The Jester Movie: The Movie (2012)

The Jester Movie: The Movie

Whatever Happened to the Man of Zero Jest?

Μανώλης: Το όνομά μου είναι Μανώλης Κρητικός. Δεν είμαι πλέον ο Jester. Θεραπεύτηκα από τις εμμονές μου. Δεν νιώθω πλέον την ανάγκη να λέω αστεία. Βλέπω την ζωή σαν κάτι πολύ σοβαρό. Είμαι ξανά ο καλός μαθητής, ο ήσυχος άνθρωπος, ο ντροπαλός διανοούμενος.

Τότε γιατί τον νιώθω ακόμη μέσα μου;

Jester: Αυτό είπε κι εκείνη. Χαχαχαχα

Μανώλης: Πρέπει να τον σκοτώσω. Για να το καταφέρω, πρέπει πρώτα να ξαναβρώ εκείνη.

Jester: Εκείνη που είπε ότι τον ένιωθε ακόμη μέσα της;

Μανώλης: Σε αυτό μπορεί να μην έχει κι άδικο ο τρελός.

Jester: Μπορούμε να σταματήσουμε να μιλάμε παράλληλα, όπως οι χάρτινοι ήρωες κάποιων άθλιων κόμικς του Jeph Loeb ;

Μανώλης: Ο Jeph Loeb είναι ένας εξαίρετος συγγραφέας.

Jester: Νομίζω πως θα ξεράσω μέσα στο μυαλό σου. Ο Jeph Loeb εξαίρετος συγγραφέας; Τι απέγινε η άψογη αισθητική μας; δηλαδή, η αισθητική μου; Καθετί mainstream είναι άθελά του αντικείμενο γέλωτα, θυμάσαι;

Μανώλης: Να υποθέσω ότι δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα στο μυαλό μας, εε στο μυαλό σου, τα οποία δεν μπορείς να μετατρέψεις σε αντικείμενο γέλωτα.

Jester: Είναι ιδέα μου ή μόλις μου αντιμίλησες περιπαιχτικά; Με κάνεις περήφανο. Και πάνω που έλεγες ότι δεν νιώθεις την ανάγκη να αστειευθείς. Βέβαια, η ατάκα σου μου θύμισε λιγάκι τον Μάικλ Κέην από το τρίτο Batman film του Κρις Νόλαν. Ξέρεις τώρα, όχι και η ποιοτικότερη ταινία που θα μπορούσες να βρεις. Και αυτό σε πονάει. Ω ναι, διάβασα κι εγώ το μίζερο άρθρο σου με τίτλο ‘Ο Σκωπτικός Παλιάτσος Στέκεται Όρθιος’. Εκεί όπου εύχεσαι να ήσουν περισσότερο πληβείος για να εκτιμήσεις το χλιαρότατο αυτό φιλμάκι.

Μανώλης: Αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι κατάφερα να εκτιμήσω το φιλμάκι, όπως χυδαία χαρακτηρίζεις το τρίτο Batman film του Κρις Νόλαν και μάλιστα χωρίς την πανούργα βοήθειά σου. Μου πήρε περισσότερο χρόνο απ’ ότι περίμενα, βέβαια. Σκεπτόσουν πάντοτε έξω-από-το-κουτί, βλέπεις.

Jester: Μετάφραση: έχεις μία ενδιαφέρουσα θεωρία για το πώς πράγματι ΘΑ εκτιμήσεις πραγματικά, άδολα και ειλικρινά το τρίτο Batman film του Κρις Νόλαν, αλλά δεν είχες χρόνο να τεστάρεις στην πράξη αυτή την θεωρία και μπλοφάρεις δίνοντας υποσχέσεις που ίσως δεν τηρήσεις. Κλασικός Μανωλάκης Κρητικός. Αδύναμος, ντροπαλός, ψεύτης. Μόνο μαζί μου είσαι δυνατός. Κάνω το ψέμα σου την υψηλότερη αλήθεια. Δε νιώθεις ντροπή ή ενοχές για τις ιστορίες που υφαίνεις, τις δολοπλοκίες σου, την θεατρικότητά σου εν ώρα του θαυμαστού μας έργου. Του υπέρτατου κωμικού τερατουργήματος
που ονομάζεται ‘Jester’.

Μανώλης: Με τρομάζεις. Αλήθεια τόσο μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό μας; Τι απέγινε η φιλανθρωπία σου, η ταπεινότητα που επέδειξες εμπρός στο κοινωνικό status quo με το να πάρεις την απόφαση εκείνη να σταθείς απέναντι στον Therapist και τα τσιράκια του; Να σώσεις εκείνη την πόρνη; Να γίνεις ένας ήρωας… Ω, φτωχέ γελωτοποιέ, ήσουν ένας τυπάς με άπειρο χιούμορ. Και που το έστρεφες πρωτίστως στον εαυτό σου. Στον εαυτό μας.

Jester:  Μην κλέβεις από τον Σαίξπηρ, bro. Τουλάχιστον, όχι τον Άγγλο. Για μισό λεπτό. Σίγουρα, δεν προσπαθείς να με παραπλανήσεις με τις ολοένα και πιο ψαγμένες αναφορές σου σε έργα τέχνης; Δηλαδή, όχι ότι θα θεωρούσα το τρίτο Batman film του Κρις Νόλαν ‘έργο τέχνης’. Ίσως μόνο το opening scene του με τις ομοφυλοφιλικές του προεκτάσεις. Τέλος πάντων… κάτι θες εσύ, αλεπού, από εμένα. Δεν ξέρω ακόμη τι είναι αυτό. Αλλά δε θα στο δώσω, ό,τι κι αν είναι. Θα σε σκοτώσω πρώτος εγώ.

Μανώλης: Αυτό είναι το πρόβλημά μας, Jester. Μου το έχεις ήδη δώσει. Απλώς χρονοτριβούσα. Dance off, bro. You and me.

Jester: Είναι λυπηρό να σε θωρώ να κυλιέσαι στο βούρκο του mainstream. Και περνιέσαι και για διανοούμενος.

Μανώλης: Οι πιο τίμιοι άνθρωποι είναι αυτοί που θαυμάζουν ευκολότερα τα πιο ρηχά πράγματα, γιατί δεν διαθέτουν τα εφόδια του κυνισμού.

Jester: Και ποια είναι τα ‘εφόδια του κυνισμού’ , κε Αισιόδοξε;

Μανώλης: Δεν είμαι αισιόδοξος. Είμαι πραγματικά θεραπευμένος από όποιες εμμονές, συμπεριλαμβανομένης και της αισιοδοξίας. Είμαι το απόλυτο κέντρο και το παραδέχομαι χωρίς ίχνος ξιπασιάς. Είμαι ο μέσος όρος. Είμαι το απολιτίκ σκουπίδι αυτού του χαοτικού ορθολογισμού που λέγεται ζωή, κοινωνία, σύμπαν, θεός, σχολείο, τέχνη, επιστήμη, σπορ, μόδα, παιδική χαρά. Είμαι ο διαιτητής κάθε στοιχήματος, ο οπαδός του αντιδραστικού ωχαδερφισμού, ο ανυπόμονα αναβλητικός, ο παράδοξος… Jester.

