O Jester ήταν το ψέμα μου. Όλα ξεκίνησαν... Βασικά ποτέ/πάντοτε. Όσο προσπαθούμε να βρούμε την αρχή του κακού, τόσο διαπιστώνουμε την "κυκλικότητα του χρόνου" (Rust Cohle et al.). Θυμάμαι ότι έψαχνα συνώνυμα του "trickster" στο google, άνοιξη του '09, εντυπωσιασμένος από τον τελευταίο στίχο στο 'Death Note' μουσικό θέμα. Ο Jester ήταν η διαφυγή μου. Το wikipedia αναφέρει την ιστορική δράση των γελωτοποιών μα εγώ εθελοτυφλώ, δίνοντας νόημα στην μυθολογική τους φύση: Ένας τρελός να λέει την Αλήθεια, έχοντας το ακαταλόγιστο, απλησίαστος από τον Νόμο, τον Βασιλιά και την καθαριότητα. "-Μα τι περίμενα; πως θα υιοθετούσα ύαινα;" (Solmeister et al.).
"Κοτάρα μέγιστη" (Anomalos et al) ήμουν, αναζητώντας τον μπαλαντέρ ως δια μαγείας, την παρθενογέννεση της διπλωματίας, την ατσαλάκωτη αποφυγή πάσης φύσεως πρόκλησης, διαμάχης, πόνου, φόβου. Ο Jester ήταν οι διακοπές μου. Ήταν το δονούμενο (χε) αποτέλεσμα μιας υπόγειας ανισορροπίας, μιας prequel αποκοτιάς που με είχε μετατρέψει από άριστο μαθητή σε "θεαθήναι nerd" κι από κει σε "άγριο νιάτο" που ξεχειλίζει το ποτήρι της καλοπέρασης, την οποία είχε αυτο(je)στερηθεί αυτάρεσκα πριν χρόνια. Πότε συνειδητοποιείς ότι έχεις χάσει τον εαυτό σου; Ότι εξέπεσες της Θείας Χάριτος (αλλά και της θείας Χάριετ, όπως θα εξηγήσω ωσονούπω), προτιμώντας να καλύψεις τα αναπόφευκτα, μοιραία κενά στον, έως τώρα, τέλειο αυτοσχεδιασμό που λέγεται "ο παλιός καλός σου εαυτός";
Ή μήπως με παραπλανώ και πάλι με την επιλογή των λέξεών μου; Μήπως ο εαυτός δεν χάνεται ούτε βρίσκεται; Εξάλλου, οι συνταγές, τα πλάνα, οι νοσταλγίες, οι συντομεύσεις, οι παρακάμψεις, τα σύμπαντα ολάκερα δεν είναι αποδεδειγμένες απάτες; Τουλάχιστον η ντετερμινιστική τους προσέγγιση; Η προσπάθεια καθολικής συμφωνίας ή διαφωνίας τους με ... τίποτε άλλο; Συγγνώμη, αυτό ήταν πραγματικά αυτάρεσκο.
Το 2011 συνέγραφα (χαχαχα) το τρίτο μέρος της "crete-reboot" τριλογίας του Jester, στο οποίο ο Jester συγκαλεί σε βοήθεια τον Sol και τον PaK για να αντιμετωπίσουν την ανίερη, δικτατορική συμμαχία των Therapist και Κινεζούλας. Εκείνο το πρόχειρο draft έμοιαζε λίγο ή πολύ, προφητικά, με την δομή και το θέμα της, τότε μελλοντικής, ταινίας 'The Dark Knight Rises'. Όμως και η αυθεντική σειρά, ο λανθασμένα σταμπαρισμένος ως 'μεσαιωνικός' Jester, περιείχε ξεκαρδιστικές προφητείες που βγήκαν σωρειδόν αληθινές, έτσι για να νιώσω λίγο (κατά 'τύχη' - γελωτοποιός γαρ) Νοστράδαμος. Μεταξύ άλλων, φιλελεύθεροι κλόουν συνεργάζονται με παρεξηγημένους (well, technically at least - σόρυ, κι εγώ ξερνάω), μαυροφορεμένους πίθηκες με στόχο την κοινωνική αναστάτωση. (Θυμηθείτε πως 'it always goes both ways', χαχαχαχα)
