βασιλιάς αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες εδώ και καιρό και πρόσφατα βρήκε άλλοθι να κάνει περικοπές. Η θεωρία μου περί σπιούνων έβγαινε αληθινή. Κάποιος ρουφιάνευε στο Λουδοβίκο τα σχέδια εξέγερσης. Οι πολιτικοί κρατούμενοι στάλθηκαν για καταναγκαστικά έργα σε διάφορες επαρχίες χθες το πρωί, την ώρα που ο βασιλιάς παρακολουθούσε τη λειτουργία. Αν δεν είχα αλλάξει τα σχέδιά μου, όπως με συμβούλεψε ο Edward, αυτή τη στιγμή θα ενθάρρυνα ένα πλουσιόπαιδο και δύο ψυχοπαθείς να βγάλουν τους κώλους τους στους φρουρούς και να φωνάζουν "Ζήτω η Κατάληψη της Βαστίλης".


Σε ένα σύμπαν όπου η Μίνα είναι νεκρή, ο αγαπητός σας αφηγητής θα διασκέδαζε τους ευγενείς τη χθεσινή νύχτα χωρίς έκτροπα και ασχήμιες.Θα αποκτούσε την εύνοια των περισσοτέρων ευγενών και φυσικά θα ήταν μασκαρεμένος για να μην αναγνωρισθεί από το βασιλικό καταραμένο ζευγάρι. Θα τραγουδούσε μαζί με τους μασκαράδες μεταλάδες σε μια στιγμή πανζουρλισμού και θα χόρευε με την Έφη κάποιο παθιασμένο ταγκό

Στις παραστάσεις της δεύτερης μέρας στην όπερα, ο κύριος τζέστερ θα .... ΕΕΕΕ αρκετά σας είπα για τώρα.

Το θέμα είναι ότι η Μίνα ζει.Κάτι που σαν άξεστος κωλοπαιδαράς θα εκμεταλλευτώ στο έπακρο.

http://www.youtube.com/watch?v=hmy-12B9AtM (Sick Boy-Social Distortion)



----------------------------------------



Πίσω στη κατασκήνωση, οι άνθρωποι του φεστιβάλ είχαν τρομοκρατηθεί για τα καλά. Η πλειοψηφία των πολιτών έβριζαν τον ηλίθιο γελωτοποιό που τους παρέσυρε σε αυτή τη τρέλα,μόνο και μόνο για να τσακωθεί με τους φρουρούς επειδή του καρφώθηκαν παρανοϊκές ιδέες στο κεφάλι. Οι ραψωδοί κάθονταν σε ένα μεγάλο τραπέζι και έπιναν , τιμώντας τον νεκρό σφίχτερμαν που πέθανε στη συμπλοκή με τους στρατιώτες.Ο Λεκ ύψωσε το μπουκάλι του και τσούγκρισε με τα ποτήρια των υπόλοιπων θηρίων.Ο κοντός καράφλας αποπειράθηκε να με κράξει, αλλά τον απέτρεψε ο Λεκ με εκφοβιστικό βλέμμα. Ό,τι απώλειες και να αμαύρωναν την αποστολή, δεν έπρεπε να υπήρχαν κλαψουρίσματα και λιγοψυχίες.Ειδικά από τα πρωτοπαλίκαρα του εμπνευστή του σχεδίου, περίμενε κανείς υπομονή και εγκράτεια στις εκδηλώσεις απογοήτευσης Ο Λεκ άρχισε να απαγγέλει ένα
λυρικό θρήνο για το χαμένο συνάδερφο, και σύντομα τον ακολούθησε ο κοντός καράφλας. Μετά από αρκετή ώρα που έχωναν ρίμες, ο Λεκ σηκώθηκε ζαλισμένος από το ποτό και κατευθύνθηκε στο καμαρίνι μου, όπου περνούσε τη μέρα της η Μίνα.

Όταν ο Λεκ άνοιξε τη πόρτα και μπήκε δειλά στο καμαρίνι, τα ξύλα έτριξαν κάτω από τα πόδια του.Η Μίνα σηκώθηκε νευρικά από το κρεβάτι και κοίταξε τον Λεκ με επίμονο βλέμμα.Ο Λεκ γύρισε το κεφάλι του από αμηχανία και παρατηρούσε τον Edward να σκιτσάρει κάτι ακαταλαβίστικο, καθισμένος στο γραφείο μου. Η Μίνα ρώτησε τον Λεκ αν είχε νέα από το παλάτι και εκείνος ξεστόμισε ενοχικά πως ο βασιλιάς την ψάχνει και σύντομα η βασιλική φρουρά θα έρθει για να τη βρει.

Ο Edward,έσπρωξε τη καρέκλα προς τα πίσω, έσκισε το χαρτί στο οποίο δούλευε και το κατάπιε. Πλησίασε τον Λεκ και του είπε : "Έμαθες πότε θα φτάσει το συνεργείο για την αντικατάσταση των καθρεφτών?". Ο Λεκ συνομίλησε μαζί του κρυφά από την Μίνα και όταν επέστρεψαν στο καμαρίνι, η Μίνα είχε αρχίσει να μαζεύει τα πράγματά της. ο Λεκ αποχώρησε βιαστικός μια και προείχαν άλλες δουλειές που έπρεπε να αναλάβει. Αντίθετα ο Edward κοντοστάθηκε βαριεστημένα απέναντι από τη Μίνα και δεν έκανε τίποτα εκτός από το να τραγουδάει ένα αγγλικό εμβατήριο.
Σύντομα χτύπησε η πόρτα και αφού ο Edward άνοιξε τρέμοντας, μπουκάρισε συγχυσμένη η Έφη. Μια λάμψη όμως κρυφής χαράς στα μάτια της, γέμισε αισιοδοξία το δωμάτιο.Η Έφη αγκάλιασε τη Μίνα και ο Edward έφυγε κλείνοντας τη πόρτα πίσω του. Οι γυναίκες είχαν ένα σχέδιο και δεν ήθελε να εμπλακεί σε γυναικείες βρωμοδουλειές.Ήταν αρκετά σοφός ώστε να μη ρωτήσει καν τα βασικά.


----------------------------------------




«Αυτός ο άνθρωπος είν’ αρκετά σοφός, άρα μπορεί πολύ άνετα
να παίζει το ρόλο του χαζού. Και για να γίνει αυτό
χρειάζεται ιδιάζουσα εξυπνάδα. Πρέπει να ξέρει τη διάθεση
όποιου πειράζει, το χαρακτήρα καθενός, και πρέπει να επιλέγει
την κατάλληλη στιγμή, και όχι σαν αγύμναστο γεράκι
να ορμάει σε κάθε φτερωτό που βρίσκεται μπροστά του.
Το ίδιο δύσκολο επάγγελμα μ’ εκείνο του σοφού!
Γιατί η τρέλα του σοφού τρελού είναι ωραία,
ενώ άμα τρελαίνεται ο σοφός εξευτελίζεται, μοιραία.»



Τι υπέροχο κείμενο. Ακούω το κοινό να χειροκροτά, καθισμένος στα παρασκήνια. Η ηθοποιός αποσύρεται και η επόμενη πράξη ξεκινά. Εγώ είχα αποχωρήσει από την σκηνή λίγο πριν το μονόλογο της Βιόλα. Πάντα όποτε ξεστομίζω τις τελευταίες μου ατάκες σε αυτή τη πράξη,ανατριχιάζω.

«Η τρέλα, κύριε, κάνει τροχιά γύρω απ’ τη γη όπως ο ήλιος. Και λάμπει παντού»


Όλο το απόγευμα ήταν μια βαρετή εναλλαγή θεατρικών έργων με διαλλείματα φαγητού.Οι ευγενείς και οι θίασοι έδειχναν να το απολαμβάνουν όμως εγώ είχα το νού μου σε άλλα θέματα.Άσε που ήξερα όλα τα έργα απ'έξω κι ανακατωτά.

Ο ήλιος έπεσε όταν στη σκηνή άρχισε να υπάρχει ενδιαφέρον καθώς επιτέλους, ένας ένας οι γελωτοποιοί με τη σειρά θα βγαίναμε για ένα διασκεδαστικό μισάωρο μονόλογο ο καθένας.Η σκηνή ήταν τεράστια και και κόκκινες κουρτίνες πιάνονταν σα μαλλιά κοπέλας, από τις άκρες τους. Οι θέσεις αμέτρητες και όλες πιασμένες από πλούσια άτομα και οικογένειες.Το εισιτήριο ήταν πανάκριβο και οι φτωχοί πολίτες διασκέδαζαν την ίδια στιγμή στο μεγάλο πανηγύρι που είχε στηθεί για το σινάφι τους κοντά στη Notre Dame. Το θέατρο ήταν για τα υψηλά εισοδήματα σε αυτή τη χώρα.Απόδειξη ότι ο βασιλιάς έπαιζε θέατρο όλη του τη ζωή. Νιώθω ποταπός ψεύτης και κλέφτης μπροστά σε μερικούς γλοιώδεις τύπους μέσα στο κοινό, αλλά σέβομαι πολλούς από τους υπόλοιπους πλούσιους που βρίσκονταν στην όπερα, τούτη τη στιγμή.


Ο πρώτος γελωτοποιός ήταν μαύρος και προς στιγμήν όλοι οι χλιδάτοι θεατές έδειχναν
απορημένοι σε σημείο προσβολής των αρχών τους.Πολλοί γιουχάισαν αλλά τους σώπασε η φρουρά.Ο μαύρος γελωτοποιός ήξερα από πριν ότι είχε βρεθεί μέσα από απίστευτες κακουχίες στην Αγγλία. Στη ζωή του ήταν σκλάβος αλλά μετά από μια τραγωδία στο πλοίο που τον μετέφερε μαζί με ομοεθνείς του στην Αμερική, έλαβε χάρη από το βασιλιά της Αγγλίας και έγινε γελωτοποιός, αφού δεν υπήρχε άλλος τρόπος να αποκτήσει ασυλία από το βασιλικό νόμο.Ιππότης δε μπορούσε να στεφθεί, οπότε ο τύπος έγινε κακήν κακώς γελωτοποιός.Και δε ήταν και άσχημος σε αυτή τη δουλειά.

Προχώρησε μάγκικα στο κέντρο της σκηνής και γέλασε κοιτώντας όλους τους λευκούς, ντυμένους μέχρι τα νύχια, προνομιούχους του σύμπαντος και ξεφώνισε :

"God is black.But don't tell her, 'cause she's very sensitive with her colour"

Οι μεταφραστές τρελάθηκαν.Ένας ιερέας σταυροκοπήθηκε μανιασμένα και αποχώρησε.Οι περισσότεροι γέλασαν. Κάποιοι νευριασμένοι αξιωματούχοι συνομιλούσαν απειλητικά με τους φρουρούς και τους διέταξαν να συλλάβουν τον γελωτοποιό.Το κοινό πάγωσε και ο μαύρος γελωτοποιός ίδρωσε και με κοίταξε. Εγώ ήμουν πίσω από την κουρτίνα ανυπόμονος,ώσπου ακούστηκε ο βασιλιάς να διατάζει άμεση σύλληψη και τότε πετάχτηκα στη σκηνή , με ένα γάτο στα πόδια μου ,κάνοντας αποτυχημένα ζογκλερικά.Οι μπάλες τις οποίες έριχνα όπου να 'ναι έπεσαν πάνω στο γάτο και εγώ σκουντούφλησα επίτηδες πατώντας την ουρά του. Οι ευγενείς ξεκαρδίστηκαν. Σηκώθηκα νευριασμένος και τινάχτηκα για να αποφύγω το τρελαμένο γάτο. Έπεσα από τη σκηνή και βρέθηκα ανάμεσα στο κοινό, και λιγα μέτρα με χώριζαν από τους στρατιώτες. Στράφηκα προς το βασιλιά, ο οποίος έσφιγγε δίπλα του την Μίνα. ΤΙ???


Ξεπέρασα το σοκ και του έγνεψα καταφατικά. Εκείνος δίεταξε τους στρατιώτες να αναπαυτούν και να επιστρέψουν στις θέσεις του καλύπτωντας τις πόρτες. Περιπλανήθηκα ανάμεσα στους διαδρόμους και κορόιδεψα το ντύσιμο μίας σιτεμένης και πριν προλάβει να με βρίσει έσκυψα μπροστά της και της έδωσα ένα κέρμα που εμφάνισα με μαγικό. Της είπα τότε να μη ζητιανεύει για κοπλιμέντα όταν έχει άντρα. Ανέβηκα στη σκηνή και ο μαύρος γελωτοποιός με κοίταξε ανακουφισμένος. Έβγαλε ένα τριαντάφυλλο και το πέταξε σε μια κοπέλα, η οποία το άρπαξε γεμάτη χαρά. Η επέμβαση μου ήταν άμεση.

"Δε θέλετε να ξέρετε που το έκρυβε", πέταξα και ένιωσα τη γλώσσα μου να στάζει βιτριόλι. Με κοίταξε χαμογελώντας και με ρώτησε:
"Ξέρεις τι θέλουν οι γυναίκες?"
"Φυσικά" ,απάντησα. "Άλλωστε μας το χτυπούν συνέχεια",συνέχισα με μυστηριώδες βλέμμα.Στάθηκα ευθυτενής και φώναξα με γυναικεία φωνή :
" Θέλουν έναν άντρα με αίσθηση του χιούμορρρρ"

Χασκογέλασε και με έσπρωξε υποτιμητικά. Άπλωσε τα χέρια του με απορία και ξεστόμισε: "Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Ποτέ δεν ακούμε το υπόλοιπο γιατί είμαστε απασχολημένοι να γλείφουμε τα παπούτσια τους."

Προχώρησε, πήρε αγκαλιά το γάτο,τον χάιδεψε και τον άφησε. Τότε λέει:

"Μία γυναίκα θέλει έναν άντρα με αίσθηση του ΔΙΚΟΥ ΤΗΣ χιούμορ!"

Πολλές ανύπαντρες χτυπήθηκαν στις θέσεις τους,ενώ οι παντρεμένες κοίταξαν τους άντρες τους με το βλέμμα " Είναι ψέματα".

Ο μαύρος χειροκροτήθηκε και αποχώρησε αμέσως.Δε θα ολοκλήρωνε το μισάωρό του και φυσικά εγώ θα έκανα πρόγραμμα ΜΙΑΣ ώρας.Το κοινό ήταν τρελαμένο όταν άρχισα να κράζω τα κακώς κείμενα των σχέσεων. Ήταν πάντα το αγαπημένο μου σκετς και έδινα τον καλύτερό μου εαυτό.

"Σας έχει τύχει ποτέ, να είστε παντρεμένοι με μία κοπέλα... και το πατέρα της?

Μα τι ηλίθιος, αυτός είναι ο λόγος που φοράτε κοστούμι κι όχι κολάν αυτή τη στιγμή.
Συνεχίζω..
Περνάτε μία υπέροχη μέρα, χαζεύοντας τις υπηρέτριες στο κτήμα σας και η γυναίκα σας σας ζητάει να κάνετε σεξ? Ναι, σοβαρολογώ. Τι σεξ μωρή? Δεν έχεις άλλες δουλείες?Είσαι παντρεμένη γυναίκα. Κάνε αυτό που κάνουν όλες. Απάτησέ με. Άσε με να παίξω με τη νεολαία, πάρε το χοντρό κώλο σου και πιάσε κανένα τεκνό.Αλλιώς χωρίζουμε...

Συμβαίνει και στους καλύτερους, το ξέρω...


Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να κάνετε μία καλή πράξη? Όπως στους προσκόπους? Αλλά το ξανασκέφτεστε όλο το πρωί, και επιτέλους το μεσημέρι... θυμάστε ότι είστε ο βασιλιάς? Αυτές οι σκέψεις είναι πολύ ρουφιάνες,σκέφτεστε.

Βέβαια υπάρχει και η άλλή άκρη.Αυτή κι αν είναι μέσα σε βαριά σκατά...

Είσαι ένας φτωχός ηλίθιος και θες να αυτοκτονήσεις...Και το μόνο αρκετά ψηλό κτίριο είναι η Παναγία των Παρισίων...Και πρέπει να πληρώσεις είσοδο...