Και θα ξαναβρώ την αγάπη μου. Την σωτηρία μου.  Την Wilhelmina μου. Σε αυτήν ή τις άλλες μας ζωές.

 https://www.youtube.com/watch?v=pPskRxFJ8-M
 

 
 

O Σκωπτικός Παλιάτσος Στέκεται Όρθιος

O Jester ήταν το ψέμα μου. Όλα ξεκίνησαν... Βασικά ποτέ/πάντοτε. Όσο προσπαθούμε να βρούμε την αρχή του κακού, τόσο διαπιστώνουμε την "κυκλικότητα του χρόνου" (Rust Cohle et al.). Θυμάμαι ότι έψαχνα συνώνυμα του "trickster" στο google, άνοιξη του '09, εντυπωσιασμένος από τον τελευταίο στίχο στο 'Death Note' μουσικό θέμα. Ο Jester ήταν η διαφυγή μου.  Το wikipedia αναφέρει την ιστορική δράση των γελωτοποιών μα εγώ εθελοτυφλώ, δίνοντας νόημα στην μυθολογική τους φύση: Ένας τρελός να λέει την Αλήθεια, έχοντας το ακαταλόγιστο, απλησίαστος από τον Νόμο, τον Βασιλιά και την καθαριότητα. "-Μα τι περίμενα; πως θα υιοθετούσα ύαινα;" (Solmeister et al.).

"Κοτάρα μέγιστη" (Anomalos et al) ήμουν, αναζητώντας τον μπαλαντέρ ως δια μαγείας, την παρθενογέννεση της διπλωματίας, την ατσαλάκωτη αποφυγή πάσης φύσεως πρόκλησης, διαμάχης, πόνου, φόβου. Ο Jester ήταν οι διακοπές μου. Ήταν το δονούμενο (χε) αποτέλεσμα μιας υπόγειας ανισορροπίας, μιας prequel αποκοτιάς που με είχε μετατρέψει από άριστο μαθητή σε "θεαθήναι nerd" κι από κει σε "άγριο νιάτο" που ξεχειλίζει το ποτήρι της καλοπέρασης, την οποία είχε αυτο(je)στερηθεί αυτάρεσκα πριν χρόνια. Πότε συνειδητοποιείς ότι έχεις χάσει τον εαυτό σου; Ότι εξέπεσες της Θείας Χάριτος (αλλά και της θείας Χάριετ, όπως θα εξηγήσω ωσονούπω), προτιμώντας να καλύψεις τα αναπόφευκτα, μοιραία κενά στον, έως τώρα, τέλειο αυτοσχεδιασμό που λέγεται "ο παλιός καλός σου εαυτός";

Ή μήπως με παραπλανώ και πάλι με την επιλογή των λέξεών μου; Μήπως ο εαυτός δεν χάνεται ούτε βρίσκεται; Εξάλλου, οι συνταγές, τα πλάνα, οι νοσταλγίες, οι συντομεύσεις, οι παρακάμψεις, τα σύμπαντα ολάκερα δεν είναι αποδεδειγμένες απάτες; Τουλάχιστον η ντετερμινιστική τους προσέγγιση; Η προσπάθεια καθολικής συμφωνίας ή διαφωνίας τους με ... τίποτε άλλο; Συγγνώμη, αυτό ήταν πραγματικά αυτάρεσκο.

Το 2011 συνέγραφα (χαχαχα) το τρίτο μέρος της "crete-reboot" τριλογίας του Jester, στο οποίο ο Jester συγκαλεί σε βοήθεια τον Sol και τον PaK για να αντιμετωπίσουν την ανίερη, δικτατορική συμμαχία των Therapist και Κινεζούλας. Εκείνο το πρόχειρο draft έμοιαζε λίγο ή πολύ, προφητικά, με την δομή και το θέμα της, τότε μελλοντικής, ταινίας 'The Dark Knight Rises'. Όμως και η αυθεντική σειρά, ο λανθασμένα σταμπαρισμένος ως 'μεσαιωνικός' Jester, περιείχε ξεκαρδιστικές προφητείες που βγήκαν σωρειδόν αληθινές, έτσι για να νιώσω λίγο (κατά 'τύχη' - γελωτοποιός γαρ) Νοστράδαμος. Μεταξύ άλλων, φιλελεύθεροι κλόουν συνεργάζονται με παρεξηγημένους (well, technically at least - σόρυ, κι εγώ ξερνάω), μαυροφορεμένους πίθηκες με στόχο την κοινωνική αναστάτωση. (Θυμηθείτε πως 'it always goes both ways', χαχαχαχα)

Η Αλήθεια λοιπόν είναι πως, όπως στην αρχή του 'TDK Rises' ο Bruce Wayne έχει για πατερίτσα τον Batman, και όχι απλά ένα κομψό μπαστούνι (oh fuck, inside joke που βγάζει νόημα μόνο σε άλλη γλώσσα: BRAVO NOLAN), έτσι και εγώ έχω για πατερίτσα τον Jester. Αρνούμαι να προχωρήσω την ζωή μου, αντίθετα φυλάσσω σκλαβωμένος ένα ψέμα, ΤΟ ψέμα. Εκεί όπου η κωμωδία είναι αυτοσκοπός, ο γελωτοποιός δεν είναι κορόιδο κανενός. Όταν όμως βρίσκεις τον εαυτό σου σε μόνιμη παύση, σε αυτο-λογοκρισία, σε επιφανειακή, τυπική εφαρμογή του κανόνα, είναι γιατί αποφεύγεις τις συνέπειες. Αποφεύγεις την ίδια σου την δύναμη και αδυναμία. Αρνείσαι να έχεις αντίκτυπο στον έξω κόσμο, καθοδηγούμενος από την βλάσφημη πεποίθηση πως είσαι κάτι διαφορετικό από αυτό που θα ήθελες να είσαι. (Is this going to turn into a 'coming out'? Fuck, no. I'm all grown up.) Προσπάθησα να πατρονάρω τον κόσμο. Κι όποιος προσπαθεί οτιδήποτε, αποτυγχάνει. Τι εννοώ με το 'πατρονάρω'; Προσπάθησα να γίνω κάτι παραπάνω από τον εαυτό μου. Ξέχασα την ποταπή, απλή, άσχημη αλήθεια της ζωής: ότι είμαστε όλοι ίσοι. Ότι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Ότι υπηρετούμε και αφεντεύουμε. Κάθε στιγμή. Ταυτόχρονα. Το μυαλό μου ήθελε να ξεπεράσει τους νόμους της φύσης, να βρει παραθυράκι - ή ακόμη χειρότερα, να διαρρήξει με ήδη ανοιχτές πόρτες και υπο φωτολουσίες τα ωμά γεγονότα της καθημερινής ζωής. Ήθελα απλώς να είμαι άφθαρτος, ανεπηρεάστος, αθώος σε όλα. Διότι πίστεψα, ο χαζός, ότι θα καταρρίψω το Θεώρημα του Θαλή. Τη Διατήρηση της Ενέργειας. Τον ΓΑΜΗΜΕΝΟ 2ο Θερμοδυναμικό Νόμο. Θα ανοίγω το ψυγείο μου, που θα με ζεσταίνει, αλλά ταυτόχρονα θα ψύχει το φαγητό μου. Και όλα αυτά χωρίς δυσάρεστες παρενέργειες σε οτιδήποτε. Θα χτίζω έρευνα και ανάπτυξη στην Αμερική στο όνομα της ομορφιάς της επιστήμης και της φύσης. Xωρίς, όμως, να χρειαστώ να υποδουλώσω Ευρώπη, Αφρική και Ασία για να παίρνω πιο φτηνό το ηλεκτρικό ρεύμα ή τα εξαρτήματα που αν παράχθουν στην Αμερική, θα μιλάμε για Κούκους και πρωκτικές λευκάνσεις του χι... εεεε για κούκους και αηδόνια.  Να την χέσω την φύση, την πρόοδο, την ζωή. Όχι, δεν πρέπει να το πω αυτό. "Κωμωδία είναι, ηλίθιε!", φωνάζει η Νίτσα Μαμουζέλου aka Αντωνία aka Franka Rame, τρομαγμένη.