Η Αλήθεια λοιπόν είναι πως, όπως στην αρχή του 'TDK Rises' ο Bruce Wayne έχει για πατερίτσα τον Batman, και όχι απλά ένα κομψό μπαστούνι (oh fuck, inside joke που βγάζει νόημα μόνο σε άλλη γλώσσα: BRAVO NOLAN), έτσι και εγώ έχω για πατερίτσα τον Jester. Αρνούμαι να προχωρήσω την ζωή μου, αντίθετα φυλάσσω σκλαβωμένος ένα ψέμα, ΤΟ ψέμα. Εκεί όπου η κωμωδία είναι αυτοσκοπός, ο γελωτοποιός δεν είναι κορόιδο κανενός. Όταν όμως βρίσκεις τον εαυτό σου σε μόνιμη παύση, σε αυτο-λογοκρισία, σε επιφανειακή, τυπική εφαρμογή του κανόνα, είναι γιατί αποφεύγεις τις συνέπειες. Αποφεύγεις την ίδια σου την δύναμη και αδυναμία. Αρνείσαι να έχεις αντίκτυπο στον έξω κόσμο, καθοδηγούμενος από την βλάσφημη πεποίθηση πως είσαι κάτι διαφορετικό από αυτό που θα ήθελες να είσαι. (Is this going to turn into a 'coming out'? Fuck, no. I'm all grown up.) Προσπάθησα να πατρονάρω τον κόσμο. Κι όποιος προσπαθεί οτιδήποτε, αποτυγχάνει. Τι εννοώ με το 'πατρονάρω'; Προσπάθησα να γίνω κάτι παραπάνω από τον εαυτό μου. Ξέχασα την ποταπή, απλή, άσχημη αλήθεια της ζωής: ότι είμαστε όλοι ίσοι. Ότι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Ότι υπηρετούμε και αφεντεύουμε. Κάθε στιγμή. Ταυτόχρονα. Το μυαλό μου ήθελε να ξεπεράσει τους νόμους της φύσης, να βρει παραθυράκι - ή ακόμη χειρότερα, να διαρρήξει με ήδη ανοιχτές πόρτες και υπο φωτολουσίες τα ωμά γεγονότα της καθημερινής ζωής. Ήθελα απλώς να είμαι άφθαρτος, ανεπηρεάστος, αθώος σε όλα. Διότι πίστεψα, ο χαζός, ότι θα καταρρίψω το Θεώρημα του Θαλή. Τη Διατήρηση της Ενέργειας. Τον ΓΑΜΗΜΕΝΟ 2ο Θερμοδυναμικό Νόμο. Θα ανοίγω το ψυγείο μου, που θα με ζεσταίνει, αλλά ταυτόχρονα θα ψύχει το φαγητό μου. Και όλα αυτά χωρίς δυσάρεστες παρενέργειες σε οτιδήποτε. Θα χτίζω έρευνα και ανάπτυξη στην Αμερική στο όνομα της ομορφιάς της επιστήμης και της φύσης. Xωρίς, όμως, να χρειαστώ να υποδουλώσω Ευρώπη, Αφρική και Ασία για να παίρνω πιο φτηνό το ηλεκτρικό ρεύμα ή τα εξαρτήματα που αν παράχθουν στην Αμερική, θα μιλάμε για Κούκους και πρωκτικές λευκάνσεις του χι... εεεε για κούκους και αηδόνια. Να την χέσω την φύση, την πρόοδο, την ζωή. Όχι, δεν πρέπει να το πω αυτό. "Κωμωδία είναι, ηλίθιε!", φωνάζει η Νίτσα Μαμουζέλου aka Αντωνία aka Franka Rame, τρομαγμένη.
Άλλωστε αυτά είναι δικαιολογίες. Διαφυγές. Ψέματα. Συνταγές. Διακοπές. Και ο Bruce Wayne δεν πήγε στην Φλωρεντία για διακοπές. Όχι, όχι.
Άλλωστε αυτά είναι δικαιολογίες. Διαφυγές. Ψέματα. Συνταγές. Διακοπές. Και ο Bruce Wayne δεν πήγε στην Φλωρεντία για διακοπές. Όχι, όχι.