Η εκκλησία είναι α-π-α-ν-θ-ρ-ω-π-ήήήήήήήή"


Οι ευγενείς γελούν ακατάπαυστα ενώ κάποιοι διανοούμενοι της επιστημονικής κοινότητας
δείχνουν να απολαμβάνουν το σώου μου.

"Βλέπω πολλούς επιστήμονες εδώ απόψε. Και πιστέψτε με αυτοί οι τύποι δε ξέρουν τι τους γίνεται. Εννοώ, σνομπάρουν την θρησκεία,οκ?... Θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα. Πιστεύω,βέβαια, ότι η θρησκεία θα έπρεπε να φανεί ανώτερη,να φανεί πολύ ανώτερη.Θα μπορούσαν να βάλουν τους επιστήμονες να συμμετέχουν σε ενδιαφέροντα πειράματα για το καλό της κοινωνίας. Φυσικά τα καλύτερα θα είναι πάνω στη καύση.Είναι πολύ καυτό πεδίο της επιστήμης αυτό. Το πιστεύω θερμά."


Καθώς συνδιαλέγομαι με έναν επιστήμονα από το κοινό που προσπαθεί να το παίξει έξυπνος, του απαντάω "Ελπίζω να καείς μαζί με τη Βίβλο" στο οποίο γελάνε όλοι δυνατά και υστερικά. Μέχρι που το κατάλαβαν.

Κάπως έτσι περνούσε η ώρα και ο βασιλιάς χούφτωνε τη Μίνα, η οποία ανταποκρινόταν και εγώ τρελαινόμουν όλο και περισσότερο. Αλλά μην απελπίζεσαι, τρελέ γελωτοποιέ. Δες τη θετική πλευρά του θέματος. Κάπου θα υπάρχει και αυτή.

http://www.youtube.com/watch?v=gGdGFtwCNBE
Mr. Brightside - The Killers

(Το συγκεκριμένο λινκ είναι εντός ύλης και προτείνω να το δείτε.)


----------------------------------------




Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου και έπνιξα ένα λυγμό. Κοίταξα το κοινό και άρχισα να τραγουδάω ένα ερωτικό τραγούδι που έγραψα όταν η Μίνα ήταν νεκρή.

Αργότερα το πήρε από τα απομνημονεύματά μου ένας φαβορίτας τραγουδιάρης.

http://www.youtube.com/watch?v=lZfHnvQLAuU



Την στιγμή που το τραγούδι έφτασε στο τέλος του , η όπερα σείστηκε. Όχι από χειροκρότημα ή πανηγυρισμούς. Μια τεράστια έκρηξη κλόνισε τα αυτιά μας και έκανε την καρδιά όλων να αντηχήσει τρομαχτικά στα σωθικά μας.
Η "Μίνα" πάτησε πάνω στο κεφάλι του Λουδοβίκου και έτρεξε σα το δαίμονα πάνω στη σκηνή. Οι φρουροί μας κυνήγησαν αλλά είχαμε εξαφανιστεί στα παρασκήνια μέσα από μυστικά περάσματα που οι αντιστασιακοί φίλοι μου είχαν στήσει εδώ και μέρες.

Ο σκοπός μου ήταν και παραμένει ένας. Η γελοιοποίηση του βασιλιά.Ακόμα κι όταν η Μίνα μου άλλαξε τα σχέδια, το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα. Η πλήξη του εγωισμού του βασιλιά και η στέρηση της πολυτέλειας που ζούσε εις βάρος μας επί χρόνια.

Πιστεύω ότι τα βιβλία της ιστορίας κάποτε θα γράψουν για τις 680.000 λίβρες που δαπανούσε ΜΟΝΟ η Αντουανέτα κάθε μήνα για τα πολύτιμα κοσμήματα,λούσα και ρούχα της.
Κανείς δε ξεχνά τα καθημερινά πάρτυ,τις εκδηλώσεις τα εκατοντάδες μπουφέ που έστηναν κάθε χρόνο.

Την ώρα που 2000 ευγενείς βρίσκονταν στην όπερα παρακολουθώντας έναν γελοίο να λέει σαχλαμάρες, τα πρωτοπαλίκαρα της αντίστασης ανατίναξαν τις αποθήκες κάνοντας σκόνη τις προμήθειες μηνών του γουρουνιού με το σκήπτρο.
Ο Edward μεταμφιεσμένος σε ταπεινό εργάτη έκλεβε ανεκτίμητης αξίας θησαυρούς μαζί με άλλους 10 επαναστάτες. Ο Edward κράτησε ως αμοιβή ένα κουτί πολύτιμο για εκείνον και τα υπόλοιπα πλούτη μοιράστηκαν στο κόσμο ή δώθηκαν στην αντίσταση.Ακόμα κι έτσι όμως
οι θησαυροί του Λουδοβίκου και ο πλούτος του ήταν σημαντικά δυνατός. Ο Λουδοβίκος βέβαια αναγκάστηκε να πάρει οικονομικά """μέτρα""" εξαθλίωσης. Το ψωμί πουλιόταν 60% πιο ακριβά όταν οι μισθοί ανέβαιναν μόλις 20% και αυτοί μόνο στο 30% της αστικής τάξης. Εκατομμύρια άνθρωποι πείνασαν τους επόμενους μήνες και μερικές χιλιάδες πέθαναν από εξαθλίωση. Πείνασα,κυνηγήθηκα (και θα πέθαινα χίλιες φορές) μαζί τους. Ο Λουδοβίκος έπρεπε να μαζέψει λεφτά με το τρόπο που ήξερε. Πατώντας κεφάλια.
Οι ραψωδοί είχαν συγκεντρώσει τη πρώτη μικρή ομάδα αντιστασιακών έξω από το Παρίσι, που 11 μήνες αργότερα δίνουν όρκο ανυποταγής κατά του Λουδοβίκου συσπειρωμένοι,αποφασισμένοι και ασταμάτητοι.

Αυτός ο όρκος δόθηκε σήμερα. 20 Ιουνίου 1789.

Ο Λουδοβίκος ζούσε για μήνες με απειλές, ελλείψεις σε τρόφιμα,υγιεινή και καθρέφτες. Σήμερα, η μέχρι χτες ανύπαρκτη κοινωνική δύναμη των αστών τον φτύνει στα μούτρα. Και όταν θα διαβάζετε αυτό το ημερολόγιο, φίλοι και αδερφοί Παριζιάνοι, θα είμαι χιλιόμετρα μακριά σας. Δε ξέρω και δε φαντάζομαι σε ποιανού τα χέρια θα πέσει αυτό το ημερολόγιο στο μακρινό μέλλον, όμως σήμερα αποφασίστηκε κατάληψη της Βαστίλλης στις 14 Ιουλίου. Ελπίζω στις 14 Ιουλίου να είστε ζωντανοί και να φυλάξετε αυτό το ημερολόγιο.

Ο Θεός του κόσμου να σας έχει καλά.







To be concluded...

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

7 Χρόνια Γρουσουζιά

Σχεδόν Μεσάνυχτα

Το δωμάτιο πλημμύριζε σκοτάδι και υγρασία. Ήταν μία τρύπα σε σχήμα κύβου απογυμνωμένη από αντικείμενα, παρ' όλα αυτά ένας τεράστιος λεκές στο τοίχο φανέρωνε ότι μέχρι πριν λίγο καιρό χρησιμοποιόταν σαν αποθήκη φαγητών. Ήταν πραγματικά εύκολο να σχεδιάσω τη διαδρομή από τη σάλα με τους καθρέφτες έως αυτό το βρώμικο υπόγειο, στο μυαλό μου. Οι φρουροί με έσερναν ικανοποιημένοι μετά από το συμπυκνωμένο μίσος που έβγαλαν για το σινάφι μου. Μου έβαλαν απλά ένα ψάθινο πράμα στο κεφάλι ώστε να μη βλέπω. Αλλά είναι απελπιστικά αφελές να πιστεύεις , ότι ένα κτίριο χωρίς στροφές και περίπλοκους διαδρόμους,στο οποίο η κεντρική σάλα συνδέεται απευθείας με σκάλες που οδηγούν στο υπόγειο, είναι γεωγραφικός γρίφος για ένα άτομο με στοιχειώδη λογική.

1 ώρα πριν

Οι φρουροί χασκογελούσαν κάθε λίγα δευτερόλεπτα καθώς πέταγαν αισχρά αστεία για τις σχέσεις που θα έπιανα με τα ποντίκια της κλούβας και τους σκλάβους από τη Βαστίλη. Φτωχά,βασιλικά μαντρόσκυλα. Δεν υποψιάζονται τίποτα. Πάω στοίχημα ότι εκτός της Έφης που ήταν στο κόλπο, όλοι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες έχουν ασπρίσει σα το χιόνι.

Ξαφνικά σταματάμε απότομα. Το κεφάλι μου χτυπάει με ορμή σε ένα λιθόστρωτο πάτωμα και νιώθω τα πλευρά μου να ραγίζουν καθώς ένα πούστικο κλωτσίδι μου κόβει την ανάσα. Ένα χέρι με αρπάζει από τη ψάθινη μάσκα και την αφαιρεί βίαια. Τυφλώνομαι από τις λάμπες μέσα στο υπόγειο και πριν προλάβω να καλύψω το πρόσωπό μου, μία μπότα πλησιάζει το σαγόνι μου και μου σκοτεινιάζει την όραση. Ενστικτωδώς, αρπάζω το πόδι που πάει να με συνθλίψει, αλλά μόλις απλώνω τα χέρια μου, τα πλευρά μου με προδίδουν και παρατάω την προσπάθεια. Ένας έξαλλος φρουρός αρπάζει το μπαστούνι μου, το οποίο κουβάλαγε ένας κατώτερος στρατιώτης για να το φυλάξει, και μου σπάει τη μύτη. Τρέχουν αίματα προς το στόμα μου. Παράλληλα τυφλώνομαι προσωρινά και δακρύζω σαν αλλεργικός. Οι φρουροί με φτύνουν και με παρατάνε στο δωμάτιο σακατεμένο. Όταν και ο τελευταίος στρατιώτης φεύγει κρατώντας μία λάμπα στα χέρια του,μένω με τη πλάτη στον υγρό τοίχο και τη μύτη μου να αναβλύζει κατακόκκινο αίμα γελωτοποιού.

Σχεδόν Μεσάνυχτα ξανά
Είναι σχεδόν μεσάνυχτα.Αλλά νομίζω το ξέρετε ήδη. Τα πλευρά μου με πεθαίνουν γι' αυτό αποφεύγω τις πολλές κινήσεις και αποφασίζω πως ήρθε η ώρα για ανάρρωση. Βγάζω μία κλεψύδρα από την τσέπη στον δεξί μου αστράγαλο και την τοποθετώ δίπλα μου. Ξαπλώνω στο βρώμικο πάτωμα μέσα στο αίμα μου και τα δάκρυά μου καθώς οι πρώτοι κόκκοι άμμου πέφτουν από το στόμιο. Τα μάτια μου βαραίνουν αυτομάτως και μέσα σε δευτερόλεπτα έχω αποκοιμηθεί. Δύο λεπτά αργότερα το πρώτο όνειρο με χτυπά σαν αστραπή. Το γράμμα της Μίνας φτάνει στη πόρτα του δωματίου μου στο παλάτι. Είμαι με τις πιτζάμες και το κρεβάτι μου είναι στρωμένο από τις βασιλικές υπηρέτριες εδώ και ώρα. Διαβάζω αγχωμένος ,και νευριασμένος με τη δειλία μου, την επιστολή απόγνωσης αυτής της νευρωτικής,λιγνής κουκλάρας που γνώρισα τραυλίζωντας πριν κάτι μέρες στην δεξίωση γενεθλίων της μητέρας μου.Η Μίνα ξεχώριζε για την αλητεία της. Με κοίταζε με αυτά τα πρόστυχα καστανά μάτια της καθώς την πλησίαζα γεμάτος ανυπομονησία. Όταν όμως έφτασα ένα βήμα μακριά της ξεροκατάπια και πάγωσα για λίγα δευτερόλεπτα.Μετά τις πρώτες αμήχανες στιγμές,η Μίνα με τράβηξε πονηρά από το χέρι και βγήκαμε στο μπαλκόνι. Της είπα πόσο πολύ μου άρεσε η πανσέληνος και πόσο θα ήθελα να την χαζεύω από κάποιο πάρκο μέσα στη πόλη,αλλά και πόσο πολύ φοβόμουν να βγω από το παλάτι. Έδωσα μια υπόσχεση σε αυτό το κινούμενο μπελά που θαρρείς πως δεν ήταν πριγκίπισσα αλλά άστεγο χαμίνι και πήγα στο δωμάτιό μου. Το χαμίνι ήταν απογοητευμένο.Την απέφευγα εδώ και μέρες. Δεν ήθελα να βγω.Φοβόμουν.Ο κόσμος είναι κακός και απρόβλεπτος για ένα χαζό καλομαθημένο σαν εμένα. Η πανσέληνος μπορεί να πάει να πνιγεί. Στο όνειρο, η πραγματικότητα σταματούσε και εγώ πετούσα με φτερά σα του σπουδαιότερου Ελοχίμ και έφτανα μέχρι το φεγγάρι όπου με περίμενε η Μίνα σε ένα τεράστιο ξέφωτο γεμάτο πυγολαμπίδες.Εκεί το χώμα ήταν φωτεινό και ασημί μιας και πατούσαμε στη σελήνη. Από ένα μεγάλο λόφο αντικρίσαμε τη Γη ξαπλωμένοι και φιληθήκαμε με πάθος.

Η Μίνα άρχισε να με γλύφει και όπως πλησίαζε το αυτί μου, έκανε να με δαγκώσει και εγώ πετάχτηκα τρομοκρατημένος.

Άνοιξα τα μάτια μου έχοντας γύρω το σκοτάδι και δύο κόκκινα μάτια έτρεχαν μακριά μου πανικόβλητα. Στη θέα τους πετάχτηκα όρθιος και ούρλιαξα καθώς τα πλευρά μου έσκιζαν το δέρμα και η φωνή μου πάγωσε από πόνο για τα πλευρά και τρόμο για τον αρουραίο που έτρεχε φορτσάτος στο κελί,σαν να ήταν δαιμονισμένος. Ο αρουραίος κρύφτηκε σε μία τρύπα στο τοίχο και εγώ ψηλάφισα αηδιασμένος το ευτυχώς ανέπαφο γλυκό μου αυτάκι.Άναψα ένα σπίρτο και είδα ότι η κλεψύδρα είχε μόλις αδειάσει. Ο προγραμματισμένος μου ύπνος είχε ολοκληρωθεί και πλέον είχα ανακτήσει αρκετή από τη δύναμή μου. Όμως είχα ένα εσωτερικό τραυματισμό που με πέθαινε. Ήταν ώρα για λίγο διαλογισμό μέχρι να έρθουν οι ενισχύσεις. Τους περίμενα κατά τη μία έξω από την πόρτα μου.

Η μέθοδος αναπνοών που μου έδειξε ο Edward έκαναν τη δουλειά τους και αισθανόμουν πολύ καλύτερα. Περίμενα υπομονετικά το ιππικό, αφού είχαν μείνει λογικά μόλις δέκα λεπτά μέχρι την εκρηκτική εμφάνιση των συνεργών μου. Επειδή όμως αυτό το ημερολόγιο έχει σκοπό να εντυπωσιάσει όποιον τυχόν το διαβάσει,παραθέτω τι έχει γίνει μέχρι τώρα, μερικούς ορόφους πιο πάνω.
-------------------------------------------


Η Έφη ξεκίνησε διστακτικά ώστε να δείξει έκπληκτη με τα έκτροπα που συνέβησαν. Χαιρέτησε τους ευγενείς και έδωσε το σινιάλο σε μερικές αρλεκίνους να αρχίζουν να χορεύουν παιχνιδιάρικα γύρω από τους πιωμένους ευγενείς. Οι γυναίκες τους διασκέδαζαν στη διπλανή σάλα ανταλλάσσοντας ηλίθιες ιστορίες καθώς χορευτές από την Ασία λικνίζονταν πρόστυχα ανάμεσά τους. Οι πιο στερημένες από αυτές χάιδευαν τους χορευτές και τους έσερναν σε διάφορα δωμάτια για να τις ξεπατώσουν. Πίσω στη κεντρική σάλα, ο βασιλιάς τραγουδούσε ένα παραδοσιακό γαλλικό άσμα μαζί με την Έφη η οποία καθόταν δίπλα του και έπινε αργά ένα γλυκό κόκκινο κρασί. Οι γυναίκες αρλεκίνοι ικανοποιούσαν διάφορους ευγενείς κάτω από το τραπεζομάντιλο καθώς τους έλεγαν σεξουαλικά ανέκδοτα. Λίγο πιο πέρα, κάποιοι πρίγκιπες χάζευαν τσιγγάνες να χορεύουν τσιφτετέλια. Στο δωμάτιο των γυναικών, μία μπάντα από την επαρχία των μεταλάδων ξεσήκωνε τις βαριεστημένες συζύγους με εξωφρενικούς στίχους και προκλητικό σώου. Χαιρόμουν πραγματικά για αυτούς τους μασκοφόρους σατανάδες (βλ. " Η μελωδία της αηδίας")...