Άλλωστε αυτά είναι δικαιολογίες. Διαφυγές. Ψέματα. Συνταγές. Διακοπές. Και ο Bruce Wayne δεν πήγε στην Φλωρεντία για διακοπές. Όχι, όχι.

Χρωστάω 60(40;) μαθήματα στη σχολή (Τρέμε, Χρήστο Λούλη). Και λιγότερα να χρωστούσα, πάλι θα τα ξανάδινα, γιατί όσα πέρασα ήταν επιφανειακά μελετημένα. Ζορισμένες εκλάμψεις. Παράλληλα Σύμπαντα. Παπαγαλίες ενός 'θεαθήναι nerd' που παλεύει να πιστέψει ότι όντως όλα είναι ίσα, ότι μια συνάρτηση μπορεί να κάνει μόνο "αυτό που υπόσχεται" και όχι "κάτι άλλο πέρα απ΄τις αρμοδιότητές της". Ότι το παράδοξο -το Μηδέν- είναι η Αλήθεια και όλα τα άλλα 'στο χέρι μας'. Μέχρι να τελειώσει το εξάμηνο και να κάνει τις διακοπές του από αυτή την θεατρική παράσταση με τίτλο "Ο Φιλότιμος Αυταπατημένος Μαθητικός (και ουχί Σεξουαλικά Παθητικός) Σπουδαστής" . Ξέχασα το 'νερό και το αλάτι', ξέχασα το 'Βασίλειο του Τίποτα'. Γι'αυτό και τα διέγραψα απ'το blog. Δικά μου έργα, σπίτια μου απ'άκρη σ'άκρη κι εγώ ο ίδιος τα ανατίναξα όταν δεν ξαναγινόμουν Jester για λίγο, καθώς έγραφα ψυχοθεραπευόμενος στο blog ή αλλού. Ήθελα να αφαιρέσω τον εαυτό μου, να παρασυρθώ, να διαπιστώσω το περίφημο 'When in Rome', αλλά και αυτό το σπουδαίο motto σύντομα το διέφθειρα. Με το πατρονάρισμα, είπαμε. Ποιά Ρώμη; Στο Παρίσι βρέθηκα. Έψαχνα την 'κακή παρέα' και με το να την ψάχνω, την δημιουργούσα ο ίδιος. Έκανα casting για τον ρόλο σε ανυποψίαστες ψυχές. Και κατά τα άλλα, δεν ήθελα να επηρεάζω τους άλλους! Χα! Στεκόμουν παρατηρητής και άφηνα τους γύρω μου να καλύψουν το κενό, να γίνουν "οι Άλλοι, οι Άλλοι" (Solmeister et al) ο παλιός καλός ΜΟΥ εαυτός. Να παρούν μια γεύση του τι εστί παλίος καλός Εμμανουήλ Κρητικός, βρε αδερφέ. Άφησα τον Sol και τον PaK να λατρεύουν περισσότερο (I was trying to be modest: λιγότερο ενοχικά) το 'The Dark Knight Rises' απ' ό,σο εγώ, διότι ως άλλος Bruce Wayne, "θέλω να χάσω" (Jester et al.). Τώρα ξέρω ότι με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Ίσως κάποια μέρα ή νύχτα ξαναδώ αυτή την ταινία που τόσο με είχε συγκινήσει το βράδυ της 22ας Αυγούστου 2012 -αλλά οι επαναλήψεις της συνοδεύονταν από μια στάλα πανίσχυρου, ομοιοπαθητικού (ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΑΙ(;)) κυνισμού- και την λατρέψω με την ίδια απελπισία, την ίδια έλλειψη συνταγών, ψέματος, κανόνων. Ίσως χρειαστεί να επαναλάβω τις σωστές συνθήκες του Πειράματος (Σωστή Παρέα). Ίσως ήδη να το έχω πετύχει και μόνος τον τελευταίο καιρό (e yo τι μόνος;). Ίσως πάλι να είναι ευλογία να μην το πετύχω ποτέ. Το μάθημα εδώ (αν υπάρχει) είναι τα λόγια εκείνων των παρεξηγημένων πιθήκων με τα ψαροκόκαλα για όπλα, που αναφώνησαν: "Βλέπεις κάτι; Το θέλεις; Το παίρνεις!" και "You know the thing about chaos, right? It's fair!"    

Σας παραθέτω, επομένως και τιμής ένεκεν, ένα μικρό σκετσάκι μεταξύ των Manos και Mina, χρονοθετημένο λίγο μετά την Γαλλική Επανάσταση σε κάποιο café, μακριά από τον Τρόμο.