Χρωστάω 60(40;) μαθήματα στη σχολή (Τρέμε, Χρήστο Λούλη). Και λιγότερα να χρωστούσα, πάλι θα τα ξανάδινα, γιατί όσα πέρασα ήταν επιφανειακά μελετημένα. Ζορισμένες εκλάμψεις. Παράλληλα Σύμπαντα. Παπαγαλίες ενός 'θεαθήναι nerd' που παλεύει να πιστέψει ότι όντως όλα είναι ίσα, ότι μια συνάρτηση μπορεί να κάνει μόνο "αυτό που υπόσχεται" και όχι "κάτι άλλο πέρα απ΄τις αρμοδιότητές της". Ότι το παράδοξο -το Μηδέν- είναι η Αλήθεια και όλα τα άλλα 'στο χέρι μας'. Μέχρι να τελειώσει το εξάμηνο και να κάνει τις διακοπές του από αυτή την θεατρική παράσταση με τίτλο "Ο Φιλότιμος Αυταπατημένος Μαθητικός (και ουχί Σεξουαλικά Παθητικός) Σπουδαστής" . Ξέχασα το 'νερό και το αλάτι', ξέχασα το 'Βασίλειο του Τίποτα'. Γι'αυτό και τα διέγραψα απ'το blog. Δικά μου έργα, σπίτια μου απ'άκρη σ'άκρη κι εγώ ο ίδιος τα ανατίναξα όταν δεν ξαναγινόμουν Jester για λίγο, καθώς έγραφα ψυχοθεραπευόμενος στο blog ή αλλού. Ήθελα να αφαιρέσω τον εαυτό μου, να παρασυρθώ, να διαπιστώσω το περίφημο 'When in Rome', αλλά και αυτό το σπουδαίο motto σύντομα το διέφθειρα. Με το πατρονάρισμα, είπαμε. Ποιά Ρώμη; Στο Παρίσι βρέθηκα. Έψαχνα την 'κακή παρέα' και με το να την ψάχνω, την δημιουργούσα ο ίδιος. Έκανα casting για τον ρόλο σε ανυποψίαστες ψυχές. Και κατά τα άλλα, δεν ήθελα να επηρεάζω τους άλλους! Χα! Στεκόμουν παρατηρητής και άφηνα τους γύρω μου να καλύψουν το κενό, να γίνουν "οι Άλλοι, οι Άλλοι" (Solmeister et al) ο παλιός καλός ΜΟΥ εαυτός. Να παρούν μια γεύση του τι εστί παλίος καλός Εμμανουήλ Κρητικός, βρε αδερφέ. Άφησα τον Sol και τον PaK να λατρεύουν περισσότερο (I was trying to be modest: λιγότερο ενοχικά) το 'The Dark Knight Rises' απ' ό,σο εγώ, διότι ως άλλος Bruce Wayne, "θέλω να χάσω" (Jester et al.). Τώρα ξέρω ότι με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Ίσως κάποια μέρα ή νύχτα ξαναδώ αυτή την ταινία που τόσο με είχε συγκινήσει το βράδυ της 22ας Αυγούστου 2012 -αλλά οι επαναλήψεις της συνοδεύονταν από μια στάλα πανίσχυρου, ομοιοπαθητικού (ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΑΙ(;)) κυνισμού- και την λατρέψω με την ίδια απελπισία, την ίδια έλλειψη συνταγών, ψέματος, κανόνων. Ίσως χρειαστεί να επαναλάβω τις σωστές συνθήκες του Πειράματος (Σωστή Παρέα). Ίσως ήδη να το έχω πετύχει και μόνος τον τελευταίο καιρό (e yo τι μόνος;). Ίσως πάλι να είναι ευλογία να μην το πετύχω ποτέ. Το μάθημα εδώ (αν υπάρχει) είναι τα λόγια εκείνων των παρεξηγημένων πιθήκων με τα ψαροκόκαλα για όπλα, που αναφώνησαν: "Βλέπεις κάτι; Το θέλεις; Το παίρνεις!" και "You know the thing about chaos, right? It's fair!"
Σας παραθέτω, επομένως και τιμής ένεκεν, ένα μικρό σκετσάκι μεταξύ των Manos και Mina, χρονοθετημένο λίγο μετά την Γαλλική Επανάσταση σε κάποιο café, μακριά από τον Τρόμο.
Εγώ, ως γέρικος Edward, οφείλω να χαμογελάσω γνέφωντας (ή να γνέψω χαμογελώντας; ποιά είναι άραγε η αρχή του καλού;) εις αμφοτέρους ζούζουνους, να πληρώσω με πιστωτική και να φύγω. Όσο για την Κινεζούλα, θα την χαστουκίσω με μεγάλη προσοχή (Θέμης Αδαμαντίδης) και θα ακούσω τούτο εδώ https://www.youtube.com/watch?v=U_PlfI_0FWI σε ένα πολύβουο διαμέρισμα στην Θεσσαλονίκη.
Σας παραθέτω, επομένως και τιμής ένεκεν, ένα μικρό σκετσάκι μεταξύ των Manos και Mina, χρονοθετημένο λίγο μετά την Γαλλική Επανάσταση σε κάποιο café, μακριά από τον Τρόμο.