Το γλέντι έφτανε στο αποκορύφωμά του όταν η Έφη σταμάτησε τους μελωδούς και ζήτησε την προσοχή των καλεσμένων. Σηκώθηκε αέρινα και γύριζε αργά γύρω από το τραπέζι ανεβάζοντας σασπένς λέγοντας πως ήρθε η ώρα για μία διδαχή.

Και πάει κάπως έτσι:

"Γελάς, και ρισκάρεις να γίνεις γελοίος.
Κλαις, και ρισκάρεις να γίνεις αδύναμος.
Ζεις, και ρισκάρεις να πεθάνεις.
Ελπίζεις, και ρισκάρεις να φτάσεις στην απόγνωση.
Επικοινωνείς, και ρισκάρεις να φανερωθείς.
Προσπαθείς, και ρισκάρεις να αποτύχεις.
Κι όλα αυτά γιατί αυτός που δε ρισκάρει τίποτα,δεν κάνει τίποτα και δεν έχει τίποτα, ΕΙΝΑΙ ένα τίποτα."

Οι ευγενείς έχασκαν αποσβολωμένοι και χειροκρότησαν μετά από δυο δευτερόλεπτα σιγής.Η Έφη κάθισε,ήπιε μια γουλιά κρασί και τους έδειξε ένα παιχνίδι με κάρτες το οποίο άρχισαν να παίζουν μανιωδώς.

--------------------------------------------

Πίσω στο κλουβί, άρχισα να τρελαίνομαι από την αγωνία και είχα κλείσει τα μάτια μου προσπαθώντας να ηρεμήσω και να μη πεθάνω από υπερκινητικότητα.

Και τότε, η ησυχία διαταράχτηκε από ανήσυχα βήματα πάνω από το κλουβί. Μια ντουζίνα ζευγάρια πόδια περπατούσε στα χαλίκια του κήπου και σταμάτησε μπροστά στο μεγάλο τοίχο. Ήμουν ακριβώς κάτω από το δωμάτιο με τον υπέροχο τοίχο που θα γινόταν κομματάκια σε ένα λεπτό. Άκουσα ψιθύρους και αναγνώρισα τη φωνή του Λεκ. Η καρδιά μου είχε αρρυθμίες. Κάλυψα τα αυτιά μου και κουλουριάστηκα στον τοίχο του κελιού μου. Οι συμμορίτες χασκογελούσαν και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ο τοίχος εκτοξεύτηκε προς τα μέσα. Η πυρίτιδα άνοιξε το δρόμο για τους απελευθερωτές μου καθώς ένας εκκωφαντικός κρότος τάραξε αυτή τη πλευρά του κτιρίου. Οι εισβολείς μπούκαραν γρήγορα γρήγορα στο δωμάτιο, που βρισκόταν πάνω από το υπόγειο που βρισκόμουν. Με κοίταξαν ευχαριστημένοι από το τρύπιο ταβάνι του κελιού μου και έσπευσαν να με αρπάξουν. Ήμασταν όλοι κι όλοι 13 άτομα. Προχωρήσαμε νευρικά στον διάδρομο έξω από το πυρπολημένο δωμάτιο, όπου 3 φρουροί είχαν λιποθυμήσει από την έκρηξη. Ο Λεκ κι εγώ κρυφτήκαμε πίσω από ένα τοίχο στα δεξιά και οι υπόλοιποι εξαπλώθηκαν στο διάδρομο ψάχνοντας για κάλυψη. Ο Edward σήκωσε τη κουκούλα που φορούσε και μου έκλεισε το μάτι. Γύρισε τότε τη πλάτη του και κινήθηκε προς τη σκάλα μαζί με τον κοντό καράφλα φίλο του Λεκ. Ακούσαμε τρέξιμο και φωνές στη σκάλα και είδαμε 5 φρουρούς να κατεβαίνουν αγχωμένοι. Όταν κατέβηκαν από τη σκάλα, ο Edward με ένα χτύπημα του μπαστουνιού του στον κρόταφο του πρώτου φρουρού, τρόμαξε τους άλλους 4 ένστολους. Τότε, ο καράφλας έπιασε τάχιστα δύο απ' αυτούς και τους χτύπησε τα κεφάλια, κάτι που βρήκα πολύ αστείο. Ο ένας από τους δύο φρουρούς που έμεναν ακόμα όρθιοι τόλμησε να βγάλει το ξίφος του, όταν ο Edward τον χτύπησε με το μπαστούνι του στο πίσω μέρος του κρανίου, εξουδετερώνοντας τον.

(Κάπου εδώ προτείνεται η ακρόαση ρυθμικής instrumental για σκηνές βρωμόξυλου ή για τους πιο ψαγμένους λίγη hardcore.)

Αυτό το κομμάτι είναι ό,τι πρέπει
http://www.youtube.com/watch?v=hez7bGbutBs

Ο Λεκ κι εγώ ξεχυθήκαμε στις σκάλες και όταν βγήκαμε στο διάδρομο του πρώτου ορόφου, αντικρίσαμε μια ντουζίνα στρατιώτες να κατευθύνονται νευριασμένα προς εμάς. Δίπλα μας στριμώχτηκαν οι υπόλοιποι συμμορίτες.3 φουσκωτοί ραψωδοί συμπεριλαμβανομένου και του καράφλα κοντού, ο Edward με τη πράσινη κουστουμιά του να ξεχωρίζει και τα καστανά μαλλιά του να καλύπτουν το ένα του μάτι. Αριστερά του,3 πυροτεχνουργοί που κρατούσαν σφυριά και μπαστούνια και ένας λιγνός γκριζομάλλης που κρατούσε
δυο σακουλάκια με κροτίδες αντιπερισπασμού.Πίσω τους, δύο νάνοι ζωσμένοι με στιλέτα. Κι άλλοι φρουροί εμφανίστηκαν από την άλλη άκρη του διαδρόμου. Ήμασταν περικυκλωμένοι. Κοίταξα τον Λεκ και εκείνος έγνεψε στον γκριζομάλλη, ο οποίος πέταξε 4 στρακαστρούκες στα πόδια των φρουρών απέναντί μας. Καπνός γέμισε τα πρόσωπά τους και άρχισαν να βήχουν. Οι νάνοι στράφηκαν προς την άλλη πλευρά και πέταξαν κάμποσα στιλέτα που βρήκαν τους μπροστινούς φρουρούς ακριβώς δίπλα στο λαιμό. Οι φρουροί έπεσαν κάτω σφαδάζοντας και οι επόμενοι μας πλησίασαν απειλητικά. Ο κοντός καράφλας έπεσε πάνω τους μαζί με τους άλλους δύο ραψωδούς και τους αφόπλισε έυκολα.Οι μπουνιές από τα χέρια των φουσκωτών έφευγαν με μίσος στα πρόσωπα των στρατιωτών και αίμα πετάχτηκε στο τοίχο. Οι φρουροί έφτυναν δόντια και εμείς προχωρήσαμε πιο κοντά στη πόρτα,την οποία έκλειναν άλλοι 3 φρουροί. Ένας νάνος πέταξε στιλέτο που βρήκε στο πόδι τον έναν και οι άλλοι δύο άρχισαν να τρέχουν.Ο Edward τους κυνήγησε πριν φωνάξουν ενισχύσεις και τους χτύπησε σε νευρικές απολήξεις, στέλνοντάς τους για ύπνο. Ο γκριζομάλλης έσπασε ένα παράθυρο και ο καπνός διασκορπίστηκε. Οι φρουροί σταμάτησαν το βήχα και επιτέθηκαν στο Λεκ με τα σπαθιά τους.Ο Λεκ απέφυγε ένα κατακόρυφο χτύπημα και χτύπησε τον φρουρό με τον αγκώνα.΄Τότε,αρπάζει τον ίδιο φρουρό από το λαιμό και τον βάζει σαν ασπίδα απέναντι στη φρουρά.Πιάνει από τη ζώνη του φρουρού ένα μαχαίρι και σπάει το σβέρκο του φρουρού.3 φρουροί πέφτουν καταπάνω του και ο ένας σκίζει το χέρι του Λεκ, που όμως δεν κολώνει και έρχεται σε απόσταση αναπνοής από τον μάγκα που τον τραυμάτισε και του ρίχνει ένα γερό κουτουλίδι. Οι άλλοι δύο αστοχούν, καθώς ο Λεκ - απίστευτα γρήγορα- κάνει έναν ελιγμό και στην επαναφορά σκάει ένα uppercut στο σαγόνι του ενός. Ο άλλος, με τη πλάτη στο τοίχο, ρίχνει χτυπήματα απελπισίας, που αποφεύγει ο Λεκ σαν αίλουρος παρά το τεράστιο όγκο του, και σαν απάντηση καρφώνει το μαχαίρι του στον ώμο του φρουρού που πέφτει κάτω ουρλιάζοντας.

Η συμμορία μας αρχίζει να προχωράει προς το διάδρομο που καθάρισε ο Edward, όταν 5 φρουροί με πιστόλια κατεβαίνουν από τη σκάλα και μας ρίχνουν μανιασμένα.Η ομοβροντία χτυπά ένα ραψωδό στο στήθος και αυτός σωριάζεται βαριανασαίνοντας στο χαλί. Ο Λεκ και o Edward κρύβονται πίσω από ένα καναπέ και εγώ σκύβω αποφεύγωντας μια βολή ενώ ταυτόχρονα τραβάω μια λεπίδα από τη θήκη του αριστερού αστραγάλου μου και την πετάω στον πολυέλαιο πάνω από τα κεφάλια των φρουρών. Ο πολυέλαιος πέφτει στα κεφάλια 3 φρουρών. Οι δύο ακριανοί έχοντας ξεμείνει από βώλους, βγάζουν τα σπαθιά τους και με πλησιάζουν.Τότε ο καράφλας μπαίνει στη μέση και κλωτσάει τον ένα φρουρό στην κλείδωση ρίχνοντας τον στα γόνατα.Ο καράφλας παίρνει το σπαθί του και ξιφομαχεί άγρια με τον τελευταίο φρουρό που κλείνεται σε μια γωνία και δέχεται μία σουβλιά στο στομάχι.Ο φρουρός που είναι στα γόνατα αναισθητοποιείται από τον Edward.

Η ατρόμητη και τρελαμένη συμμορία ανεβαίνει στο τελευταίο όροφο όπου μας περιμένουν 30 φρουροί.Ο γκριζομάλλης πετάει 5 βόμβες καπνού που γεμίζουν το δωμάτιο και μας πνίγουν όλους.Τότε ο Edward, ό,τι πιο κοντινό σε νίντζα διαθέτει αυτή η ομάδα, ελίσεται χωρίς να αναπνέει και να βλέπει μέσα στον καπνό παραλύωντας και τα 30 μαντρόσκυλα του βασιλιά.Όταν επιτέλους ακούγεται το σύνθημα της νίκης, ο γκριζομάλλης σπαέι τα τζάμια για να ανασάνουμε όλοι σαν άνθρωποι. Ο Edward είναι έτοιμος να καταρρεύσει και οι νάνοι τον περιποιούνται με ένα φλασκί βότανα.Πλέον μας χωρίζουν κάμποσοι όροφοι από τους φρουρούς της αυλής, αφού όλοι οι φρουροί στο κεντρικό κτίριο έχουν πέσει για ύπνο.

Ήρθε η ώρα για τη φάρσα. Οι 3 πυροτεχνουργοί τοποθετούν τα εκρηκτικά στη μεγάλη σάλα με τους καθρέφτες. Το δωμάτιο του εγωισμού του Λουδοβίκου. Ο παράδεισος ναρκισσισμού του μεγάλου μας νταβατζή. Η υπόλοιπη ομάδα σκορπίζεται και φεύγει από τις πίσω πόρτες του παλατιού.Ένας ραψωδός έπεσε νεκρός.Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Θα τα βάλω με τον εαυτό μου μετά. Τώρα όμως έχω ένα σώου να δώσω.

Ανοίγω τη πόρτα της αίθουσας της δεξίωσης. Όλοι γυρνάνε προς εμένα. Ο Λουδοβίκος κοιτά απορημένος και αρχίζει να ιδρωκοπάει.Έχω δύο λεπτά να πω το ανέκδοτό μου.


"Ένας ατζέντης συζητάει με τον βασιλιά για ένα υπερθέαμα που πρέπει να μπει οπωσδήποτε στο φεστιβάλ. Ο ατζέντης περιγράφει το σώου. Πρώτα, ο πατέρας και η μητέρα γαμιούνται στη σκηνή και το παιδί τους εκτελείται.Τότε ένα μπάσταρδο έρχεται και γαμάει τη μαμά, η οποία ξερνάει μια ζαρωμένη και ηλίθια κόρη.Το μπάσταρδο συνεχίζει το έργο του γαμώντας και την κόρη που μόλις γεννήθηκε" Και τότε ο βασιλιάς ρωταέι αηδιασμένος: "Και πως λέγεται αυτή η φαρσοκωμωδία?" Κι ο ατζέντης απαντάει : "Μητέρα Γαλλία" "


Οι ευγενείς με κοιτάνε αηδιασμένοι και τρομοκρατημένοι.Μάλλον ξεπέρασα τον εαυτό μου σε αισχρότητα.

Περνάνε λίγα δευτερόλεπτα και ο Λουδοβίκος με κοιτάει ξεστομίζοντας:

"Ξέρεις τι θα συμβεί τώρα, παλιο-ηλίθιε?"

"ΦΥΣΙΚΑ!", απαντάω.

"7 ΧΡΟΝΙΑ ΓΡΟΥΣΟΥΖΙΑ"


Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Η Μοναξιά της Κορυφής

Η πανσέληνος φωτίζει τη νύχτα απόκοσμα και καταθλιπτικά.Το μεγάλο παζάρι τελείωσε με τη δύση του ηλίου και οι θίασοι είχαν αρχίσει να ξεστήνουν αργά και κουρασμένα και έπαιρναν το μακρύ δρόμο για την κατασκήνωση. Με βαρείς σάκους να πιέζουν τις εξαντλημένες πλάτες τους, οι πλανόδιοι μικροπωλητές,οι αστρολόγοι, οι μάγοι,οι διάφοροι τσιγγάνοι καλλιτέχνες, από ζωγράφους και δημιουργούς φυλακτών και ρούχων περπατούσαν νωθρά και μαζικά, σαν κύμα από κακοκαρδισμένους, αλλά ταυτόχρονα υπερβολικά-μαστουρωμένους-για-να-αντιδράσουν χίπηδες, που μόλις τους πέταξαν έξω από κοινόβιο.

Οι γριές τσιγγάνες με άπειρες ρυτίδες και κυρτωμένες σπονδυλικές στήλες έσερναν τα γέρικα πόδια τους δίπλα στα μικρά εγγόνια τους που χόρευαν κυκλικά γύρω από τους υπόλοιπους συγγενείς, χωρίς ίχνος κούρασης επάνω τους,σα να μη τους θέριζε η πείνα για μήνες, ίσως και χρόνια. Τα παιδιά τραγουδούσαν ρουμάνικα τραγούδια, ούρλιαζαν, έπαιζαν και συνέχιζαν να περπατάνε ασυναίσθητα , μικροί φορείς ξεγνοιασιάς αλλά και μικροβίων θανατηφόρων, καθώς και άλλων ασθενειών.
Η πνευμονία, που έκανε την εμφάνισή της κατά κόρων στις τσιγγάνικες φυλές που ζούσαν σε άθλιες συνθήκες, μεταφέροντας την ασθένεια σε όλη την Ευρώπη, σκότωνε ένα στα πέντε γυφτόπουλα πριν αυτά κλείσουν τα 16.