-Δεν μου αρέσει αυτό το παιχνίδι.
-Δε σου αρέσει το σκάκι; Αυτό κι αν είναι περίεργο.
-Δε μου αρέσει που μιλάμε θεατρικά.
-Ω, άντε γαμήσου, Jester. Είναι πιο εύκολο να μιλάμε ψεύτικα. 
-Ναι, το κατανοώ. Συμβαίνει έτσι ώστε οι συνειρμοί μας να προωθούν την πλοκή, κάνοντας το έργο κατανοητό σε "όλους".
-Τελείωσες; Τώρα είναι η σειρά μου να πω κάτι. Θέλω να παίξουμε σκάκι. Σε χαλάει;
-Μα, εκεί θέλω να καταλήξω. Οι κινήσεις στο σκάκι πάντοτε με εκνεύριζαν. Η εναλλαγή της σειράς των παικτών, δε, μου φαίνεται τόσο μηχανική, τόσο στημένη. Το αποτέλεσμα τόσο προβλέψιμο.
-Ναί, γιατί πάντα χάνεις. Παραδέξου.
-Χάνω... το ενδιαφέρον μου μετά την πρώτη κίνηση. 
-Είσαι αυτιστικός, Jester;
-Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό, πάντως το σκάκι είναι παιγνίδι για κάποιους με ξεκούραστο εγκέφαλο και περίσσεια φαιάς ουσίας. Eγώ διαθέτω την ελάχιστη διάνοιά μου αποκλειστικά στα αστεία μου. Σε όλα τα άλλα φροντίζεις να μου υπενθυμίζεις πως εγκλωβίζω τον εαυτό μου σαν αιώνιος αρχάριος.
-Όντως. Δεν έχεις καθόλου πλάκα έξω απ'τα φεστιβάλ και τα πάρτυ. 
-Το κάνεις να ακούγεται χυδαίο. Δεν ήμουν καμια τσούλα.
-Εσύ γίνεσαι χυδαίος. Σου λέω απλά ότι ήξερες να διασκεδάζεις το κοινό σου. Ακόμη και το να έχεις θαυμαστές σε ξινίζει; Παρεπιμπτόντως, οι τσούλες στα πάρτυ της αυλής την δουλειά τους έκαναν! 
-Δεν διαφωνώ. Ειδικά όσες ήταν κατάσκοποι...
-Είσαι αθεράπευτος. 
-Δεν φταίω εγώ... δεν φταίω εγώ, δεν πρέπει, ξέρεις, ο συνταξιούχος να ξεχνάει την τέχνη του. Ειδάλλως, μελαγχολεί. Και δεν φταίς ούτε εσύ για αυτό. Μην αρχίσεις το δράμα ότι ποτέ δε μου αρκούσε η αγάπη και η φροντίδα σου, παρά είχα το ανικανοποίητο της περιπέτειας.
-Μα έχεις τόσο ειρωνικό ύφος. Θα ορκιζόμουν ότι ένα καταπιεσμένο κομμάτι του εαυτού σου θέλει να πεθάνω για να είσαι ελεύθερος να ξαναζήσεις περιπέτειες και πολιτικές ίντριγκες.
-Με προσβάλεις. Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι έχει συμβεί ΗΔΗ μία φορά αυτό, απεχθάνομαι τα σίκουελ που σκοτώνουν όσα έχτισε ο κεντρικός χαρακτήρας στο πρώτο έργο.Και γνωρίζω ότι το κοινό μου βρίσκει τέτοιες αρπαχτές εξίσου βδελυρές.
-Τι θα γίνει με το σκάκι;
-Αν δεν προσθέσουν πιόνι γελωτοποιού...
-Είσαι τόσο χέστης.


Της χαμογέλασα. 

Εγώ, ως γέρικος Edward, οφείλω να χαμογελάσω γνέφωντας (ή να γνέψω χαμογελώντας; ποιά είναι άραγε η αρχή του καλού;) εις αμφοτέρους ζούζουνους, να πληρώσω με πιστωτική και να φύγω. Όσο για την Κινεζούλα, θα την χαστουκίσω με μεγάλη προσοχή (Θέμης Αδαμαντίδης) και θα ακούσω τούτο εδώ https://www.youtube.com/watch?v=U_PlfI_0FWI σε ένα πολύβουο διαμέρισμα στην Θεσσαλονίκη.
  

Και αφού, οι παλιές νίκες δεν κερδίζουν νέες μάχες, όπως γλυκόπικρα διαπίστωσα, σας χαιρετώ όλους όσους μοιραστήκατε το ταξίδι του Jester μαζί μου. Μέχρι, λοιπόν, να προσθέσουν πιόνι γελωτοποιού στο σκάκι...

Αντίο, Jester, παντοτινέ, παλιέ μου φίλε.

Ήσουνα χέστης... Μα ήσουν δικός μου (PaK et al.)...

https://www.youtube.com/watch?v=kSdFzbu7bhw








0/0
  

The life cycle of a woman

13 to 16 is the worst age for a female. She's too old to be innocent, too young to be a real woman, too naive to be worth it, too selfish to appreciate anything (especially sex) and she looks/smells disgusting. Avoid this menstruating freakshow.

17 to 22 is a definite improvement. The female body has balanced out its craziness, the female brain is taking a long-term break until graduation and you find yourself in a world of feelings, which is good for experimentation. Tight bodies, lack of foul smells and manipulable psyches seal the deal.

23 to 29 is a mixed bag. You either jump on the 'hot independent woman' wagon or live long enough to see yourself become an insecure dipshit. Your body doesn't get any better than this. (What I mean is your 30's will be full of anxiety for the state of your fat ass. Start preparing.)

30 to menopause: Shit gets real. You're still a beautiful snowflake, ,but a not-so-unique one anymore. Your soul is long lost, devoured by your kids. You're a whore for the big capitalist machine and your hectic life contradicts your secret 'lazy princess' mindset. You want to quit everything (but can't), so there'll be hell to pay. You spend your 40's confused and suppressed, but there's still a fight left in your cute, neurotic, passionate, evil heart.

Menopause to death: You are the background noise in the lives that really matter. You are not a woman anymore, you have become a saint. You can torture your kids by a) making their own kids prefer YOU to their parents and b) by leaving everyone a legacy of debt. Haha

Death to rebirth: You are now dead. The best years of your life are ahead of you.

0 to 13: Ah, the finest years. Innocence. Wonder. Adventure (sometimes in the form of child slavery)! Now let's get controversial. Sex, as you all know, is all about beauty and energy. Kids are the best-looking people on Earth at any given time and they are highly energetic. It's an irony of life that not only kids aren't able to have sex with themselves, but that pedophiles are ugly and get tired easily. But I digress. Kids are immature, self-destructive psychopaths just like robots and Tyler Durden. Thus, kids rule.

Jester Εναντίον Therapist

"Φυσικά και καπνίζω, δεν τρέφω αυταπάτες αθανασίας",
ξεστόμισε ο πρώτος φίλος, καθώς ένα σκοινί έσπαζε. Το σκοινί σταμάτησε να συγκρατεί την τεράστια πλάκα τσιμέντου, η οποία ανέπτυξε ορμή και τον καταπλάκωσε πριν σπάσει κι αυτή στο πεζοδρόμιο. Μπορούμε επομένως να πούμε ότι... σπάσαμε πλάκα με το θάνατό του.

