Η Μοναξιά της Κορυφής

Η πανσέληνος φωτίζει τη νύχτα απόκοσμα και καταθλιπτικά.Το μεγάλο παζάρι τελείωσε με τη δύση του ηλίου και οι θίασοι είχαν αρχίσει να ξεστήνουν αργά και κουρασμένα και έπαιρναν το μακρύ δρόμο για την κατασκήνωση. Με βαρείς σάκους να πιέζουν τις εξαντλημένες πλάτες τους, οι πλανόδιοι μικροπωλητές,οι αστρολόγοι, οι μάγοι,οι διάφοροι τσιγγάνοι καλλιτέχνες, από ζωγράφους και δημιουργούς φυλακτών και ρούχων περπατούσαν νωθρά και μαζικά, σαν κύμα από κακοκαρδισμένους, αλλά ταυτόχρονα υπερβολικά-μαστουρωμένους-για-να-αντιδράσουν χίπηδες, που μόλις τους πέταξαν έξω από κοινόβιο.

Οι γριές τσιγγάνες με άπειρες ρυτίδες και κυρτωμένες σπονδυλικές στήλες έσερναν τα γέρικα πόδια τους δίπλα στα μικρά εγγόνια τους που χόρευαν κυκλικά γύρω από τους υπόλοιπους συγγενείς, χωρίς ίχνος κούρασης επάνω τους,σα να μη τους θέριζε η πείνα για μήνες, ίσως και χρόνια. Τα παιδιά τραγουδούσαν ρουμάνικα τραγούδια, ούρλιαζαν, έπαιζαν και συνέχιζαν να περπατάνε ασυναίσθητα , μικροί φορείς ξεγνοιασιάς αλλά και μικροβίων θανατηφόρων, καθώς και άλλων ασθενειών.
Η πνευμονία, που έκανε την εμφάνισή της κατά κόρων στις τσιγγάνικες φυλές που ζούσαν σε άθλιες συνθήκες, μεταφέροντας την ασθένεια σε όλη την Ευρώπη, σκότωνε ένα στα πέντε γυφτόπουλα πριν αυτά κλείσουν τα 16.

Οι θίασοι , γεμάτοι περιπλανώμενους ανθρώπους από όλα τα συνάφεια της Ευρασίας, αναπαύονταν στην τεράστια κατασκήνωση μετά από μια οργασμική μέρα, που ήταν και η αρχή του πενθήμερου φεστιβάλ για τα γενέθλια του Λουδοβίκου.

Όμως 60 διασκεδαστές διαλεχτοί για το ταμπεραμέντο,τις δεξιότητές τους στις τέχνες και θεωρούμενοι ως οι υψηλότεροι σε φήμη και σπουδή performers, περίμεναν μαζεμένοι στις αποθήκες του κεντρικού κτιρίου του παλατιού, προετοιμαζόμενοι για το μεγάλο φαγοπότι των ευγενών που θα κρατούσε μέχρι τα ξημερώματα.

Οι χορευτές έμοιαζαν με φιγούρες γεμάτες περίπλοκες καμπύλες που διαχώριζαν τα καλοφτιαγμένα σώματά τους από το υπόλοιπο σύμπαν. Οι χορεύτριες κι αυτές αιθέριες,με σώματα στιλπνά,καθαρά,λεπτά και ευλύγιστα. Πόδια που διέγραφαν τροχιές που θα ζήλευε διαβήτης και μαλλιά δυνατά και φωτεινά, πιασμένα κώτσους.

Οι τραγουδιστές με τα κεντημένα, πολυτελή ρούχα τους που εξέπεμπαν κύματα ανωτερότητας και άφηναν την εντύπωση ότι οι ιδιοκτήτες τους ζούσαν σε έναν ανυψωμένο,αποκομμένο από το δικό μας, κόσμο, με ψυχεδελικές υπάρξεις να τους κάνουν παρέα και μπόλικα ψυχοτροπικά φάρμακα να τους διατηρούν το μυαλό σε μόνιμη νιρβάνα.