Οι θίασοι , γεμάτοι περιπλανώμενους ανθρώπους από όλα τα συνάφεια της Ευρασίας, αναπαύονταν στην τεράστια κατασκήνωση μετά από μια οργασμική μέρα, που ήταν και η αρχή του πενθήμερου φεστιβάλ για τα γενέθλια του Λουδοβίκου.

Όμως 60 διασκεδαστές διαλεχτοί για το ταμπεραμέντο,τις δεξιότητές τους στις τέχνες και θεωρούμενοι ως οι υψηλότεροι σε φήμη και σπουδή performers, περίμεναν μαζεμένοι στις αποθήκες του κεντρικού κτιρίου του παλατιού, προετοιμαζόμενοι για το μεγάλο φαγοπότι των ευγενών που θα κρατούσε μέχρι τα ξημερώματα.

Οι χορευτές έμοιαζαν με φιγούρες γεμάτες περίπλοκες καμπύλες που διαχώριζαν τα καλοφτιαγμένα σώματά τους από το υπόλοιπο σύμπαν. Οι χορεύτριες κι αυτές αιθέριες,με σώματα στιλπνά,καθαρά,λεπτά και ευλύγιστα. Πόδια που διέγραφαν τροχιές που θα ζήλευε διαβήτης και μαλλιά δυνατά και φωτεινά, πιασμένα κώτσους.

Οι τραγουδιστές με τα κεντημένα, πολυτελή ρούχα τους που εξέπεμπαν κύματα ανωτερότητας και άφηναν την εντύπωση ότι οι ιδιοκτήτες τους ζούσαν σε έναν ανυψωμένο,αποκομμένο από το δικό μας, κόσμο, με ψυχεδελικές υπάρξεις να τους κάνουν παρέα και μπόλικα ψυχοτροπικά φάρμακα να τους διατηρούν το μυαλό σε μόνιμη νιρβάνα.

Και φυσικά,
Οι γελωτοποιοί και οι βοηθοί τους, οι αρλεκίνοι, όλοι τους ζωντανές αποδείξεις παρανοϊκής,απελπισμένης,αρρωστημένης σχεδόν γελοιότητας. Με εφαρμοστές φόρμες πάνω στις οποίες αχνοφαίνονταν τα λιπόσαρκα,μυώδη και νευρώδη άκρα τους. Πρόσωπα ζωγραφισμένα με κραγιόνια,βαμμένα μάτια, χαμόγελα που παλεύουν να ξεφύγουν από τα μάγουλά τους και μαλλιά ιδρωμένα,μακριά,χαοτικά, που μπλέκονται μεταξύ τους όπως τα κλαδιά τεράστιων απειλητικών δέντρων σε σκοτεινά και έρημα δάση. Οι γελωτοποιοί έχουν πάνω τους μια υβριστική,βλάσφημη ομορφιά.Ακτινοβολούν τρέλα με κάθε τους νευρόσπαστη κίνηση και απορροφούν τις ψυχές όσων τους κοιτούν αποσβολωμένοι να μαγεύουν με τους θεατρινισμούς τους, τα σατανικά αστεία τους, τις εσκεμμένα σπασαρχίδικες μομφές τους σε όσους προσπαθούν να τους μειώσουν και να τους πατήσουν. Οι γελωτοποιοί κρατούν ακόμα εκείνα τα κλειδιά της γνώσης που ξέρεις ότι μόνο μυαλά που πήγαν στην τρέλα και ξαναγύρισαν μπορούν να την αποκτήσουν. Άλλοτε ψυχροί και συγκεντρωμένοι όταν όλοι γύρω τους τρελαίνονται και χάνουν τον έλεγχο. Και άλλοτε προσβλητικοί και αστείοι ταυτόχρονα, ποτέ δεν χαρίζονται αλλά ποτέ δεν καταδικάζουν.Βρίσκονται πάντα μεταξύ του ανηλεούς κραξίματος και της στοργικής φροντίδας. Σκεφτείτε μία μάνα που κράζει τις αποτυχίες του γιου της ενώ ταυτόχρονα τον επαινεί και του δίνει κίνητρα να ξεπεράσει τον εαυτό του.

Αυτός είναι ο γελωτοποιός. Μια κοινωνική τάξη που δεν είναι ανήκει στη κοινωνία.Ο κριτής που δεν κρίνει. Το outsider που πάντα κερδίζει. Είναι τα άτομα που πατούν με το ένα πόδι στην κοινωνία, ζούνε μέσα της και την αξιολογούν ασταμάτητα και με το άλλο πόδι πατάνε πάνω στο χάος και φτύνουν κατάμουτρα όλα τα στραβά της κοινωνίας. Όλα τα εμπόδια, τους παράλογους φραγμούς που ορίστηκαν να μας φυλάνε από τη φύση μας.

Είναι οι άνθρωποι που διακρίνουν τα ανούσια παιχνίδια εκείνων των ανθρωπίνων μυαλών που σκέφτονται απελπιστικά περισσότερο από ότι θα έπρεπε και ταυτόχρονα δίνουν το έναυσμα σε εκείνα τα μυαλά που υπολειτουργούν, ώστε να πάρουν φόρα.

Οι άνθρωποι που δεν βλέπουν το ποτήρι ούτε μισογεμάτο, ούτε μισοάδειο, αλλά χύνουν το νερό γιατί καταλαβαίνουν ότι το να μπουν στο τριπάκι της αισιοδοξίας και της απαισιοδοξίας είναι σπατάλη χρόνου και οι δύο έννοιες δε χρησιμεύουν σε τίποτα ουσιαστικό παρα μόνο δίνουν στους ανθρώπους ψεύτικες εικόνες είτε αυτές είναι απόλυτα μίζερες είτε απόλυτα αγνές.

Έτσι οι γελωτοποιοί, left to their own devices, βγάζουν τη διχαλωτή γλώσσα τους φιλώντας το κόσμο με τη μια άκρη και φτύνοντας τον με την άλλη.

Κινούμενες βλασφημίες. Επιβίωναν στη κοινωνία για χιλιετίες. Αλλά οι εκπρόσωποί τους σιγά σιγά συμβιβάζονται.Φοβούνται πως δεν είναι ικανοί να ισορροπούν σε τεντωμένα σχοινιά.

Αντίθετα, όπως οι ανώριμοι άντρες που φοβούνται να σταθούν στο ύψος τους και υποβαθμίζουν το αντρικό φύλο μέρα με τη μέρα, έτσι κ οι αρλεκίνοι δειλιάζουν. Φοβούνται να γίνουν αυτό που προστάζει η φύση τους,παίρνοντας τις μοίρες τους στα χέρια τους και αναγκάζονται να γίνουν γλείφτες,βαρετοί και δουλοπρεπείς, νομίζοντας πως έτσι θα κερδίσουν μια θέση στη καρδιά των γυναικών οι μεν, στην εξουσία των βασιλιάδων οι δε.

Αλλά μην πλανιέστε, τόσο η γυναικεία καρδιά όσο και η ύψιστη θέση στην κοινωνία (αυτή του γελωτοποιού της) κερδίζονται όχι με γαλιφιές,μουνοδουλείες και συμβιβασμούς

Ο άντρας και ο γελωτοποιός (με το γελωτοποιό να εφαρμόζει απόλυτα το αντρικό ιδανικό της "μοναξιάς της κορυφής") πρέπει να ζουν στο δικό τους κόσμο τραβώντας δυνατά την κοινωνία προς το μέρος τους κ όχι να εγκαταλείπουν τις Θερμοπύλες που φυλάττουν για να ακολουθήσουν πιστά τον κόσμο που δε ξέρει τι θέλει. Αμφότεροι στέκονται ατρόμητοι και κάνουν τις επιλογές τους χωρίς να συμβιβάζονται σε πειρασμούς. Μην ανέχεσαι σιωπηλά την εξουσία επειδή όλοι το κάνουν. Μην επιτελείς όλα τα καπρίτσια των γυναικών επειδή όλοι το κάνουν.

----------------------------------------------------------

Οι σκέψεις μου διακόπτονται απότομα. Η Έφη μου λέει πως ήρθε η ώρα. Με αγκαλιάζει και μου ψιθυρίζει "Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις". Το χαμόγελο στα χείλη μου τραβιέται σα χορδή τόξου. Αφήνω ένα σατανικό γελάκι να φύγει και φτιάχνω τις τσέπες μου. Το εφαρμοστό κυανέρυθρο κολάν μου δείχνει τέλειο στο δυνατό φως και αρπάζω το μπαστούνι μου όπου πάνω στη λεία του επιφάνεια αντικατοπτρίζεται το σχέδιο άπειρων ρόμβων που απλώνεται στη φόρμα μου (το λεγόμενο argyle pattern).
Κοιτάζω από το παράθυρο καθώς ανεβαίνουμε τις σκάλες του παλατιού και βλέπω την πανσέληνο και ο παλμός μου ανεβαίνει. "Πάμε να τα χύσουμε όλα", ψιθυρίζω χυδαία ώστε να μη με συνεπάρει ο ρομαντισμός αλλά τελικά την τελευταία στιγμή σκέφτομαι το πρώτο γράμμα που μου έστειλε η Μίνα πριν χρόνια. Μια νύχτα σαν και αυτή.




"Και πάλι φρούδες ελπίδες..


...μου προσφέρεις απλόχερα
Και πάλι αθετείς τις υποσχέσεις σου...
Και με ξεχνάς
Αργά και οδυνηρά με μαχαιρώνεις,
επειδή απλά με απορρίπτεις

"Θα βγούμε μια πανσέληνο να τα πούμε"
Δεν ξες πόσο γραπωθηκα πάνω από απο αυτήν σου την υπόσχεση
Μετρουσα της μέρες,περιμένοντας σα μικρο παιδί αυτό το μαγικό βράδυ
Και εσύ,με κοινές δικαιολογίες,
με λαβές βασισμένες στην πεζότητα της ηλίθιας καθημερινότητας στην οποία είμαστε εγκλωβισμένοι,
εσπρωξες στην άκρη για ακόμη μια φορά την ευκαιρία που σου έδωσα,
την ευκαιρία να με αφήσεις να σε αγαπήσω..

Για άλλη μια φόρα αισθάνομαι αυτό το βαρύ κενό μέσα μου.
Αυτή την ματαιότητα
Ίσως όλα όσα αισθάνομαι για σένα τελικά είναι άνευ σημασίας
Δεν επηρεάζουν την ζωή σου.
Δεν έχουν την δύναμη να αλλάξουν τίποτα,
άσχετα αν εγώ έχω την αίσθηση ότι με την αγάπη μου για σένα μπορώ να αλλάξω όλον το κόσμο

Τίποτα δεν μπορώ να κάνω
Μόνο να πλαγιάζω στα σκοτεινά κι να πνίγω τους σπασμούς της λύπης μου.
Της συντριβής
Ακόμη με στοιχειώνεις,άθελα σου,
τουλάχιστον πάψε να μου δίνεις άυλες ελπίδες,
κούφιες υποσχέσεις
Κανε με να σε μισήσω,
σε παρακαλώ
Πάρε στα χέρια σου ένα σπαθί,και άρχισε βίαια να κατακρεουργεις την αγάπη μου για σένα
την επιθυμία μου.
Η γιατρειά πρέπει να είναι βάναυση,μόνο έτσι μπορεί να είναι
Μόνο έτσι θα ξεριζωθεί αυτός ο καρκίνος από μέσα μου,
μόνο έτσι θα βγει το φαρμακερό αγκάθι
Βίαια
Βάναυσα

Πάψε να μου προσφέρεις άδεια λόγια παρηγοριάς
Κανε με να σε μισήσω
Εσένα και τις αναθεματισμενες πανσελήνους σου."


Ήμουν ξανά αφηρημένος με το γράμμα στο μυαλό μου και η φωνή του στρατιώτη στην είσοδο της τραπεζαρίας με τρόμαξε απίστευτα.

Ο στρατιώτης με κοίταξε νευριασμένος και μου έκανε νεύμα να προχωρήσω στην αίθουσα.

Είδα στο βάθος της μεγάλης σάλας τον Λουδοβίκο να χαϊδεύει μία χορεύτρια ξελιγωμένος.Γύρισα να κοιτάξω τον στρατιώτη και έπεσα πάνω του με μίσος αρχίζοντας να τον πνίγω. Το μυαλό μου είχε θολώσει. Άρχισα να πνίγω τον καριόλη που μου φέρθηκε σα σκουπίδι και η αντίδραση δεν άργησε να επέλθει.
Ένα μπαστούνι από χοντρό ξύλο έσκασε πάνω στο κεφάλι μου με ορμή και 5 στρατιώτες με κύκλωσαν και άρχισαν να με κλωτσάνε με μίσος όσο ήμουν πεσμένος και μισολιπόθυμος να φτύνω αίμα πάνω στο εξαίσιο χαλί του Λουδοβίκου.
Οι υπόλοιποι συνεργάτες μου πάγωσαν. Η Έφη με κοίταξε τρέμοντας καθώς οι στρατιώτες με πήραν σηκωτό και με κλείδωσαν σε ένα μπουντρούμι στο υπόγειο του κεντρικού κτιρίου, όπου έμενε το υπηρετικό προσωπικό.

Κάθισα με τη πλάτη στον υγρό τοίχο απολαμβάνοντας τη μοναξιά της κορυφής...

Όλα πήγαιναν βάσει σχεδίου...

http://www.youtube.com/watch?v=FOuSxal8pf4


ΣΗΜΕΊΩΣΗ: Στο σημερινό άρθρο βοήθησε σημαντικά η an0 , η οποία έγραψε το κείμενο της επιστολής της Μίνας.Την αγάπη σας.
-Manos

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Commencé Au Festival

Δώδεκα το μεσημέρι
Βερσαλίες

Ο όχλος των entertainers ήταν ήδη μέσα στον τεράστιο κήπο του βασιλικού ανακτόρου περιμένοντας την άφιξη του βασιλιά ώστε να ξεκινήσει και τυπικά η μεγάλη γιορτή.Ο βασιλιάς απόλαυσε το πρωινό του,αυτο-ικανοποιήθηκε μπροστά από τους καθρέφτες του, έβαλε τα καλά του ρούχα κ παρακολούθησε τη πρωινή λειτουργία στο κτίριο της Βασιλικής Εκκλησίας.

Όση ώρα η βασιλική φρουρά παρατασσόταν με ευλάβεια και σοβαρότητα στην είσοδο του κυρίως κτιρίου, τα μέλη του φεστιβάλ είχαν διασκορπιστεί σε όλη την έκταση του κήπου στήνοντας ο καθένας το σώου του.
Έκανε υπερβολική ζέστη και όταν δεν κοίταζε κανείς άδειασα ένα λίτρο αλκοόλ από το ουροποιητικό μου σύστημα στο συντριβάνι του Απόλλωνα. Μια ομάδα τσιγγάνων 5 μέτρα δεξιά μου έστηνε ένα κουκλοθέατρο με θέματα αρχαιοελληνικά και περίμενε τα παιδιά των ευγενών να ορμήξουν για την παράσταση τους.
Περιμετρικά του τεράστιου σιντριβανιού είχαν κατσικωθεί όλοι οι τσιγγάνοι σε μια προσπάθεια να έχουν το κέντρο της προσοχής και την πληθώρα των ευγενών μαζί τους. Φυσικά οι ηλίθιοι είχαν μπλοκάρει όλη τη κυκλοφορία.Μια ομάδα ραψωδών τους έριξε κάμποσες καρπαζιές πριν απομακρυνθούν για να αράξουν κάπου αλλού.
Ο Λεκ με πλησίασε μαζί με τον μαυροφορεμένο αυθάδη φουσκωτό και με ρώτησε αν είμαι καλά.
Του έδωσα ένα σημείωμα να μεταφέρει στην Έφη και απομακρύνθηκε σπρώχνοντας το πλήθος σα να έσπρωχνε τα σκατουλάκια σε κάποιο βάλτο από μπρος του.