Την ίδια στιγμή ο δεύτερος φίλος, μερικά χιλιόμετρα μακριά, μιλούσε στο τηλέφωνο.
"Ναί ρε, το νέο μας τραγούδι τα σπάει. Τι εννοείς αν έχω ξανακάνει σχέση? Ναι, πριν 3 χρόνια με μια ξαδέρφη μου. Lol όχι ρε τρελέ, ήταν τέταρτη ξαδέρφη μου. Τι εννοείς δεν υπάρχουν τέταρτα ξαδέρφια? Ωχ, περίμενε με παίρνει τηλέφωνο μια θεία μου. Όχι μου έστειλε μήνυμα τελικά. Λέει ότι δεν έχω ξαδέρφες. Ναι ρε, απλά είμαστε όλοι πολύ δεμένοι στο χωριό και μπερδεύτηκα. Δε μπορώ να βγούμε σήμερα ρε τρελέ, έχω γυμναστήριο. Οκ ρε, φιλιά, τα λέμ... ΚΡΡΡΡΡΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ
Μια νταλίκα συνέθλιψε το κεφάλι του. Ο τρίτος φίλος άκουσε την νταλίκα να διακόπτει απάνθρωπα την συνομιλία τους.

Ο τρίτος φίλος μπήκε στο τραίνο. Χάιδεψε το tablet του και άρχισε να χαζεύει steam punk προϊοντα με τη βοήθεια του stumble upon. Ξαφνικά, ένα άτομο με κουκούλα στάθηκε εμπρός του και τον πυροβόλησε. Το tablet πιτσιλίστηκε με αίμα.

20 λεπτά αργότερα, η πόλη έχει παραδοθεί στο χάος. Δεκάδες metrosexuals βρίσκονται νεκροί σε trendy πεζόδρομους.
Εκατοντάδες μηχανόβιοι βρίσκονται δεμένοι σε ένα υπόγειο, με τους αγκώνες τους σπασμένους και ένα μήνυμα στο τοίχο "Δε μπορείτε να φορέσετε κράνος τώρα". Ένας dubstepας νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση. Μια κουκουλοφόρος είχε εισβάλει σπίτι του και τον τάισε ωτοασπίδες.

Εγώ μόλις είχα ξυπνήσει. Βλέπω τον πανικό και καταλαβαίνω τι έχει συμβεί. Ο Therapist με προκαλεί. Σύντομα τα δελτία ειδήσεων γεμίζουν με τη φάτσα του.

"Εγώ , ο Therapist αποφάσισα να σκοτώσω όλα τα ποζέρια του κόσμου. Έχω κάμερες παντού και ελέγχω τους πάντες. Οι πιστές μου ακόλουθοι στέκονται σε κάθε στενό και διψούν για αίμα. Ο φιλάνθρωπος Τζέστερ θεωρεί πως όλοι, όσο κακοί και χαζοί να είναι, χρειάζονται καθοδήγηση. Εγώ τους δείχνω λοιπόν το δρόμο για την κόλαση. Τέλος, προκαλώ τους κατοίκους αυτής της χώρας να με ακολουθήσουν, αλλιώς θα εκτελεσθούν άμεσα."

Πάτησα off και έφαγα 10 παγωτά σκεπτόμενος τακτικές αντιμετώπισης. Πληκτρολόγησα 693-deltami στο κινητό μου, αλλά δεν πήρα απάντηση. Άρχισα να ανησυχώ. Τσέκαρα τα mail contacts. Ο Irregular ήταν πολύ ασταθής πλέον, ίσως και να υποστήριζε τον therapist. Φοβόμουν άλλωστε να τα ξαναβρούμε. O Singapore βρισκόταν σε διαστημική αποστολή, έπρεπε να δράσσω μόνος μου. Ο Ανήλεος προστάτευε τον Kony από τους Αμερικάνους, μια ήπειρο μακρία μου.

Αναθάρρησα. Χρειαζόμουν έναν δημοφιλή έφηβο που φλέρταρε με την ποζεριά και την ισορροπούσε απόλυτα. Ικανό να καθρεφτίσει την reverse hipsterικη δικτατορία του therapist. Έσπαγα κανόνα δεκαετιών, όταν το martiny ακούμπησε τα χείλη μου και ω, θεοί, κατάπια αλκοόλ. Πήρα τηλέφωνο τον νεαρό celebrity. Βγήκαμε στο δρόμο οπλισμένοι. Απέναντι μας εμφανίστηκαν τα πρώτα τσιράκια του therapist. Όταν είδαν πως δεν πιάνουν μια στο ξύλο, άρχισαν τον ψυχολογικό πόλεμο. Ένας πανύψηλος μακρυμάλλης αναδύθηκε από το πλήθος και στάθηκε απέναντί μου. "Το ταξικό μίσος δε θα σβήσει ποτέ. Έχουμε δικαιώματα στο όνειρο. Αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας. ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ. ΖΗΤΑΜΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ" . Μάζεψα τις δυνάμεις μου και απάντησα:
"Δεν μπορώ να σας αφήσω να σκοτώσετε όλους τους κατώτερους ανθρώπους γιατί δε θα έχω υλικό για ανέκδοτα. Επίσης μιλάς με κλισέ! Θα έπρεπε να πεθάνεις πρώτος πρώτος με τη λογική του therapist."
"Ωχ ναι".
"Εσείς οι υπόλοιποι? Είμαι σίγουρος ότι κάνετε εκνευριστικές και ηλίθιες σκέψεις. Βασικά θα στοιχημάτιζα ότι κάνετε μόνο τέτοιες."
"Ο therapist μας ένωσε με μίσος. Το κράξιμο είναι η μόνη αλήθεια. Μας απελευθέρωσε"
"Το κράξιμο είναι το χιούμορ του τεμπέλη. Φύγετε από το δρόμο μου, γκομενούλες. Έχω έναν τρελό να κατατροπώσω."

Το πλήθος ούρλιαξε μαζικά και μου επιτέθηκε. Ο νεαρός στο πλάι μου τους σταμάτησε με το δάχτυλό του και απόρησε βαριεστημένα "χμ με ποια λογική το κάνετε αυτό, δε το καταλαβαίνω... τσ τσ έχετε αμνησία ή το κάνετε για να πάρετε likec... τσ τσ"

Μια ροζ έκρηξη hipster-ιλας εξαφάνισε τα τσιράκια.

Διέσχιζα την γκρίζα πόλη παρέα με τον νεαρό hipster. Αντικρύσαμε μια λεωφόρο. Πλησιάσαμε με προσοχή.

Πάνω σε ένα σπασμένο αμάξι στεκόταν μια πανέμορφη κινέζα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να την πάρουμε μαζί μας. Χα! Όχι βέβαια, η πρώτη σκέψη κάθε ανθρώπου θα ήταν "Η κινέζα πότε θα μου κάνει στοματικό έρωτα?"

