The end is the beginning Part I

Οι άμαξες του θίασου είχαν περάσει τα τείχη και όλοι πετάχτηκαν ορεξάτοι έξω για να δουν την ηλιόλουστη μέρα που τσουρούφλιζε τα πέτρινα χτίσματα στο κέντρο του Παρισιού.
Εγώ πάλι περπάτησα ήρεμα προς το μαζεμένο πλήθος έξω απο τη κατασκήνωση του θιάσου που πλέον ήμουν μέλος και με βλέμμα στον ουρανό παρατηρούσα τα γειτονικά κτίρια με ανυπομονησία. Παντού σημαίες κρεμασμένες από στύλους ενώ η βραδιά του μεγάλου πανηγυριού έφτανε σε 3 μέρες.
Κάπου εδώ πρέπει να τονίσω ότι το σχέδιό μου περιλαμβάνει όλους τους πολιτικούς κρατούμενους της πόλης, όλους τους γελωτοποιούς του θιάσου μου και των άλλων 2 μεγάλων θιάσων που θα έρχονταν σε λίγες ώρες για να συνοδέψουν την επίσημη βασιλική γελωτοποιό Efi Vodi, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της κάποτε μαθητευόμενης μου κλόουν. Τελικά η παγκόσμια ιστορία είναι λίγο αστεία (έως πολύ μπορώ να πώ.)...
Το μεσημέρι, ενώ όλοι ετοιμάζονταν πυρετωδώς (δλδ πέθαιναν στον ύπνο) έκανα μια βόλτα μέσα στην πόλη όπου συναντήθηκα με κάτι γνωστούς αντιστασιακούς και μου είπαν πως θα επέβλεπαν μια εξέγερση στις φυλακές σε 2 νύχτες από τώρα...
Οι φυλακισμένοι θα απασχολουσαν τα στρατεύματα που βρίσκονται στα τείχη και σε άλλα σημεία μέσα στην πόλη από το να έρθουν να διακόψουν το φεστιβάλ που θα είχε πάρει μια ανεξέλεκτη τροπή και κάποια αναπάντεχα σκετσάκια θα είχαν προστεθεί.... ,έτσι για το reggae.


Αφου τελείωσε και αυτή η δουλειά, περιπλανήθηκα στα παζάρια της πόλης όπου σούφρωσα άρον άρον δίαφορα κουρέλια και τα φόρεσα επι τόπου. Έμοιαζα με άστεγο Άγγλο που είχε πίει τα κέρατά του και είχε ξεράσει τον τάμεση.Ό,τι έπρεπε για να γίνω ένα με τους υπόλοιπους γελωτοποιούς που οι περισσότεροι ήταν άνεργοι αρλεκίνοι από τη βασιλική Αγγλία, η οποία είχε ξαποστείλει τους γελωτοποιούς λόγω αφορισμού... Οι γελωτοποιοί στην Αγγλία απαγορεύτηκαν τον 15ο αιώνα αλλά κατάφεραν να επιβιώσουν κάνωντας τις πιο κάφρικες και απαρατήρητες από το καθεστώς δουλειές. Όπως έλεγε και ο μέντοράς μου : “Ένας άνεργος γελωτοποιός δεν είναι κορόιδο κανενός”


Αργά το απόγευμα γύρισα στο μεγάλο κάμπινγκ των τριών θιάσων που θα πλαισίωναν τους διασκεδαστές της βασιλικής αυλής. Η πληθώρα (calendar word) θεαμάτων που μπορούσε να δει κανείς εκείνη τη στιγμή να εκτυλίσσεται περιελάμβανε χορευτές που έκαναν εξαντλητικές πρόβες,χοντρές γρίές να καταπίνουν φλόγες, τραγουδιστές να βγάζουν γκαρίδες επηρεασμένοι από τις μουσικές των επαρχιών (χιπ χοπ και μεταλ) και να εκτελούν τραγούδια όπως “Ασέλγεια εις βάρος των μικρών αυλικών”, “Παρίσι βρώμα δρόμοι”, “Στη Βαστιλη το κραταμε ζωντανό”, “Enter Dartagnan(εντερ νταρτανιαν)”, “Stairway to Notre Dam”, “For those about to eat padespani(we salute you)” και άλλες επιτυχίες. Να μη ξεχάσω φυσικά τους διάφορους γελωτοποιούς να δοκιμάζουν χιλιοειπωμένα αστειάκια όπως το εξής το οποίο σταμάτησε να είναι επίκαιρο πριν κάτι αιώνες:


Προχωράς παιχνιδιάρικα σε μία κοπέλα, κατά προτίμηση την κόρη του βασιλιά και της λες : “Μπορώ να βγάλω τη γλώσσα μου και να ακουμπήσω το φρύδι μου”.
Η κοπέλα εξστασιάζεται. Τι είδους ερπετοειδή γλώσσα μπορεί να διαθέτει αυτός ο υπήκοος του βασιλιά μας και να κάνει κάτι τόσο δαιμονικό?
Μα προς Θεου, τότε ο γελωτοποιός κάνει το εξης. Βγάζει έξω τη γλώσσα του , ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, πιάνει με το δάχτυλό του το φρύδι του. HAHA do you get it? Ok, είναι για το πούτσο το ξέρω.

Επίσης να μη ξεχάσω ότι padespani is registered copyright trademark of Μαρια Αντουανέτα all rights reserved 1755-1793

Αηδιασμένος από το σπαταλημένο ταλέντο αυτών των ανθρώπων που περίμεναν απεγνωσμένα τα ηλίθια και σνόμπ γέλια των μεθυσμένων και ανώμαλων αυλικών, άρπαξα ένα πυρσό και άναψα μερικά βεγγαλικά. Με το που είδαν τις εκρήξεις στον σκοτεινό ουρανό, τα γύρω στα 200 άτομα που ήταν μαζεμένα στο κάμπινγκ, ήρθαν δειλά δειλά προς το μέρος μου , οι μισοί να ακούσουν τι να είχα να πω και οι άλλοι μισοί να με βρίσουν που σπατάλησα βεγγαλικά.

Πριν προλάβουν να με πλησιάσουν εξαφανίστηκα σε ένα σύννεφο καπνού και ετοιμάστηκα μέσα στο αντίσκηνο που μοιραζόμουν με τους βρετανούς τζέστερς.Όταν όλοι κοιτούσαν σαν ηλίθιοι τον καπνό που αραίωνε, σφύριξα με στόμφο πίσω τους καθώς εγώ στεκόμουν με παρανοικό χαμόγελο στο κέντρο του κάμπινγκ όπου είχε στηθεί λίγο πιο πέρα μια μεγάλη φωτιά και γύρω μου 10 νάνοι ντυμένοι Μαρίες Αντουανέτες να χορεύουν συρτάκι και ένας τύπος να ακούει απο το mp3 μου και να κάνει headbanging.(Αυτός ήταν άκυρος με το σχέδιό μου-είχε ξεμείνει εκεί από πριν)

Άρχισα να τους αφηγούμε τη μικρή ιστορία ενός παιδιού που αποκληρώθηκε και τη θέση του πήρε ο Λουδοβίκος και η σνομπ Αυστριακή χίμαιρα που εποφθαλμιούσε το θρόνο από τα παιδικά μου κιόλας χρόνια.Την κυρία παντεσπάνι
Συνέχισα με ένα diss στο επάγγελμα του γελωτοποιού και στην ανεκδιήγητη παράσταση της Efis Vodi που με ανάγκασε να παραιτηθώ.

Η άβουλη μάζα από entertainers που περιφερόταν πριν 10 λεπτά στο κάμπινγκ είχε συσπειρωθεί για μια εκρηκτική παράσταση στο παλάτι.

Αλλά προς Θεού, ο βασιλιάς πρέπει να πάρει ένα καλό μάθημα.

Οσό μίσος και να έκρυβα για το Λουδοβίκο, γεγονός είναι ότι είχα γίνει πιστός του entertainer και σύμβουλος.

Το μόνο που αξίζει να πάθει είναι γελοιοποίηση.Ούτε θάνατος ούτε βασανιστήρια σωματικά ούτε κολονάτο ούτε σύννεφο φατούρο.

Μια καλή , ξηγημένη γελοιοποίηση.

Με δέος συνειδητοποίησα ότι όσο και να είχα αλλάξει μέρος του εαυτού μου, το παλιό κομμάτι του γελωτοποιού αναδυόταν ξανά. Και αυτό δεν ήταν κακό εφόσων χρησίμευε στα σχέδιά μου. Παρότι σχεδόν κατέστρεψα την προσωπικότητα του γελωτοποιού σε μία νύχτα, τα κόλπα και ο τρόπος σκέψης του αρλεκίνου ακόμα με βολεύουν...Τουλάχιστον μέχρι το φινάλε.

Old habits die hard, I guess...

http://www.youtube.com/watch?v=8efM1or-bGA