Η Έφη άραζε στη λιγοστή σκιά που πρόσφερε ένα μέρος του κήπου στα νότια με πολύ ψηλούς τοίχους που είχαν πάνω τους φυτρώσει και αναρριχηθεί διαφόρων ειδών πράσινες απαίσιες υπάρξεις που αποτελούν τη χλωρίδα αυτού του βρωμοπλανήτη.
Αυτός ο πλανήτης έχει ένα μεγάλο πρόβλημα.Λέγεται φυτικοί οργανισμοί. Τους μισώ. Πρέπει να τους εξαλείψουμε και ελπίζω οι επόμενες γενιές να φερθούν έξυπνα και να τους αλλάξουν τα φώτα.

Η Έφη,λοιπόν,περιτριγυριζόταν από μια κομπανία ανήσυχων δουλοπρεπών σεξομανών υπάρξεων που δεν έβλεπαν την ευκαιρία να αρπάξουν ό,τι έβρισκαν... και να το κάνουν ρούχο. Μιλάμε για ψυχανωμάλες αδερφάρες που φορούσαν μακριά καπέλα σε φούξια αποχρώσεις,άφηναν μακριά νύχια βαμμένα στα χρώματα του ουράνιου τόξου στο ένα χέρι και στο άλλο χέρι ξερίζωναν τα νύχια κ κολλούσαν γυάλινα κομματάκια από καλλιτεχνίες βιτρό Οι συνηθισμένοι χτυπημένοι που ακολουθούσαν την Έφη,δηλαδή. Ο Λεκ την πλησίασε κ της έδωσε το σημείωμα και έκατσε δίπλα σε μια κοπέλα με μοικάνα που έγλυφε το αυτί μιας κοκκινομάλλας με τατουάζ στο πρόσωπο.

Ο όχλος άρχισε να γίνεται όλο και πιο ανυπόμονος με το λεπτό και στις 12 μισή ο γουρουνο-εραστης Λουδοβίκος κατέβηκε τα σκαλιά του παλατιού χαιρετώντας το πλήθος.Ο Edward που στεκόταν 20 μέτρα μακριά μου με κοίταξε με ειρωνικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στη μεθυσμένη λονδρέζικη φάτσα του κ κούνησε παλινδρομικά την σφιγμένη γροθιά του, συνεχιστής της αρχαίας ευγενούς αυτής χειρονομίας των Άγγλων.
Η Μίνα έτρεξε από μία παρέα ζογκλέρ λίγο πιο πέρα από τον Edward και όταν έπεσε πάνω μου με ορμή με έριξε στα χαλίκια και μου έγλειψε το μάγουλο.
Σηκώθηκα λερωμένος, ενώ ένας νάνος που κατάπινε φλόγες σταμάτησε να μας περιεργαστεί και του έβγαλα τη γλώσσα μου χαμογελώντας Μου γύρισε τη πλάτη νευριασμένος.Ελπίζω να τον πατήσει ο Λεκ καθώς έρχεται προς το μέρος μου ανέμελος...Τον πατάει. Η μέρα μου έφτιαξε.
Ο Λεκ μου ψιθυρίζει ανήσυχα ότι μία ομάδα γελωτοποιών σήμερα το βράδυ θα είναι ανάμεσα στους επίσημους παρευρισκόμενους στη δεξίωση στην αίθουσα του μεγάλου μπουφέ και θα βρίσκομαι μέσα σε αυτούς μαζί με τους Άγγλους γελωτοποιούς του θιάσου μου, την Έφη, τους μουσικούς και τους χορευτές από όλη την αυτοκρατορία.Σύνολο 60 επίσημοι διασκεδαστές της βραδιάς.Η πρώτη μέρα θα περάσει με ανοιχτό καρναβάλι στο κήπο,σώου με άγρια ζώα στο τσίρκο που στήθηκε έξω από το κτίριο της Βασιλική Όπερας και το μεγάλο φαγοπότι μέσα στο παλάτι το βράδυ.
Από αύριο θα αρχίσει το ξέφρενο σώου μέσα στην όπερα με κωμωδίες,τραγωδίες,χορευτικές παραστάσεις και μονολόγους. Σήμερα οι ευγενείς θέλουν να δουν φρικιά της φύσης,τσιγγάνες να τους σηκώνουν το ηθικό με τσιφτετέλια και ζογκλερικά με νάνους και ξανθιές με κορσέδες. Αύριο , μετά από τόσο μεθύσι και γ***σι θα είναι πιο εύπεπτη η κουλτούρα.
Μιλάω λίγο ακόμα με τον Λεκ κ με χτυπάει φιλικά στην πλάτη. Όταν φεύγει, η Μίνα μου ορμάει ξανά και φιλιόμαστε για κάνα λεπτό. Μου ψιθυρίζει κάμποσα ακατάληπτα από την καύλα της και της απαντάω "Μη μιλάς όταν μασάς" καθώς της αρπάζω το κεφάλι για να με δαγκώσει στο λαιμό. Ύστερα από αυτό, την διώχνω κακήν κακώς ώστε να πιάσω κουβέντα με την Έφη. Συζητάμε κάμποσα πράγματα,γελάμε σα μανιακοί και παρακολουθούμε με δάκρυα από τα γέλια την εμφάνιση της κυρίας παντεσπάνι. Το φόρεμα της καλύπτει τη σαφρακιασμένη σάρκινη μοκέτα που αποκαλεί σώμα που έχει χιλιοπατηθεί από όλο το υπηρετικό προσωπικό μέχρι και το χοντρό μάγειρα που δε τον γλύφει ούτε η γυναίκα του.Η Έφη κοντεύει να λιποθυμήσει στο γέλιο από το υπερβολικό μέικ απ της Αντουανέτας και εγώ σκέφτομαι πως θα ήταν η βασίλισσα με μία γαλοπούλα στο κεφάλι.Η ιδέα μου έκλεψε το χαμόγελο από τα χείλη και με άφησε κενό και βιασμένο να μαζεύω τα κομμάτια της ψυχής μου. Σου λέω η γκριμάτσα της είναι τσάμπα διήγημα τρόμου.

Σε αυτό το σημείο, ο βασιλιάς χαιρετά τους πιστούς ακόλουθους του και σιγά σιγά εμφανίζονται οι ευγενείς που μένουν στο γειτονικό κτίριο από αυτό το βασιλιά. Οι περισσότεροι κρατούν τις γυναίκες τους οι οποίες χαμογελούν χαιρέκακα στη θέα μικρών ζογκλέρ που θα τις αποπλανήσουν το βραδύ όσο οι αξιωματούχοι σύζυγοι θα πίνουν μέχρι να ξεράσουν.
Η Έφη είναι στη πρώτη σειρά και συνομιλεί με το Λουδοβίκο ο οποίος ξερογλείφεται στη παρουσία της. Εγώ αποσύρομαι στη γαλαρία και τρώω μερικά σκατουλάκια.Η όλη φάση είναι πιο βαρετή κι από ουρά σε συσσίτιο της Εκκλησίας. Τουλάχιστον εκεί πήγαινα μεταμφιεσμένος κοριτσάκι σε εποχές μεγάλης πείνας και οι πονόψυχοι παπάδες με έμπαζαν στο μπουφέ όπως οι πορτιέρηδες σε κλαμπ της παραλιακής. Το φαΐ ήταν καλό και δεν με καταλάβαιναν ποτέ. Αλλά κάποια στιγμή η Εκκλησία μας εξελίσσεται (και είναι προς τιμήν της) οπότε άρχισε να δείχνει μία προτίμηση στα μικρά αγοράκια τα οποία είχε παραμελήσει μέχρι τότε.Η αμφίεση μου κατέληξε out of style.Για άλλη μια φορά η Εκκλησία με άφηνε πίσω και έτρωγα τη σκόνη της. Αυτοί οι άνθρωποι είναι άπιαστοι.

Αμέσως μετά τους χαιρετισμούς ξεκίνησε η γιορτή.
Ο κήπος γέμισε με μουσική, γαλλικά παραδοσιακά άσματα,τολμηρούς χορούς,κουκλοθέατρο,φωτιές,ζογκλερικά,μαγικά κόλπα,ξιφομαχίες,πωλητές γλυκών και ζαχαρωτών, μασίστες,παλαιστές που πάλευαν σε λάκους,εγκαστρίμυθους που τρέλαιναν τα παιδάκια,κοπέλες που έκαναν γυμναστικές επιδείξεις και άλλα θεάματα.
Ο κόσμος είχε παρασυρθεί σε ένα κύμα τρέλας,ενέργειας και καλοπέρασης καθώς οι ευγενείς και οι οικογενείες του, πλήθος που ανερχόταν σε 2000 άτομα το λιγότερο σουλάτσαρε πίνωντας, μασουλωντας,παίζοντας,τραγουδώντας και θαυμάζοντας ταλαντούχους διασκεδαστές από όλη τη χώρα.Πέρασαν 3 ώρες και ο κόσμος γινόταν όλο και πιο κεφάτος και χανόταν μέσα στην ζάλη του ήλιου,του πιοτού και του ξεφαντώματος.Χρώματα,σημαίες,παιδικές κραυγές παιχνιδιού,σνομπ γέλια,άλλοτε ξεκαρδισμένοι μεσήλικες να γελοιοποιούνται από αρλεκίνους και κάπου μέσα σε όλο αυτό το ντουμάνι από αλήτες,ευγενείς,καλλιτέχνες και γυναικόπαιδα, ένας ψηλός,λιπόσαρκος,νευρώδης κοκκινομάλλης να προσπαθεί να αγκαλιάσει την παλιά του τέχνη,να την εξορκίσει και να την αναπροσαρμόσει μέσα από την στιγμιαία τριβή με το κοινό, με τον κάθε περαστικό.Να δώσει στον θεατή ένα χαμόγελο ικανοποίησης.Μία γκριμάτσα,μία γελοία παντομίμα, ένα βιτριολικό σχόλιο στο ντύσιμο της γυναίκας που περνάει φευγαλέα, ένα μαγικό στο σκασμένο που τον τραβάει από το πόδι, ένας γρίφος στον παχουλό ευγενή που πίνει αμέριμνα το ποτό του. Και μετά περπατώντας γελοία και κοροιδεύοντας κάποιον αξιωματούχο ή το περπάτημα της σνομπ γυναίκας του , να μπει σε κάποιο χορό που γίνεται λίγο πιο πέρα, να κάνει μια περίεργη φιγούρα πριν αποχωρήσει και μετά πάλι ανανεώνοντας την όρεξη του να αρχίσει να υφαίνει ιστορίες κάνοντας ρίμες ακόμα και στις πιο απαιτητικές λέξεις.
Αυτός είναι ο Jester. Γνωστός ως Ιmmanuel, απόκληρος Βασιλιάς της Γαλλίας. Βασιλιάς των γελωτοποιών, γελωτοποιός των βασιλιάδων.
Και είναι ακόμα ζωντανός.


http://www.youtube.com/watch?v=dFPjloV1SDI&feature=related

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Ποντάροντας στον Μπαλαντέρ

Υπάρχει ένα αρχαίο τελετουργικό μίας αδερφότητας μοναχών στην Ασία που λέγεται Thogal.Το τελετουργικό αυτό αποτελεί την ύστατη πρόκληση του ανθρώπινου σώματος και πνεύματος.Ελάχιστοι άνθρωποι ανα τους αιώνες έχουν αποπειραθεί να το αντιμετωπίσουν και ακόμα λιγότεροι να το βιώσουν χωρίς να σκοτωθούν στην πορεία.

Η τελετή του Thogal απαιτεί από τον συμμετέχοντα να μείνει απομονωμένος από οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο σε μια σπηλιά μεγάλου βάθους χωρίς νερό, τροφή και εργαλεία για 30 μέρες.Πριν την απομόνωσή του, οι υπόλοιποι μοναχοί τον μπολιάζουν με ψυχοτροπικά βότανα που τον κρατούν σε ημικωματώδη κατάσταση και προσωμοιώνουν την επιθανάτια φάση του ανθρώπου μέσα από παράλυση οργάνων,νεύρων και φυσικά με ουσιές που προκαλούν απίστευτες παραισθήσεις για βδομάδες.

Όταν στις 20 και βάλε μέρες οι παραισθήσεις και η παράλυση του οργανισμού εξασθενήσουν, ο μοναχός πρέπει μέσα στις μέρες που απομένουν να ανέβει τη συνήθως πανήψυλη χαράδρα μόνος του,διψασμένος,πεινασμένος,παρανοικός και σωματικά σχεδόν νεκρός.Στις 30 μέρες η σπηλιά σφραγίζεται από ένα μεγάλο βράχο και ο αποτυχημένος μοναχός καταδικάζεται σε θάνατο.


Με αυτά τα λόγια μου απάντησε ο Edward όταν στις 7 η ώρα το πρωί της μέρας έναρξης του φεστιβάλ, τον ρώτησα τι έκανε τόσα χρόνια στην Ασία.Ο Edward απέτυχε στη δοκιμασία αλλά μία εντελώς απρόσμενη κατολίσθηση άνοιξε μια νέα έξοδο από τη σπηλιά 1 χιλιόμετρο πιο πέρα από τη σφραγισμένη έξοδο που έπρεπε να είχε περάσει κανονικά.

Ο Edward πειραματίστηκε με πολλές ασιατικές θρησκείες και τελετουργίες τις οποίες δεν ήθελε να μοιραστεί εκείνη τη στιγμή.

Στις 8 η ώρα μετακινηθήκαμε στο μεγάλο παζάρι που είχε αρχίσει να στήνεται έξω από το παλάτι.ακόμα ήταν πολύ νωρίς για υπερθεάματα.ο κόσμος απλα προθερμαινόταν. Περιπλανήθηκα μαζί με τον Edward και μου μίλησε για ακραίες σεξουαλικές εμπειρίες που έζησε στη μέση ανατολή όταν ήρθε και μας βρήκε η Μίνα, που με καλημέρισε με ένα ατέλειωτο υγρό γλωσσόφιλο και ένα δάγκωμα στο αυτί.Ο Edward χαμογέλασε χαιρέκακα."Wilhelmina,με αναγνωρίζεις?", την προκάλεσε.

Η Μίνα, όπως πάντα με εξέπληξε.

"Φυσικά, παλιόγερε και σε αναγνωρίζω.Τι μαγικά σου κάνανε και έγινες ξανά νέος?", του απάντησε ήρεμα και παιχνιδιάρικα.Σαν να τον φλέρταρε.
Και τότε το σκέφτομαι. O Edward είναι ο προκάτοχος μου.Ο ίδιος άνθρωπος που μου είχε πει για το...

"Το νερό και το αλάτι! Μπροστά μου! Ειμαί περήφανος για σας καμάρια μου.Κι από σένα καραγκιοζάκο.Εσείς οι δύο είχατε αλλάξει τον κόσμο έτσι? Θέλω να ακούσω για τον έγγαμο βίο στις επαρχείες της Γαλλίας.", αναφώνησε όλος χαρά ο Edward.

Παλιάτσε θεατρίνε, μου την έφερες, σκέφτηκα φωναχτά.


Σηκώθηκα και αφού τους χαιρέτησα έκανα μια βόλτα στο παζάρι.Άρχισα να κοιτάω το γύρω κόσμο ψάχνωντας για το τελευταίο μου χαρτί.Μου είχαν πεί ότι θα εμφανιζόταν αναμέσα στους κοινούς θνητούς το μεσημέρι για τις τελευταίες προετοιμασίες και για συντονίσει το πρόγραμμα.Και τότε με είδε.