Η δεύτερη μου σκέψη έγινε γνωστή σαν ηχητικό κύμα "Κινεζούλα, τι έπαθες?"

Μας κοίταξε και απάντησε: "Όλα ξεκίνησαν με λίγο στοματικό έρωτα. Βρισκόμουν με έναν πλούσιο λαϊκό τραγουδιστή, στην λιμουζίνα του. Σε αυτό ακριβώς το σημείο, πριν μια ώρα, συγκρουστήκαμε με ένα φορτηγό που μαζεύει αδέσποτα σκυλιά. Από το φορτηγό αυτό βγήκαν 2 κουκουλοφόροι και απήγαγαν τον πελάτη μου. Στη συνέχεια ανατίναξαν όλα τα vw beetle στη γέφυρα και έφυγαν, αφήνοντας το χάος να κυριαρχήσει.

"ΤΟ ΒΡΗΚΑ", αναφώνησα εξστασιασμένος. "Εσύ μικρή κινεζούλα, είσαι η λύση στο πρόβλημά μας. Ο therapist έχει αδυναμία στις πόρνες. Θα σε χρησιμοποιήσουμε επομένως σαν κατάσκοπο εναντίων του".

"Τι εννοείς?", απάντησε η κινέζα.

"Πρέπει να φύγουμε από δω. Οι κάμερες του therapist θα μας προδώσουν. Έλα να μας βρεις σε κάποιο απαίσιο μέρος που όλως τυχαίως δεν θα υπάρχουν κάμερες.

ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΤΙΣ ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ ΤΟΥ S-CAPE ARMY CLUB

"Οκ Κινεζούλα, άκου το σχέδιο. Θα χτυπήσεις το κουδούνι του therapist. Είσαι μια απροστάτευτη, άστεγη πόρνη που χάθηκε στην βροχή. Ο therapist θα σε μπάσει στο αρχηγείο του και θα σου την πέσει. Εσύ θα του διηγηθείς την τραγική σου ιστορία, στην οποία θα εξηγείς ότι έχεις υιοθετήσει άπειρες μόδες όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύεις στο πεζοδρόμιο, και ότι σε βοήθησαν να βγάζεις ένα κομμάτι του εαυτού σου προς τα έξω. Όταν ο therapist καταλάβει την χρησιμότητα της μόδας και του στυλ, απογυμνωμένων από τα αρνητικά χαρακτηριστικά που κουβαλούν οι εκπροσώποι τους, ώστε να τα καθιστούν ανυπόφορα, τότε ένα δάκρυ θα κυλήσει από τη μασχάλη του. I know this, because therapist knows this. Ο therapist είναι μια τραβεστί εκδοχή μου, παγιδευμένος στο σώμα δημόσιου υπαλλήλου και με μυαλό κούκλας G.I Joe. Όταν ο therapist αηδιάσει με το φασιστικό, ανασφαλές προσωπείο που φόρεσε, θα χτυπήσω το κουδούνι του ντυμένος νταβατζής. Θα ανέβω στο διαμέρισμα και θα σε απειλώ. Αυτό θα συγκινήσει τον therapist και θα προσπαθήσει να με σκοτώσει. Εγώ όμως γράφω το σενάριο, οπότε θα τον κερδίσω, και όταν θα βρίσκεται ημι-λιπόθυμος από τις κλωτσές μου, θα τον συλλάβω και θα του πω "you know what they do to guys like you in prison?".

"ΜΑΝΤΕΨΤΕ ΞΑΝΑ ΚΟΥΦΑΛΕΣ"
Γυρίσαμε και τι να δούμε? Ο therapist με 2 τσιράκια του στέκονταν στην είσοδο της τουαλέτας. Και τότε είπε:
-Νομίζατε ότι θα μου την φέρετε, τίποτα για μένα όμως δεν είναι αδύνατο.
-Χμ, μπορείς να πιείς τον Ατλαντικό σε μια ώρα? , απάντησα εγώ.
-Όχι.
-Χμμμμ, μπορείς να περπατήσεις στο κενό?
-Ούτε.
-Μη λες ψέματα τότε!
-ΑΡΚΕΤΑ! Δεν είσαι αστείος. Με εκνευρίζεις! Θέλω το τελευταίο πράγμα που θα βιώσεις να είναι φριχτός θάνατος.
-Βασικά, δε μπορώ να βιώσω το θάνατο. Μη μιλάς με παράδοξα. Είναι κουραστικό.
-Εσύ είσαι κουραστικός!
-Όχι, ΕΣΥ!

Σωπάσαμε... είχαμε καθρεφτιστεί πλήρως. Δεν μπορούσα να του απαγορεύσω τίποτε γιατί ήμουν ανώτερός του. Έπρεπε να καταλάβει μόνος του την αδυναμία του. Γύρισα τη πλάτη μου και έφυγα. Δεν μου επιτέθηκε. Δεν μου έκανε τίποτα. Πλησίασε την Κινέζα και κάτι ψιθύρισε. Βγήκα στο δρόμο και άρχισε να ψιλοβρέχει. Θυμήθηκα το ανέκδοτο με τον παπά... "Πάτερ, ...ψιλοβρέχει". Γελούσα κάνα δεκάλεπτο.
Ένα αμάξι σταμάτησε δίπλα μου και ο οδηγός μου κόρναρε.
Άνοιξε το παράθυρο. Με κοίταξε και είπε "Τι λέει ψηλέ? Όλα καλά?"

Χαμογέλασα.

 Ionia Nisia - Gios Tou Pele

Δε τα συνηθίζω αυτά

Δεν τα συνηθίζω αυτά.
Κάναμε σεξ έξω από ένα σχολείο. Αυτή ήταν μικρόσωμη, στην ηλικία μου. Ασιάτισσα. Ψυχασθενής λίγο. Μας κοιτούσαν μαθητές και δάσκαλοι. Εμείς συνεχίζαμε σαν να μη τρέχει κάτι. Στάση butterfly.
Next thing I know, κυκλοφορώ στο γραφείο μου γυμνός.
Έριξα κλωτσιά στη μάπα του αφεντικού, που μας έπρηζε, και έκανα base jumping από το μπαλκόνι. Δεν άνοιγε το αλεξίπτωτο, τα δευτερόλεπτα έτρεχαν. Έκανα μια σβούρα με όλη την ενέργεια που είχα, ώστε να αλλάξω κατεύθυνση. Και να! Ο παχύσαρκος θυρωρός στεκόταν αμέριμνος στην είσοδο. Τον κεντράρισα και έπεσα πάνω του. Ήταν επίπονο για μένα αλλά περισσότερο για αυτόν.
Η προσγείωση με ζάλισε. Δυο πλευρά μου ήταν σίγουρα σπασμένα και η σπονδυλική μου στήλη πονούσε απίστευτα. Θα ήταν 5 η ώρα. Είχε 2 βαθμούς κελσίου. You know me by now, φόρεσα ένα λευκό κοντομάνικο κι ένα σορτσάκι και περπάτησα προς το σπίτι μου. 2 φοιτήτριες μιλούσαν δυνατά στο λεωφορείο.
-Μωρή, η Marilyn Monroe ήταν χοντρή και την κάνανε σεξ σιμπολ οι παλιοί, ενώ τώρα υπάρχει παντού ρατσισμός.
 Τις κοίταξα και απάντησα:
 -Η Marilyn μπορεί να ήταν χοντρή.Εσείς εκτός από χοντρές, είστε και αηδιαστικές.