-Δεν μου αρέσει αυτό το παιχνίδι. -Δε σου αρέσει το σκάκι; Αυτό κι αν είναι περίεργο. -Δε μου αρέσει που μιλάμε θεατρικά. -Ω, άντε γαμήσου, Jester. Είναι πιο εύκολο να μιλάμε ψεύτικα. -Ναι, το κατανοώ. Συμβαίνει έτσι ώστε οι συνειρμοί μας να προωθούν την πλοκή, κάνοντας το έργο κατανοητό σε "όλους". -Τελείωσες; Τώρα είναι η σειρά μου να πω κάτι. Θέλω να παίξουμε σκάκι. Σε χαλάει; -Μα, εκεί θέλω να καταλήξω. Οι κινήσεις στο σκάκι πάντοτε με εκνεύριζαν. Η εναλλαγή της σειράς των παικτών, δε, μου φαίνεται τόσο μηχανική, τόσο στημένη. Το αποτέλεσμα τόσο προβλέψιμο. -Ναί, γιατί πάντα χάνεις. Παραδέξου. -Χάνω... το ενδιαφέρον μου μετά την πρώτη κίνηση. -Είσαι αυτιστικός, Jester; -Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, πάντως το σκάκι είναι παιγνίδι για κάποιους με ξεκούραστο εγκέφαλο και περίσσεια φαιάς ουσίας. Eγώ διαθέτω την ελάχιστη διάνοιά μου αποκλειστικά στα αστεία μου. Σε όλα τα άλλα φροντίζεις να μου υπενθυμίζεις πως εγκλωβίζω τον εαυτό μου σαν αιώνιος αρχάριος. -Όντως. Δεν έχεις καθόλου πλάκα έξω απ'τα φεστιβάλ και τα πάρτυ. -Το κάνεις να ακούγεται χυδαίο. Δεν ήμουν καμια τσούλα. -Εσύ γίνεσαι χυδαίος. Σου λέω απλά ότι ήξερες να διασκεδάζεις το κοινό σου. Ακόμη και το να έχεις θαυμαστές σε ξινίζει; Παρεπιμπτόντως, οι τσούλες στα πάρτυ της αυλής την δουλειά τους έκαναν! -Δεν διαφωνώ. Ειδικά όσες ήταν κατάσκοποι... -Είσαι αθεράπευτος. -Δεν φταίω εγώ... δεν φταίω εγώ, δεν πρέπει, ξέρεις, ο συνταξιούχος να ξεχνάει την τέχνη του. Ειδάλλως, μελαγχολεί. Και δεν φταίς ούτε εσύ για αυτό. Μην αρχίσεις το δράμα ότι ποτέ δε μου αρκούσε η αγάπη και η φροντίδα σου, παρά είχα το ανικανοποίητο της περιπέτειας. -Μα έχεις τόσο ειρωνικό ύφος. Θα ορκιζόμουν ότι ένα καταπιεσμένο κομμάτι του εαυτού σου θέλει να πεθάνω για να είσαι ελεύθερος να ξαναζήσεις περιπέτειες και πολιτικές ίντριγκες. -Με προσβάλεις. Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι έχει συμβεί ΗΔΗ μία φορά αυτό, απεχθάνομαι τα σίκουελ που σκοτώνουν όσα έχτισε ο κεντρικός χαρακτήρας στο πρώτο έργο.Και γνωρίζω ότι το κοινό μου βρίσκει τέτοιες αρπαχτές εξίσου βδελυρές. -Τι θα γίνει με το σκάκι; -Αν δεν προσθέσουν πιόνι γελωτοποιού... -Είσαι τόσο χέστης. Της χαμογέλασα.
Εγώ, ως γέρικος Edward, οφείλω να χαμογελάσω γνέφωντας (ή να γνέψω χαμογελώντας; ποιά είναι άραγε η αρχή του καλού;) εις αμφοτέρους ζούζουνους, να πληρώσω με πιστωτική και να φύγω. Όσο για την Κινεζούλα, θα την χαστουκίσω με μεγάλη προσοχή (Θέμης Αδαμαντίδης) και θα ακούσω τούτο εδώ https://www.youtube.com/watch?v=U_PlfI_0FWI σε ένα πολύβουο διαμέρισμα στην Θεσσαλονίκη.
Και αφού, οι παλιές νίκες δεν κερδίζουν νέες μάχες, όπως γλυκόπικρα διαπίστωσα, σας χαιρετώ όλους όσους μοιραστήκατε το ταξίδι του Jester μαζί μου. Μέχρι, λοιπόν, να προσθέσουν πιόνι γελωτοποιού στο σκάκι...
Αντίο, Jester, παντοτινέ, παλιέ μου φίλε.
Αντίο, Jester, παντοτινέ, παλιέ μου φίλε.