Με πλησίασε.Συνοδευόταν από 8 φουσκωτούς του crew των ραψωδών.Αυτοί οι γίγαντες είχαν αναλάβει με θέρμη την φύλαξη του καλυτερού μας παίχτη.Ο Λεκ ήταν από τους μπροστινούς σωματοφύλακες και με χαιρέτησε χαμογελώντας.Ανταπέδωσα το χαμόγελο και κοίταξα τον διπλανό του που ήταν ξυρισμένος γουλί και φορούσε μαύρα μέσα στο καταμεσήμερο.Δεν ασχολήθηκα μαζί του γιατί προείχε ο μπαλαντέρ μας.
Με κοίταξε ειρωνικά και με ένα ίχνος έκπληξης και θαυμασμού.
“Συγνώμη που άργησα.Πρέπει να προσέχω την εμφάνισή μου εδώ γύρω.”, μου απολογήθηκε προσποιητά.
“Δεν υπάρχει πρόβλημα.Δε θα θέλαμε να βγεις με ένα λιτό φορεματάκι,έτσι?”, απάντησα χαλαρός.
“Ακόμα νομίζεις ότι είσαι αστείος?”,μου πέταξε νευριασμένα.
“Εμ τι κοπελιά, κάποιος πρέπει να συνεχίσει να λέει αστεία σε αυτή τη χώρα.Άσχετο που είναι δικιά σου αρμοδιότητα κανονικά αυτό.Αλλά θυμάμαι ακόμα το σώου σου όποτε θέλω να ξεράσω”, απάντησα φορτωμενος.
“Η εποχή σου τελείωσε.Ο κόσμος θέλει δημοφιλή τραγούδια.Εύπεπτα.Να χαίρεται.Εσύ γινόσουν πολύ κλαψομού... εε μελαγχολικός ακριβέ μου παλιάτσε”, μου πέταξε.
“Έφη, πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω”, της απάντησα και αγκαλιαστήκαμε.

Η Έφη ήταν από τις καλύτερες μου μαθήτριες.Ήξερε να χορεύει απίστευτα,να τραγουδάει με μία υπέροχη ερωτική φωνή και να κάνει μαγικά.Αλλά ήταν πάντα πολύ αντιδραστική.Περισσότερο απ'ότι έπρεπε.Σε μία φάση θεώρησε ότι ο γελωτοποιός δε θα έπρεπε να κρίνει κανέναν.Θα έπρεπε να είναι στη σκηνή και στο επίκεντρο της κοινωνίας μόνο για να κάνει χαζομάρες και ο κόσμος να γελάει ή να τραγουδάει και να χαρίζει στον κόσμο ξεγνοιασιά και ανακούφιση αντί να τον κατακρίνει και να το ν μπερδεύει.

Η Έφη θεωρούσε τη βασιλεία την ιδανική κατάσταση και τον γελωτοποιό ως ένα πιόνι που πρέπει να αποφορτίζει τον κόσμο απο μίσος και επαναστατική διάθεση.Είχε δικιο ως ένα σημείο, μια και για αιώνες η βασιλεία ήταν πράγματι το φάρμακι της ανθρωπότητας απο το χάος και τον αφανισμό.Άλλα η Έφη έχασε το δίκιο της όταν αποφάσισε να υπερασπιστεί το Λουδοβίκο.Έφυγε από την εποπτεία μου και έγινε πόρνη πολυτελείας σε διάφορες επαρχείες.Γύρισε στο Παρίσι με ένα θίασο από χορευτές και τραγουδιστές και πειραματίστηκε με τον πρόγονο του bourlesque και έκανε αστεία και σέξυ σώου για τους ξελιγωμένους άντρες της πρωτεύουσας.
Λίγο πριν το φεστιβάλ που της ανέθεσαν να εμφανιστεί μαζί μου, είχε αναλάβει ένα πρότζεκτ για το φετιχ του σεξ με παχυσαρκους.Είχε χάσει την Γαλλική ,σνομπ ομορφιά της και είχε γίνει ένα κήτος.Με ανακούφιση βλέπω ότι πλέον είναι πάλι στο παλιό της καλλίγραμμο σώμα.

Ο σκοπός μου για εκείνη που της είχε μεταφερθεί από τον Λεκ και τους υπόλοιπους βαλτούς από κείνον σωματοφύλακες ήταν η ομαλή διεξαγωγή του φεστιβάλ και η μη παρεμπόδιση των σχεδίων μας.
Την ρώτησα αν η αμοιβή είναι ικανοποιητική.

Μου απάντησε με μια λάμψη στα μάτια: “10 φορές τα λεφτά που θα βγαζα σαν πόρνη.Γερο-τζεστερ πάντα με φρόντιζες.Χαίρομαι που δεν με εκδικήθηκες ποτέ για εκείνο το φεστιβάλ πέρσυ.”

Πέρσυ???

Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου.Όταν ξεκίνησα την φυγή από την πρωτεύουσα, νόμιζα ότι πέρασε μία βδομάδα όταν ο περιπλανώμενος θίασος με μάζεψε ερχόμενος στο Παρίσι.

Που σκατά πήγαν οι υπόλοιπες 51 βδομάδες?


Δεν άφησα το μυαλό μου να ξεφύγει κι άλλο και απάντησα αργοπορημένα στην Έφη:
“Είμαι στη δουλεία αυτή 22 χρόνια.Από τα 8 μου.Δεν κέρδισα τίποτα παίρνωντας εκδίκηση,μικρή”

“Και γιατί εκδικείσαι τώρα?”

“Δεν εκδικούμαι.Τον γελοιοποιώ γιατί ήταν καθίκι.Nothing personal. Μετά την γελοιοποίηση, θα τον αναλάβουν οι μάζες.Αυτές θα τον εκδικηθούν.Και ελπίζω να κάνουν καλή δουλειά.Δε θα καταφέρουν να τον αγγίξουν στην αρχή.Αλλά δώστους δυο χρόνια.Και θα τους γαμήσουν όλους.”

Χαμογέλασε, με αγκάλιασε και μου ψιθύρισε :”Συγγνώμη αν σε απογοήτευσα με τις μαλακίες μου”.

Την φίλησα στο μάγουλο και της είπα ότι δε θα έπρεπε να απολογείται σε κανέναν.Ειδικά σε μένα.Άλλωστε μια φίλη είχε πει να μη κρίνουμε κανέναν κακόβουλα.Και είχε δίκιο.

Οι άνθρωποι δε θέλουν κράξιμο.
Τις 99 στις 100 φορές ξέρουν ότι έχουν κάποιο σφάλμα.Όταν τους κράζεις πεισμώνουν.Κάνε ότι δε κάνει κανένας άλλος.Δείξτους το σφάλμα και μη τους κρίνεις.Εξήγησε τους βήμα βήμα.Πείσε τους ότι το κατάφεραν οι ίδιοι και όχι ότι τους το έδειξες εσύ.Εσύ, που νομίζεις ότι είσαι Ο γαμάτος, Ο τέλειος.Κάντους να εκτιμήσουν τον εαυτό τους και να μη ντρέπονται το λάθος τους.Αν ντραπούν για το λάθος, θα το κρύψουν πίσω από εγωισμούς,μίσος και ζήλεια.Δε θα τους ξανακούσεις ποτέ να σου λένε αλήθεια.Δε θα σε εμπιστευτούν ποτέ ξανά.Ίσως τους πεισμώσεις και βελτιώσουν τον εαυτό τους.Αλλά θα το κάνουν μηχανικά, μόνο και μόνο για να γίνουν σκληροί και άφθαρτοι απέναντι σου.Και πάλι δε το κάνουν πολλοί αυτό.Αντίθετα, κάνε τους να εκτιμήσουν τον εαυτό τους και θα εκτιμήσουν κι εσένα.

Κοίταξα τον φουσκωτό με τα μαύρα και χαμογέλασα.Με παρεξήγησε και μου πέταξε απειλητικά : “Θες να βρεθείς σε σακούλα σκουπιδιών ή σε κανα ποτάμι?”

“Μήδε το ένα, μήδε τ' άλλο” του απάντησα ψύχραιμα. “Απλά λατρεύω το στυλ σου.”

Κοίταξα τον Λεκ και τον χαιρέτησα βιαστικά. Η Έφη μου έκανε ένα νέβμα και αποχώρησε με τη συνοδεία της.

Έμεινα να τους κοιτάζω όταν ήρθε ο Edward και η Μίνα και πίασαμε τη ψιλοκουβέντα.Η Μίνα έφυγε βιαστικά μετά από λίγο για να βοηθήσει τους φίλους της ζογκλέρ και ο Edward εξαφανίστηκε καθώς του γύρισα πλάτη για να μιλήσω σε έναν έμπορο κοσμημάτων.

Στεκόμουν κοιτώντας το άπειρο και σκέφτηκα ότι τελικά ο κύριος εκεί πάνω που τιμωρεί και δε συγχωρεί, δε με είχε εγκαταλείψει ακόμα.



http://www.youtube.com/watch?v=F88G4itQyds

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

The Jester and the Thief

Ο ήλιος είχε δύσει όταν άρχισα να σκουντουφλάω στο δωμάτιό μου και έπεσα λιπόθυμος στο πάτωμα.

Ονειρεύτηκα ένα άδειο σκοτεινό δωμάτιο με βαμμένους μωβ τοίχους και στην μέση του δωματιού μια λάμπα που έβγαζε ένα αδύναμο μπλέ φως. Ήμουν με τη πλάτη στο τοίχο, με το κεφάλι σκυφτό, όταν ένας σεισμός έσκισε το δωμάτιο στα δύο και άρχισα να στροβιλίζομαι πέφτωντας σε μια μαύρη τρύπα. Μια χορεύτρια του μπουρλέσκ γυρνούσε στο άπειρο μαζί μου, κρατήθηκε από το χέρι μου και προσγειωθήκαμε σε μία πλατφόρμα σε σχήμα σκακιέρας, εγώ στην θέση του βασιλιά και εκείνη στη θέση της βασίλισσας. Προχώρησα λίγα τετράγωνα πιο πέρα τρομαγμένος.Εκείνη κινήθηκε στην άλλη πλευρά της σκακιέρας.

Άρχισε να εκτελεί διάφορες τρελές φιγούρες και εγώ την κοιτούσα αγχωμένος. Η χορεύτρια σταμάτησε το χορό και άρχισε να με πλησιάζει χαμογελώντας. Όταν μόλις ένα τετράγωνο μας χώριζε, έβγαλε τα ρούχα της, πέταξε κάτω τα μαλλία της και το δέρμα της σκίστηκε. Όταν ήταν στο διπλανό τετράγωνο από μένα, δε μπορούσα να δώ το πρόσωπό της ακόμα. Μου ψιθύρισε "Ρουα και Ματ,καραγκιοζάκο" και τότε είδα το πρόσωπο της τρομοκρατημένος.


Ξύπνησα και αυτή ήταν δίπλα μου. Με είχε βάλει στο κρεβάτι και μου έδωσε ένα ποτό με βότανα για να συνέλθω.Καθόταν δίπλα μου και με κοίταξε για μία στιγμή που φάνηκε αιώνας.Πως μπήκε στο δωμάτιό μου? Νόμιζα ότι είχα κλειδώσει.

Σαν να σκεφτόταν τι έλεγα, με δίέκοψε: "Έσυ με έμαθες να κάνω το διαρρήκτη μη το ξεχνάς".
Γύρισα εξαντλημένος και της χαμογέλασα κατσούφικα. Συνέχισε να μιλάει: "Δε με εκτέλεσαν ποτέ.Απλά το είπαν για να φοβίσουν το κόσμο.Ο πατέρας μου ήταν ισχυρός αξιωματούχος για διοικητής μιας απλής επαρχείας.Δε θα το άφηνε έτσι.Συμφώνησε να με τιμωρήσουν βέβαια. Οι αγροίκοι της βασιλικής φρουράς με έγδυσαν και με περιέφεραν στην πόλη για τρεις μέρες.Μετά από αυτό βρέθηκα στην επαρχία μαζί με έναν περιπλανώμενο θίασο και έμαθα ζογκλερικά.."

"Δεν είσαι τόσο άχρηστη στην κοινωνία πλέον δηλαδή", την διέκοψα αισχρά.

"Λυπάμαι που δεν έγινα το σκυλάκι του βασιλιά",μου πέταξε στο καπάκι.Η βρωμιάρα ήξερε πως να με εκνευρίσει.Την αγαπάω γι'αυτό...

"Το σκυλάκι του βασιλιά θα σώσει το τομάρι όλης της Γαλλίας, ή τουλάχιστον θα προσπαθήσει,αν δε μπλεχτείς στα πόδια του",της πέταξα σε στιγμή αδυναμίας.

"Γιατί πρέπει να τσακωνόμαστε?", επέλεξε να μην μου δώσει κι άλλο χτύπημα στην περηφάνια μου...

"Δε ξέρω, για να σιγουρευτούμε ότι ζούμε?", απάντησα ανακουφισμένος.

Με φίλησε.Απομακρύνθηκα.Με κοιτάει απορημένη: "Δε σ'άρεσε?",μου ψιθυρίζει.

"Σίγουρα άρεσε σε σένα", της αποκρίνομαι με ένα αγορίστικο χαμόγελο να καλύπτει το πρόσωπό μου.

Με ξαναφίλησε.Αυτή τη φορά δεν απομακρύνθηκα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------


Αρχίσαμε να ζωγραφίζουμε.Εγώ από πάνω της, μετά αυτή στα 4.

Το σεξ είναι καλλιτεχνία και όλοι εμείς οι καλλιτέχνες.
Τώρα βέβαια υπάρχουν ξενέρωτοι καλλιτέχνες, που ζωγραφίζουν μόνο ένα χωριουδάκι με τέμπερες κάθε δέκα χρόνια
και υπάρχουν και αυτοί που κάνουν αερογραφίες σε γοτθικούς διαδρόμους των στούντιό τους φτύνωντας μπογιές από strap ons και καίγοντας BDSM σκλάβους με χρωματιστά κεριά για να κάνουν αφηρημένη τέχνη πάνω τους.Αλλά δεν ήμουν τίποτα από τα δύο. Ήμουν ένας κόκκος σκόνης που ενωνόταν με έναν άλλον με όσους περισσότερους τρόπους επέτρεπαν οι νόμοι της φυσικής, με ότι τρύπα διέθετε εκείνη, με ό,τι εξόγκωμα διέθετα εγώ.Απλά, σκληρά, ολοκληρωτικά.

Και επισήμως το μπλογκ έγινε άρλεκιν, για να μη πω love letter του περιοδικού free (όταν ακόμα είχε νόημα ύπαρξης αυτή η φυλλάδα).

Όταν τελείωνα της ψιθύρισα: "Αυτό για τα πέντε χρόνια που με είχες σκοτώσει, βρωμιάρα"

Χαμογέλασε και με φίλησε μέχρι να τελειώσει η αναπνοή μου.

Ξαπλώσε εξαντλημένη και εγώ βγήκα έξω φορώντας ένα μπλέ κολάν με κόκκινους ρόμβους σχεδιασμένους στο ύφασμα. Ήταν μεσάνυχτα.Τα μάτια μου κόκκινα ,ορθάνοιχτα.Οπα για μισό. Δεν είναι γραφικό όταν μιλάω με ομοικαταληξία? (Σημείωση άσχετη με την ιστορία: anO, δεν είναι γραφικό, κάντο όσο πιο συχνά μπορείς, ποτέ δε ξερείς)


Λοιπόν που είχα μείνει? Α, ναι. Βγήκα έξω κοιτώντας το φεγγάρι.Μια σκιά εμφανίστηκε στο οπτικό μου πεδίο. Ένας τύπος με μάσκα σε σχήμα οχταριού με πλησίασε σιωπηλά.

Τον κοίταξα στα μάτια και μου αποκρίθηκε : "We really need to work together"

Πήρα μια ηλίθια έκφραση και του απάντησα : "Dorothy,We are not in fucking London, anymore.Speak French!"

Χαμογέλασε παρανοικά και μου έβγαλε το καπέλο με υπόκλιση.Φορούσε πράσινη καμπαρντίνα και με κοίταξε στα μάτια λέγοντας : "Edward, illusionist απο Αγγλία. Αν και τα τελευταία χρόνια έχω βρεί μία πιο γαμάτη ενασχόληση."

"Αν σχεδιάζεις ρούχα για γελωτοποιούς, δε μ'αρέσει το πράσινο φιλαράκι. Να το ξέρεις"

"Έχει πέσει παγωνιά στο Παρίσι εδώ και 3 μέρες. Φταίνε τα αστεία σου ή είναι η ηρεμία πριν ανάψουν τα αίματα της επανάστασης?"

"Χμ,οκ you've made your point.Τι ακριβώς θες από αυτή την "επανάσταση"? Λεφτά,δύναμη,ευκαιρία να σφάξεις κόσμο? ΤΙ?"