Όλο το λεωφορείο με κοίταξε με απέχθεια. Εγώ χαμογέλασα καθώς ο οδηγός φρενάρισε απότομα και μια από τις φοιτήτριες έπεσε κάτω. Κοιμήθηκα για λίγο πάνω στο πτώμα της και ύστερα κατέβηκα από το λεωφορείο. Με πλησίασε ένας καραγκιόζης που μοίραζε φυλλάδια συναυλιών. Μου μίλησε γεμάτος άγχος.
-Κάνει συναυλία η μπάντα μου. Όλα μας τα λεφτά τα χαλάμε στη μουσική.
-Ούτε αυτή δε σας κάθεται τσάμπα.

Πήγα στο περίπτερο και αγόρασα 10 παγωτά.

Με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο. Ένας τύπος ονόματι "Therapist" με αναζητούσε. Τον ζήτησα στο τηλέφωνο. Μου είπε "They call me therapist of young children. Wanna hang out?" . Σκέφτηκα την πρότασή του και δέχτηκα.
Μέσα στο μυαλό μου, ο φόβος εμφανίστηκε. Όλοι οι σατανάδες έλαβαν θέσεις. Σε ένα τραπέζι συγκεκριμένα, καθόταν ο τράγος, ο σκύλος, η σαύρα, κι ο λύκος. Απέναντί μου στάθηκε η Λίλιθ. Ο Jester είχε επιστρέψει από διακοπές και στεκόταν επιτέλους πλάι μου. He's got my back on this. Αρχίσανε να γελάνε οι σατανάδες και η τύπισσα. "Πάλι μπλέκεις σε ιστορίες. Χαζαμάρες για να μας αποδείξεις τι? Δεν αξίζεις μια. Μόνο λόγια."
O Jester πέταξε μια τούρτα στην τύπισσα. Σηκωθήκανε οι σατανάδες από το τραπέζι και μας απειλούσανε. Ο Jester απάντησε "Έχω εντολή από το Θεό να τα κάνω όλα λίμπα". Πέσανε πυροβολισμοί. Μαύρισαν όλα.

Ξύπνησα. Έξω από ένα μπαρ. Μια παρέα βγήκε έξω και με περικύκλωσε. Εγώ μόλις σηκωνόμουν από τα σκουπίδια στα οποία αποκοιμήθηκα.
"Ε, εσύ είσαι ο μπάσταρδος που μας κράζει", είπε ο αρχηγός τους.
"Ναι εγώ είμαι ρε γύφτε."
"Θα σε γαμήσουμε."
"Έχω aids", απάντησα για να τους αποθαρρύνω. Μάταια.
"χαχα Μάντεψε! Κι εμείς έχουμε aids! Είμαστε γύφτοι, remember?"

Άρχισαν να με δέρνουν αλλά κατάφεραν να γαργαληθώ λίγο. Ο αρχηγός συνέχισε τις απειλές.
-Θα σε κάνω να υποφέρεις, είπε λαχανιασμένος.
-Τότε βάλε μου να ακούσω Bong Da City . By the way, ξέρεις ένα τύπο ονόματι Therapist?

Τότε εμφανίστηκε ένας τρελός με κουκούλα και μαχαίρωσε μανιασμένα τον αρχηγό. Να, κάπως έτσι http://www.youtube.com/watch?v=OV-sKdD_UyM 

"Εγώ είμαι ο therapist", απάντησε ο τρελός. Και συνέχισε.
-Έμαθα ότι έδωσες μπουνιά στο διάολο. Θέλω να μου πεις το κόλπο. Θέλω επίσης να με διδάξεις πως να σκουπίζομαι με χαρτοπετσέτες. Είναι δύσκολο για μένα. Πάντα κάποιος καταλήγει νεκρός όταν προσπαθώ.
-Οκ. Το μυστικό είναι να πλένεσαι πρώτα. Με νερό και σαπούνι. Μετά πιέζεις τις χαρτοπετσέτες ώστε να τυλίξουν την επιθυμητή επιφάνεια.
-Απίστευτο, πώς δε το σκέφτηκα.
-Πες μου, είσαι στα αλήθεια therapist?
Μετά από λίγη σκέψη, μου απάντησε:
-Όχι εδώ και μερικά χρόνια. Άκου την ιστορία μου. Βρισκόμουν στο γραφείο μου με εθελοντές για ένα πείραμα στις κρίσεις πανικού. Ξαφνικά, το πείραμά μου πήγε στραβά. Είχα κάνει λάθος σε κάποια φάρμακα. Αντί όλα αυτά να με μετατρέψουν σε υπερήρωα όπως γίνεται στα κόμικς, έπρεπε να διορθώνω επι βδομάδες τις συνταγές και τα αποτελέσματά μου. Επειδή βαριόμουν, όμως, υποκρίθηκα ότι το πείραμα με μετάλλαξε σε υπερήρωα και έτσι καταλάθος σκότωσα δύο σκουπιδιάρηδες. Απο κει και μετά, όλα πάνε κατά διαόλου. Όταν έμαθα για τον Jester, σκέφτηκα ότι αυτός θα με βοηθήσει. Που' ναι λοιπόν ο χαζός?
-Δεν υπάρχει Jester. Ένα δημιούργημα της φαντασίας μου είναι.
-Υπάρχει στο μυαλό σου όμως! Το μόνο που χρειάζομαι είναι να σου τρυπήσω το μυαλό με τις υπερφυσικές μου δυνάμεις (και εννοώ με αυτό εδώ το τρυπάνι που έκλεψα από τα praktiker) , και ο Jester θα περάσει στην πραγματικότητά μας."
-Νομίζω ότι χρειάζεσαι επειγόντως... "θεραπεία". Το επόμενο δευτερόλεπτο τον κλώτσησα στη κεφάλα και λιποθύμησε.

Είχα ξεφύγει προσωρινά από τα σατανικά σχέδια του Therapist. Τον πέταξα μέσα στο μπαρ, έρμαιο των γύφτων, κάτι που δε θα μου συγχωρούσε ποτέ.