"Θέλω να συμμετάσχω στο μεγαλύτερο κόλπο που έχει γίνει στην Ευρώπη και ξέρω ότι είσαι λίγες μέρες πριν το πετύχεις "

"Τι θές να κάνεις ακριβώς?"

"Ξέρω ότι έχεις αλώσει το παλάτι με παγίδες.Πιστεύω δεν σκέφτηκες να απλώσεις καν χέρι στους θησαυρούς του βασιλιά.Αν με αφήσεις να κάνω πλιάτσικο το πλούτο του παιδόφιλου με το στέμμα, θα σε βοήθησω να αποδράσεις και να μη σε κάνουν χίλια κομμάτια οι φρουροί μόλις κάνεις το αστείο σου"


Τι υπέροχος νέος.Ξέρει για τα εκρηκτικά στο παλάτι, ξέρει ότι θα κάνω πανικό.Ίσως είναι ο ίδιος που με κάρφωσε και τώρα έρχεται να με βοηθήσει γιατί απλά βαριέται τη ζωή του. Αλλά μου φαίνεται αδύνατο να μη φαντάζεται ότι ΘΕΛΩ να πεθάνω μόλις ολοκληρωθεί το αστείο και ο κάθε κατεργάρης πέσει στα σκατά που δε σκούπισε.

Με κοίταξε σα να κατάλαβε τι σκέφτηκα και είπε: "Είσαι πολύ καλός. Αλλά και πολύ χαζός όταν δεν προσπαθείς να είσαι έξυπνος.". Συνέχισε να μιλάει καθώς πλησιάζε την πόρτα όπου θα έβλεπε την Μίνα απέναντι του ξαπλωμένη . Δεν έκανα τίποτα για να τον σταματήσω.

Στάθηκε στην πόρτα. Κοίταξε την Μίνα και γύρισε σε μένα." Έλα.Τώρα που την ξαναβρήκες και θες να πεθάνεις?"

"Πως σκατά ξέρεις τόσα για μένα, ρε φρικιό? Εξήγα γιατί αρκετά ηλίθιος αισθάνομαι ήδη!"

"Γιατί θες να πεθάνεις? Ξέρω ότι τα έδωσες όλα σε ένα βασιλιά που δεν άξιζε τίποτα.Αλλά θα κάνεις ένα καλό.Θα απαλλάξεις τον κόσμο από την εξουσία του.Και τώρα με τη Μίνα θα εξαφανιστείς μαζί της σε κανένα Βυζάντιο που έχουν και ωραίες παραλίες."

"Φίλος, έχω βαρεθεί να φεύγω.",του απάντησα εξαντλημένος και έτοιμος να τον σπάσω στο ξύλο.

"Η ζωή αυτή σε θέλει φυγά.Τέλος πάντων.Αν με βοηθήσεις να κάνω τη δουλειά μου, θα βοηθήσω τη Μίνα να φύγει από τη χώρα ή βασικά να κάνει ό,τι θέλει"

"Να σαι καλά ρε Edwar..."

Ο τύπος είχε εξαφανιστεί...

Είχα ακόμη 6 ώρες μέχρι να ξημερώσει, οπότε θα έχωνα στο παιχνίδι το τελευταίο πιόνι.Και θα ήταν η κίνηση που θα έκανε τη διαφορά.

Το μυαλό μου όμως ξαναγύρισε στον Edward όταν ξάπλωσα δίπλα στην Μίνα και σκεπαστήκαμε για να κοιμηθούμε.Αυτός ο τρελός,πανέξυπνος κλέφτης με είχε βάλει σε σκέψεις.

Γιατί ήρθε τέτοια ώρα? Λίγες ώρες πριν το φεστιβάλ? Γιατί θέλει να με βοηθήσει? Γιατί θέλει να βοηθήσει τη Μίνα?

Γιατί???




http://www.youtube.com/watch?v=A_hp2ubJaNo



Y.Γ. : Thnx στον Ηρακλή και την Άννα για τις συνεισφορές
Υ.Γ.2 : Το άρθρο είναι εμπνευσμένο από και αφιερώνεται στο Δημήτρη Λιαντίνη. Όποιος ενδιαφερέται ας μπει να διαβάσει γιαυτόν, εδώ : http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4&Itemid=11

Y.Γ.3: Συγχαρητήρια στον Δήμο για το νέο του άρθρο που έτυχε να βγεί 3 ώρες πριν ανεβάσω το δικό μου.Τσεκάρετέ το.
http://megalesistories.blogspot.com/2010/03/blog-post_21.html

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Who , being loved, is poor?

Η ξανθιά κοκκίνησε από τη χαρά της αλλά εγώ συνέχιζα να την αγνοώ. Είναι η τακτική του σοβαρού καθηγητή απέναντι στο μαθητή που ψοφάει για αναγνώριση.Πρέπει να περπατήσεις πολλά χιλιόμετρα ακόμα, ξιπασμένη ζογκλέρ, σκέφτηκα καθώς περπάτησα μακριά . Η ζογκλέρ με ακολούθησε με γρήγορο βήμα και χαμηλό ντροπαλό ,αλλά και άθελά της θρασύ, βλέμμα.Βλέπεις, όταν παλεύεις απελπισμένα να κρύψεις κάτι, αυτό φαίνεται πιο εύκολα από ποτέ.Η ζογκλέρ δε με ντρεπόταν.Ήθελε απλά να με κάνει να την αναγνωρίσω. Όπως είπα πρίν , πρέπει να περπατήσει πολλά χιλιόμετρα για να με πλανέψει.


Ένας γίγαντας με χαιρέτησε με υπόκλιση και έδειξε το σήμα του crew του.Απάντησα σχηματίζοντας το ίδιο σήμα με τα δάχτυλά μου, και τότε ο μπρατσαράς τύπος συνέχισε να πλακώνεται με έναν άλλο γίγαντα.Η ξανθιά μου βγήκε με κόκκινο και σταμάτησε μπροστά μου κοιτάζωντας με με θαυμασμό και δέος.
"Άκουσα ότι είσαι γιός του βασιλιά", ξεστόμισε.
"Είμαστε συνομήλικοι με το Λουδοβίκο", της απάντησα επιτακτικά.
"Όχι του Λουδοβίκου,ανόητε, του πατέρα του.Ο Λουδοβίκος δε θα γίνει ποτέ βασιλιάς μας."
"Και από ποιον έτυχε να το ακούσεις αυτό?"
"Από τους φίλους μου στη Βαστίλλη"
"Οι φίλοι σας στη Βαστίλλη είναι εσωτερικός εχθρός και είναι στη φυλακή για ανάρμοστες ιδέες και απεχθή εγκλήματα"
"Με δουλεύεις, καραγκιοζάκο, είναι ήρωες. Και εσύ μεγαλύτερος ήρωας.Ξέρω τα πάντα για το σχέδιό σου.Είσαι κάτι σαν θεός εδώ στο καρναβάλι."
"Λυπάμαι αλλά λές ψέματα." Και πράγματι έλεγε ψέματα.ΔΕΝ ήξερε τα πάντα για το σχέδιό μου.Κάνεις δεν ήξερε τα πάντα για το σχέδιο μου εκτός από εμένα.
Επίσης δεν ήθελα οι λιγότερο εμπλεκόμενοι στο σχέδιό μου να ξέρουν ότι είμαι ο αρχηγός της συνωμοσίας.Καταρχάς δεν τους ωφελούσε σε τίποτα, μια και οι εμπλεκόμενοι στα σχέδιά μου είχαν συγκεκριμένες υποχρεώσεις. Οι υπόλοιποι πορωμένοι απλά θα τα έκαναν κουλουβάχατα με την ανάμιξή τους, όταν οι υποχρεώσεις τους δεν είναι συγκεκριμένες.Όσο λιγότερα ξέρει το φεστιβάλ για το σχέδιο, τόσο πιο ομαλή θα είναι η διεξαγωγή του, και θα υπάρχουν ελάχιστες υποψίες από πλευράς κυβερνήσεως.
"Δεν είμαι ήρωας. Ούτε αρχηγός. Στο τέλος της ημέρας εκμεταλεύομαι όλο αυτό το κόσμο για μια παλιά βεντέτα με το βασιλιά τάζοντας του επανάσταση.Ας είμαστε σοβαροί.Αυτή η επανάσταση δεν έχει καμία ελπίδα.Η εξέγερση στη Βαστίλλη θα γίνει μόνο για αντιπερισπασμό.Οι φυλακισμένοι δεν έχουν ελπίδες παρά μόνο για θάνατο μέσα σε 2 άντε 3 ώρες.", αποπειράθηκα να κακοκαρδίσω τη ζογκλέρ.
Η ζογκλέρ τα έχασε προς στιγμήν και έμεινε με το στόμα μισάνοιχτο και δάκρυσε.
"Λες ψέματα!!!"
"Πάω στόιχημα ότι αν έγραφες αυτή τη φράση τώρα, θα την έγραφες με 3 θαυμαστικά...Να σου εξηγήσω το κόλπο.Είναι..."
"Σκάσε!", φώναξε και έφυγε κλαίγωντας.

Επιτέλους είχε πάρει δρόμο. Έμενε ένα πράγμα να κάνω ακόμα. Να φτιάξω τα σπέσιαλ εφέ στο παλάτι μαζί με τους κολλητούς μου τους πυροτεχνουργούς και γενικά πυρομανείς αυτής της πόλης. Όταν έπεσε η νύχτα αλώσαμε το παλάτι καθώς η Μαρία κοιμόταν σα μοσχάρι και ο Λουδοβίκος είχε ονειρώξεις με κοριτσάκια.

Η δουλειά είχε γίνει καθώς ξημέρωνε η παραμονή της έναρξης του φεστιβάλ.

Ξύπνησα νωρίς και έτρωγα ένα ωραίο πρωινό μαζί με ένα ζευγάρι θηριοδαμαστών. Τους έδειξα το κόλπο με τα τρία θαυμαστικά,μιλήσαμε για τη χώρα των μεταλάδων και τις εμπειρίες μας και τέλος καθήσαμε να σκεφτούμε μαζί ένα ανέκδοτο που λεγόταν "Ο Λαγός και η Μαρία Αντουανέτα" το οποίο δυστυχώς έμεινε ημιτελές και δεν ειπώθηκε ποτέ.


Η βασιλική φρουρά είχε κάνει ντού στο κάμπινγκ για έναν εξονυχιστικό έλεγχο πριν το φεστιβάλ.

Ο θηριώδης παλαιστής από το crew των ραψωδών που με χαιρέτησε χτες, συνομιλούσε έντονα με έναν ένστολο που τον πίεζε να καταδώσει κόσμο από τη Βαστίλλη.Γλύστρησα μέσα από το πλήθος και μπήκα ανάμεσα στον ένστολο και στον παλαιστή, που μου είπε ότι τον έλεγαν Λεκ.

Ο ένστολος μου εξήγησε ότι υπάρχουν φήμες για εξέγερση και ότι υπάρχουν ασαφείς πληροφορίες για την ανάμιξη μελών του φεστιβάλ στη συνωμοσία.

Πλησίασα τον ένστολο και του ξεστόμισα: “Αυτοί εδώ οι άνθρωποι έχουν να δουλέψουν από πρόπερσυ.Αν είναι να τους χώσεις μέσα στη φυλάκα, πριν το φεστιβάλ της ζωής τους, είσαι ελεύθερος να τους το πείς κατάμουτρα.”

Ο ένστολος ξεροκατάπιε και απομακρύνθηκε αγχωμένος.


Ο Λεκ με χτύπησε στην πλάτη φιλικά και φώναξε: “Έμαθα ότι κάνεις καλά diss ...”

-------------------------------------------------------------------------------------

Το σημερινό συμβάν με είχε φέρει στα όριά μου.Κάποιος μας είχε καρφώσει.Σίγουρα όχι κάποιος που ήταν μαζί μου χθες τη νύχτα στο παλάτι.Αλλιώς θα ήμουν ήδη στη φυλακή μαζί με τους άλλους 9 από τους δέκα συνεργάτες της χθεσινοβραδυνής δουλειάς.


Το μυαλό μου πήγε στην ξανθιά ζογκλέρ. Ε, βέβαια. Η τύπισσα πίστεψε τις μαλακιές που την τάισα,φοβήθηκε για τη ζωή των δημοκρατικών φίλων της και σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό να παταχθεί αυτή η αυτοκτονική διάθεση πριν είναι αργά.

Η ξανθιά γδυνόταν μέσα στο καμαρίνι της. Όταν πήγε να πίάσει μία πετσέτα, γύρισε και με βρήκε πίσω της.Ούρλιαξε για ένα δευτερόλεπτο και με ρώτησε το λόγο που ήμουν εκεί.

“Εσύ μας κάρφωσες?”, την ρώτησα κοιτάζωντας τα μάτια της που ήταν έτοιμα να εκραγούν.

“Μαλακίες”.Με κοίταξε απελπισμένα σαν κάτι μέσα της να πέθανε. “Δε με αναγνωρίζεις καθόλου,καραγκιοζάκο? Και πιστεύεις ότι σε κάρφωσα κιόλας?”

Σκεφτήκα, “τι λέει αυτή η πρεζού?”

Την πλησίασα καθώς αυτή μου γύρισε την πλάτη και έψαξε μέσα στα πράγματά της βιαστικά λες και έκανε αγώνα να βρει αυτό που ήθελε πριν την προφτάσω.Γύρισε με μία βέρα στο χέρι της που είχε χαραγμένη τη φράση : “Who,being loved,is poor?” και δάκρυα στα μάτια.Προσπάθησε να αρθρώσει το όνομά μου και αναστενάζοντας μου έδειξε τα σύνεργα του make up της που την είχαν κάνει άλλο άνθρωπο.Βαφές για τα μαλλιά , ψεύτικες βλεφαρίδες,πρόσθετο δέρμα,πούδρα...Τη σταμάτησα πριν βγάλει άχνα και ξεστομίσει το όνομά μου. Έχοντας μείνει τελείως μαλάκας, βγήκα από το καμαρίνι της εξοργισμένος,γιατί δεν άντεχα να την βλέπω.

Πως είναι δυνατόν να ζεί???

Κλείστηκα στο καμαρίνι μου όλο το απόγευμα πίνωντας σκέτο οινόπνευμα. Μια σοφή μάγισσα (η ίδια που με είχε εμπνεύσει να γίνω entertainer) μου το είχε αναφέρει γνωρίζοντας την ανοσία μου στο ποτό, σαν το ανώτατο όριο μέθης και κραιπάλης.

Έβγαλα το mp3 μου από τη τσάντα μου και άρχισα να ακούω ότι μου ερχόταν στο μυαλό.Ένιωθα για άλλη μια φορά στη ζωή μου ανόητος, ηλίθιος,κορόιδο.

Γιατί ζούσε η γαμημένη? Για να με ξαναταράξει?Αφού είχε σταματήσει να με νοιάζει...Την είχα ξεχάσει.Δε χρειάζομαι τέτοιες μαλακίες τέτοια ώρα.

Δε με νοιάζει τίποτα πέρα από την αποστολή μου. Ας κάτσει να σαπίσει κι αυτή και όλοι τους.

http://www.youtube.com/watch?v=GqH_Icgbab8

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

The end is the beginning Part 2: Κάνω το μίσος να γελά

2 ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Ξύπνησα απότομα...Λαχανιασμένος, ιδρωμένος και out of space.

Σηκώθηκα με νευρικές κινήσεις από το κρεβάτι και συνειδητοποίησα ότι είχα σπάσει τη μέθοδο ύπνου μου μετά από 10 χρόνια. Ένας γέρος Ινδός φακίρης μου είχε μάθει μία μέθοδο στην οποία κοιμάσαι 20 λεπτά κάθε 4 ώρες αντί για το παραδοσιακό 8ωρο ύπνο. Το να υποβάλεις τον εαυτό σου σε αυτή την επίπονη δοκιμασία είναι τουλάχιστον αυτοκτονικό, ειδικά αν δεν είσαι ο Tyler Durden ή ο Kira. Οι πρώτες 10 μέρες αυτής της μεθόδου ήταν ένας εφιάλτης.