Άρχισα να περπατάω προς το σπίτι. Δεν είχα ιδέα τι είχε συμβεί στα αλήθεια και τι στα όνειρα. Κουδούνισε το κινητό μου. Ήταν ο Singapore...
---------------------------------------------------------------

Άραζα με τον Singapore στην παραλία. Είχε υγρασία και καίγαμε σαλιγκάρια για να ζεσταθούμε. Δεν κρύωνα πραγματικά, απλά έπρεπε να νιώσω ανθρώπινος. Πέρασαν κάτι τύπισσες από δίπλα μας. Φορούσαν πολύχρωμες γαλότσες. Τις δέσαμε, ανάψαμε μια φωτιά, και αρχίσαμε να παίζουμε κιθάρες, να κράζουμε τον καπιταλισμό και να quotαρουμε family guy. Δε τα συνηθίζαμε αυτά. Μας άρεσε όμως. Αυτή η douchebag mainstream φοιτητική ζωή μας ελκούσε. Φτιάξαμε metal band. "Castrated Vagina" την ονομάσαμε. Πριν από κάθε live, ο Singapore με κοίμιζε. Έβγαινα στη σκηνή πάνω σε ένα κρεβάτι, ροχαλίζοντας στον ύπνο μου. Όλος ο κόσμος παραληρούσε με το ροχαλητό μου. Με αποκάλεσαν "καλύτερο death metal τραγουδιστή της δεκαετίας". Ώσπου ήρθε το αναπόφευκτο τέλος. Έπρεπε να διαλυθεί το συγκρότημα με κάποιο douchebag τρόπο, ώστε να συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής, να μην παρατραβήξουν τα χρόνια της κρεπάλης. Σκέφτηκε ο Singapore να βρούμε κάποια γκόμενα, για την οποία θα τσακωθούμε. Ψάχναμε για μήνες την κατάλληλη. Ήταν ασιάτισσα, χιπστερού και τσουλάρα. Όταν την βρήκαμε, έπρεπε να την πείσουμε ότι είμαστε πραγματικοί φοιτητές. Και άρχισαν πάλι τα ξενύχτια με πόκερ, με περίεργα ποτά. Αράζαμε μαζί της σε σπίτια και βρίζαμε μπροστά της τυχαία επώνυμα, δήθεν καθηγητές που μας την έσπαγαν. Όταν η τύπισσα πείστηκε, τα έφτιαξε με τον Singapore. Μετά τον "κεράτωσε" μαζί μου. Το τέλος είχε έρθει, η ψεύτικη θυσία στο θεό των φοιτητών είχε γίνει. Διαλύσαμε τη μπάντα, τις ζωές μας, όλα. Αποχωριστήκαμε και ξεχάσαμε ο ένας τον άλλον μέχρι την συμφωνημένη μέρα.

Η συμφωνημένη μέρα είναι σήμερα, 4 χρόνια μετά την μπάντα, τα πόκερ και την γκόμενα. Αναγνωριστήκαμε αμέσως. Ήμασταν ντυμένοι παπάδες σε ένα gothic bar στη Θεσσαλονίκη. Χαιρετιστήκαμε με ένα γλωσσόφιλο. Ο Singapore είχε μαζί του δυο εισιτήρια. Πάνω τους έγραφαν "Thailand". Πήραμε τηλέφωνο τον Moby. Δε θα μπορούσε να έρθει, αλλά μας έφτιαξε το soundtrack. Κάψαμε το gothic bar και κλείσαμε σουίτα σε ξενοδοχείο. Αράζαμε και παίζαμε vice city. Κοιμηθήκαμε με 10 λαγουδάκια του playboy αγκαλιά. Μερικά ήταν χνουδωτά. Τώρα ξυπνήσαμε και τρέχουμε για το αεροπλάνο. Τα λέμε bitches. We'll keep in touch. Maybe...

https://www.youtube.com/watch?v=u02tycroA30

Απογευματινή Απόλαυση

Ο καπνός του τσιγάρου είναι φονικός, άρα ήμουν σε αυτοάμυνα όταν σε σακάτεψα.


Το αλκοόλ και τα ναρκωτικά είναι τα αναβολικά της φαντασίας. Μη νιώθεις και πολύ περήφανος επειδή το μυαλό σου χρειάζεται ντόπα.


Οι πορείες είναι περπάτημα και βρίσιμο. Μη βαφτίζετε το ξεκαύλωμα, δημοκρατία.

Ειρηνική διαμαρτυρία σημαίνει "κλαίγομαι, παρακαλώ μη με δείρετε".

Αν δε θέλετε να φάτε δακρυγόνα, μην πηγαίνετε στις 2 οδούς όπου πετάνε δακρυγόνα κάτι μαλάκες.

Φόβος=Μίσος=Κράξιμο

Λογική=Αντρίλα=Χιούμορ

Το σουβλάκι στη Θεσσαλονίκη το ζητάνε ως εξής:
ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Είμαι επαναστάτης. Μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι και να επαναπαυτώ στο κράξιμο.

Όταν βλέπεις παντού ηλίθιους, μάλλον είσαι ηλίθιος.

Ο φασισμός είναι μαλακία γιατί ΕΤΣΙ!

Αναρχία=έλλειψη ηγεσίας=>έλλειψη ευθύνης=>έλλειψη λογικής=>έλλειψη ανδρείας

Η κυβέρνηση θέλει να λάμψει η αλήθεια.
Τα media θέλoυν το κράτος να αναλάβει δράση.
Οι μαθητές θέλουν βιβλία.
Guess who's full of shit?
α)All of them

Οι μούτσοι που γαμούσαμε γίναν καπεταναίοι...

Το αρσενικό και το θηλυκό είναι defaults.
Ο άντρας και η γυναίκα είναι achievements.
O πούστης κι η λεσβία είναι modifications.


Θα ήταν φρόνιμο να υπάρχει ειδικό τμήμα της αστυνομίας που θα κόβει κλήσεις σε όσες κοπέλες δεν υποστηρίζουν το ξώβυζο που φοράνε ή έχουν χάλια μούρη. Πρέπει να κρατηθούν standards.


Special Olympics
Αν σου καθόταν να μη τη πήδαγες... :(
Σ'όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε... :(
Αν δε σου αρέσει το κομμάτι να μην σχολιάζεις... :(
ΠΑΙΔΙΑ ΕΓΩ ΜΕΤΑΛ ΑΚΟΥΩ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΤΡΕΛΟΟΟΟΟΟ...
Μου αρέσει ο άντρας να έχει χιούμορ...
Καλά αν χτυπάγανε το πατέρα σου ή τη γιαγιά σου οι μπάτσοι στο σύνταγμα να δούμε τι θα λεγες... :(


------------------------------------------------------------------------------

Θα προσθέσω κι άλλα. 

http://www.youtube.com/watch?v=IExlGbJLTrg