Φαντασία και πραγματικότητα να μπλέκονται και να σου γαμούν τον εγκέφαλο , το σώμα σου να ξεμένει από υγρά σε διπλάσιο χρόνο απότι αν ήσουν στην έρημο φορώντας πουλόβερ , τα νεύρα σου να πετάγονται το ένα μετά το άλλο όποτε τους καυλώσει, σαν να πηδάνε για να ρίξουν τάπα στα μούτρα του Γιασικεβίτσιους και ο εγκέφαλος σου να σε τραβάει από το μανίκι κάθε 5 λεπτά κλαψουρίζοντας: "Πάμε να κοιμηθούμεεεεε", σαν να είναι ο καθυστερημένος,επιληπτικός γιόκας σου.Όχι τίποτε άλλο, αλλά μοίραζες και γλυκά στο μαιευτήριο για πάρτη του. Μέχρι και το μαλάκα το γείτονά σου έφερες σπίτι για μπύρες και σου πήδηξε τη γυναίκα με δικές σου καπότες(που τις είχες για τη γκόμενα,αλλά αυτό είναι άλλο)...(sic)


Ήταν 12 η ώρα το μεσημέρι. Βγήκα από το τρέιλερ μου και είδα 200 άτομα να με κοιτάνε με δέος και να χαμογελάνε σαν άστεγοι που πήραν 10 ευρώ χαρτζιλίκι. Ο Παριζιάνικος ήλιος με ζάλισε και φόρεσα το μότλευ καπέλο μου.
ΤΟ ΠΟΙΟ?

Είχα κάψει όλα τα τσαρλατάνικα ρούχα μου την ημέρα που με μάζεψε ο θίασος. Μπαίνω ξανά μέσα στο καμαρίνι μου και μια σειρά από πολύχρωμα ρούχα ήταν στοιβαγμένα λίγο πιο πέρα από το κρεβάτι.

Άφησα ένα δάκρυ να κυλήσει , πριν προλάβω να συγκρατήσω τον εαυτό μου, οπότε και ξέσπασα σε υστερικό γέλιο και άρχισα να χορεύω με όποιον βρισκόταν μπροστά μου. Σταμάτησα απότομα, ρίχνοντας το βλέμμα μου σε μια ξανθιά ζογκλέρ με πράσινο κορσέ και της έκανα ένα μαγικό. Η ξανθιά έμεινε άφωνη και εγώ την αγνόησα πλήρως τότε καθώς οι υπόλοιποι φίλοι της ζογκλέρ με κύκλωσαν μαγεμένοι για να τους πω ένα γρίφο.


Παίρνω ψεύτικη φωνή γρίας και βγάζω μια πλαστική μύτη γαμψή και τη φοράω. Τότε αρχίζω να τους λέω τον εξής γρίφο:

"Κάνω το μίσος να γελά
Φέρνω στον διάολο χαρά
Γεννάω σχέδια κακά
Μες στα μυαλά τα αντρικά

Τι είμαι?"


Η ξανθιά ζογκλέρ πετάγεται με την εύθραυστη φωνή της: "Η Εκδίκηση?"
Έχουμε ένα νικητή...


http://www.youtube.com/watch?v=sET1lhBMNiU

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

The end is the beginning Part I

Οι άμαξες του θίασου είχαν περάσει τα τείχη και όλοι πετάχτηκαν ορεξάτοι έξω για να δουν την ηλιόλουστη μέρα που τσουρούφλιζε τα πέτρινα χτίσματα στο κέντρο του Παρισιού.
Εγώ πάλι περπάτησα ήρεμα προς το μαζεμένο πλήθος έξω απο τη κατασκήνωση του θιάσου που πλέον ήμουν μέλος και με βλέμμα στον ουρανό παρατηρούσα τα γειτονικά κτίρια με ανυπομονησία. Παντού σημαίες κρεμασμένες από στύλους ενώ η βραδιά του μεγάλου πανηγυριού έφτανε σε 3 μέρες.
Κάπου εδώ πρέπει να τονίσω ότι το σχέδιό μου περιλαμβάνει όλους τους πολιτικούς κρατούμενους της πόλης, όλους τους γελωτοποιούς του θιάσου μου και των άλλων 2 μεγάλων θιάσων που θα έρχονταν σε λίγες ώρες για να συνοδέψουν την επίσημη βασιλική γελωτοποιό Efi Vodi, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της κάποτε μαθητευόμενης μου κλόουν. Τελικά η παγκόσμια ιστορία είναι λίγο αστεία (έως πολύ μπορώ να πώ.)...
Το μεσημέρι, ενώ όλοι ετοιμάζονταν πυρετωδώς (δλδ πέθαιναν στον ύπνο) έκανα μια βόλτα μέσα στην πόλη όπου συναντήθηκα με κάτι γνωστούς αντιστασιακούς και μου είπαν πως θα επέβλεπαν μια εξέγερση στις φυλακές σε 2 νύχτες από τώρα...
Οι φυλακισμένοι θα απασχολουσαν τα στρατεύματα που βρίσκονται στα τείχη και σε άλλα σημεία μέσα στην πόλη από το να έρθουν να διακόψουν το φεστιβάλ που θα είχε πάρει μια ανεξέλεκτη τροπή και κάποια αναπάντεχα σκετσάκια θα είχαν προστεθεί.... ,έτσι για το reggae.


Αφου τελείωσε και αυτή η δουλειά, περιπλανήθηκα στα παζάρια της πόλης όπου σούφρωσα άρον άρον δίαφορα κουρέλια και τα φόρεσα επι τόπου. Έμοιαζα με άστεγο Άγγλο που είχε πίει τα κέρατά του και είχε ξεράσει τον τάμεση.Ό,τι έπρεπε για να γίνω ένα με τους υπόλοιπους γελωτοποιούς που οι περισσότεροι ήταν άνεργοι αρλεκίνοι από τη βασιλική Αγγλία, η οποία είχε ξαποστείλει τους γελωτοποιούς λόγω αφορισμού... Οι γελωτοποιοί στην Αγγλία απαγορεύτηκαν τον 15ο αιώνα αλλά κατάφεραν να επιβιώσουν κάνωντας τις πιο κάφρικες και απαρατήρητες από το καθεστώς δουλειές. Όπως έλεγε και ο μέντοράς μου : “Ένας άνεργος γελωτοποιός δεν είναι κορόιδο κανενός”


Αργά το απόγευμα γύρισα στο μεγάλο κάμπινγκ των τριών θιάσων που θα πλαισίωναν τους διασκεδαστές της βασιλικής αυλής. Η πληθώρα (calendar word) θεαμάτων που μπορούσε να δει κανείς εκείνη τη στιγμή να εκτυλίσσεται περιελάμβανε χορευτές που έκαναν εξαντλητικές πρόβες,χοντρές γρίές να καταπίνουν φλόγες, τραγουδιστές να βγάζουν γκαρίδες επηρεασμένοι από τις μουσικές των επαρχιών (χιπ χοπ και μεταλ) και να εκτελούν τραγούδια όπως “Ασέλγεια εις βάρος των μικρών αυλικών”, “Παρίσι βρώμα δρόμοι”, “Στη Βαστιλη το κραταμε ζωντανό”, “Enter Dartagnan(εντερ νταρτανιαν)”, “Stairway to Notre Dam”, “For those about to eat padespani(we salute you)” και άλλες επιτυχίες. Να μη ξεχάσω φυσικά τους διάφορους γελωτοποιούς να δοκιμάζουν χιλιοειπωμένα αστειάκια όπως το εξής το οποίο σταμάτησε να είναι επίκαιρο πριν κάτι αιώνες:


Προχωράς παιχνιδιάρικα σε μία κοπέλα, κατά προτίμηση την κόρη του βασιλιά και της λες : “Μπορώ να βγάλω τη γλώσσα μου και να ακουμπήσω το φρύδι μου”.
Η κοπέλα εξστασιάζεται. Τι είδους ερπετοειδή γλώσσα μπορεί να διαθέτει αυτός ο υπήκοος του βασιλιά μας και να κάνει κάτι τόσο δαιμονικό?
Μα προς Θεου, τότε ο γελωτοποιός κάνει το εξης. Βγάζει έξω τη γλώσσα του , ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, πιάνει με το δάχτυλό του το φρύδι του. HAHA do you get it? Ok, είναι για το πούτσο το ξέρω.

Επίσης να μη ξεχάσω ότι padespani is registered copyright trademark of Μαρια Αντουανέτα all rights reserved 1755-1793

Αηδιασμένος από το σπαταλημένο ταλέντο αυτών των ανθρώπων που περίμεναν απεγνωσμένα τα ηλίθια και σνόμπ γέλια των μεθυσμένων και ανώμαλων αυλικών, άρπαξα ένα πυρσό και άναψα μερικά βεγγαλικά. Με το που είδαν τις εκρήξεις στον σκοτεινό ουρανό, τα γύρω στα 200 άτομα που ήταν μαζεμένα στο κάμπινγκ, ήρθαν δειλά δειλά προς το μέρος μου , οι μισοί να ακούσουν τι να είχα να πω και οι άλλοι μισοί να με βρίσουν που σπατάλησα βεγγαλικά.

Πριν προλάβουν να με πλησιάσουν εξαφανίστηκα σε ένα σύννεφο καπνού και ετοιμάστηκα μέσα στο αντίσκηνο που μοιραζόμουν με τους βρετανούς τζέστερς.Όταν όλοι κοιτούσαν σαν ηλίθιοι τον καπνό που αραίωνε, σφύριξα με στόμφο πίσω τους καθώς εγώ στεκόμουν με παρανοικό χαμόγελο στο κέντρο του κάμπινγκ όπου είχε στηθεί λίγο πιο πέρα μια μεγάλη φωτιά και γύρω μου 10 νάνοι ντυμένοι Μαρίες Αντουανέτες να χορεύουν συρτάκι και ένας τύπος να ακούει απο το mp3 μου και να κάνει headbanging.(Αυτός ήταν άκυρος με το σχέδιό μου-είχε ξεμείνει εκεί από πριν)

Άρχισα να τους αφηγούμε τη μικρή ιστορία ενός παιδιού που αποκληρώθηκε και τη θέση του πήρε ο Λουδοβίκος και η σνομπ Αυστριακή χίμαιρα που εποφθαλμιούσε το θρόνο από τα παιδικά μου κιόλας χρόνια.Την κυρία παντεσπάνι
Συνέχισα με ένα diss στο επάγγελμα του γελωτοποιού και στην ανεκδιήγητη παράσταση της Efis Vodi που με ανάγκασε να παραιτηθώ.

Η άβουλη μάζα από entertainers που περιφερόταν πριν 10 λεπτά στο κάμπινγκ είχε συσπειρωθεί για μια εκρηκτική παράσταση στο παλάτι.

Αλλά προς Θεού, ο βασιλιάς πρέπει να πάρει ένα καλό μάθημα.

Οσό μίσος και να έκρυβα για το Λουδοβίκο, γεγονός είναι ότι είχα γίνει πιστός του entertainer και σύμβουλος.

Το μόνο που αξίζει να πάθει είναι γελοιοποίηση.Ούτε θάνατος ούτε βασανιστήρια σωματικά ούτε κολονάτο ούτε σύννεφο φατούρο.

Μια καλή , ξηγημένη γελοιοποίηση.

Με δέος συνειδητοποίησα ότι όσο και να είχα αλλάξει μέρος του εαυτού μου, το παλιό κομμάτι του γελωτοποιού αναδυόταν ξανά. Και αυτό δεν ήταν κακό εφόσων χρησίμευε στα σχέδιά μου. Παρότι σχεδόν κατέστρεψα την προσωπικότητα του γελωτοποιού σε μία νύχτα, τα κόλπα και ο τρόπος σκέψης του αρλεκίνου ακόμα με βολεύουν...Τουλάχιστον μέχρι το φινάλε.

Old habits die hard, I guess...

http://www.youtube.com/watch?v=8efM1or-bGA

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

I killed my old rotting self to make a better one...

Αυτό που μαθαίνεις από την πρώτη στιγμή που γεννιέσαι είναι να προστατεύεις πάντα τον εγωισμό σου.

Να καλύπτεις πάση θυσία την αδυναμία να του πας κόντρα και φυσικά να προσπαθείς συνέχεια να του προσφέρεις ό,τι επιθυμεί και να αδιαφορείς για την πνευματική σκλαβιά που έχεις υποστεί από τον ίδιο σου τον εαυτό...

Οι περισσότεροι άνθρωποι πείθουν τον εαυτό τους ό,τι αυτό συμπίπτει με την έννοια της αυτο-διατήρησης και της επιβίωσης καθώς το να αρνούμαστε να προφυλάξουμε τα -φαινομενικά- δικά μας συμφέροντα και τις ολοένα και πιο τολμηρές και υψηλές απαιτήσεις που βάζουμε στον εαυτό μας, θα έλεγε κανείς ότι αγγίζει τα όρια της αυτοκτονίας και της χαζομάρας...

Η ανθρώπινη κατάσταση του να απορρίπτεις τις όποιες πειθαρχικές φωνές μέσα στο κεφάλι σου, έχει αποδοθεί από τα αρχαία χρόνια σε ανθρώπους στα όρια της τρέλας.Αυτοί οι άνθρωποι από τα αρχαία χρόνια πάλι, συμμετείχαν ενεργά σε κοινωνικά γεγονότα δίνοντας μια άλλη διάσταση των πραγμάτων...

Από την αρχαία ελλάδα και τους παιχνιδιαρηδες, ημίτρελους σάτυρους στα θρησκευτικά πανηγύρια του Διόνυσου και την μεσαιωνικη ανθηση του επαγγελματος του βασιλικου τζεστερ, ανθρωποι με άπειρη σοφία, χιούμορ και ταλέντο στο τρολάρισμα και το πούλημα τρέλας έδωσαν σημασία στη φράση “ριζοσπαστική σκέψη”.

Άλλωστε διακρίνει κανείς το ταλέντο του τζέστερ να μην εξαρτάται από ο,τιδήποτε υλικό (μερικοί τζέστερς ζούσαν για εβδομάδες χωρίς φαγητό-δείγμα σαολινικής πειθαρχίας στην καρδιά της ευρώπης και μάλιστα σε μια περιόδο που ανατολικές θρησκείες, φιλοσοφίες και τέχνες ήταν απόκρυφες ) και να μην προσκολλά σε συγκεκριμένες, ακλώνητες αντιλήψεις παρά να αυτοκαταστρέφεται ο ίδιος και οι κοσμοθεωρίες του όταν συνειδητοποιούσε ότι δεν ισχύουν πλέον.

Είναι ιστορικά καταγεγραμμένη η κατάργηση του θεσμού των βασιλικών γελωτοποιών στη Γαλλία ακριβώς με το συμβάν της Γαλλικής επανάστασης, πράγμα διόλου τυχαίο.

Την ίδια περίπου εποχή, στην Αγγλία, οι βλάσφημες,αντι-χριστιανικές παραδόσεις (μέσα σε αυτές και οι βασιλικοί γελωτοποιοί) πεθαίνουν με την επιβολή του Καθολικισμού.

Το ίδιο και στην Ορθόδοξη Ρωσσία...

Στη Γαλλία η κατάργηση του θεσμού δεν είχε την βάση της στον αναθεματισμό του από τον Χριστιανισμό.

Αντίθετα, στη Γαλλία, μία ομάδα γελωτοποιών κατάλαβαν το πόσο είχαν συμβιβαστεί ο ρόλος τους και οι αρμοδιότητες του ώστε θεωρείται ότι αποτέλεσαν και οι ίδιοι μέλη της επανάστασης κατά του βασιλιά και όλων όσων πρέσβευε ο ίδιος και η βασιλική αυλή.

Πρωτεργάτης ,δε, της απελευθερώσης τους από την ίδια συμβιβασμένη φύση τους και επακόλουθα από τα δεσμά της βασιλείας, θεωρείται ο επίσημος βασιλικός γελωτοποιός που ύστερα από την επανάσταση στο Παρίσι, τα ίχνη του χάθηκαν μέσα σε θρύλους και χαοτικά κείμενα και ιστορίες ανα τον κόσμο...


Αυτή είναι η ιστορία του....

Αυτή είναι η ιστορία της τελευταίας παράστασης στην Γαλλική βασιλική αυλή....

Και του τελευταίου καρναβαλιού στην βασιλική Γαλλία...


http://www.youtube.com/watch?v=MKk1u5RMTn4