Και φυσικά,
Οι γελωτοποιοί και οι βοηθοί τους, οι αρλεκίνοι, όλοι τους ζωντανές αποδείξεις παρανοϊκής,απελπισμένης,αρρωστημένης σχεδόν γελοιότητας. Με εφαρμοστές φόρμες πάνω στις οποίες αχνοφαίνονταν τα λιπόσαρκα,μυώδη και νευρώδη άκρα τους. Πρόσωπα ζωγραφισμένα με κραγιόνια,βαμμένα μάτια, χαμόγελα που παλεύουν να ξεφύγουν από τα μάγουλά τους και μαλλιά ιδρωμένα,μακριά,χαοτικά, που μπλέκονται μεταξύ τους όπως τα κλαδιά τεράστιων απειλητικών δέντρων σε σκοτεινά και έρημα δάση. Οι γελωτοποιοί έχουν πάνω τους μια υβριστική,βλάσφημη ομορφιά.Ακτινοβολούν τρέλα με κάθε τους νευρόσπαστη κίνηση και απορροφούν τις ψυχές όσων τους κοιτούν αποσβολωμένοι να μαγεύουν με τους θεατρινισμούς τους, τα σατανικά αστεία τους, τις εσκεμμένα σπασαρχίδικες μομφές τους σε όσους προσπαθούν να τους μειώσουν και να τους πατήσουν. Οι γελωτοποιοί κρατούν ακόμα εκείνα τα κλειδιά της γνώσης που ξέρεις ότι μόνο μυαλά που πήγαν στην τρέλα και ξαναγύρισαν μπορούν να την αποκτήσουν. Άλλοτε ψυχροί και συγκεντρωμένοι όταν όλοι γύρω τους τρελαίνονται και χάνουν τον έλεγχο. Και άλλοτε προσβλητικοί και αστείοι ταυτόχρονα, ποτέ δεν χαρίζονται αλλά ποτέ δεν καταδικάζουν.Βρίσκονται πάντα μεταξύ του ανηλεούς κραξίματος και της στοργικής φροντίδας. Σκεφτείτε μία μάνα που κράζει τις αποτυχίες του γιου της ενώ ταυτόχρονα τον επαινεί και του δίνει κίνητρα να ξεπεράσει τον εαυτό του.

Αυτός είναι ο γελωτοποιός. Μια κοινωνική τάξη που δεν είναι ανήκει στη κοινωνία.Ο κριτής που δεν κρίνει. Το outsider που πάντα κερδίζει. Είναι τα άτομα που πατούν με το ένα πόδι στην κοινωνία, ζούνε μέσα της και την αξιολογούν ασταμάτητα και με το άλλο πόδι πατάνε πάνω στο χάος και φτύνουν κατάμουτρα όλα τα στραβά της κοινωνίας. Όλα τα εμπόδια, τους παράλογους φραγμούς που ορίστηκαν να μας φυλάνε από τη φύση μας.

Είναι οι άνθρωποι που διακρίνουν τα ανούσια παιχνίδια εκείνων των ανθρωπίνων μυαλών που σκέφτονται απελπιστικά περισσότερο από ότι θα έπρεπε και ταυτόχρονα δίνουν το έναυσμα σε εκείνα τα μυαλά που υπολειτουργούν, ώστε να πάρουν φόρα.

Οι άνθρωποι που δεν βλέπουν το ποτήρι ούτε μισογεμάτο, ούτε μισοάδειο, αλλά χύνουν το νερό γιατί καταλαβαίνουν ότι το να μπουν στο τριπάκι της αισιοδοξίας και της απαισιοδοξίας είναι σπατάλη χρόνου και οι δύο έννοιες δε χρησιμεύουν σε τίποτα ουσιαστικό παρα μόνο δίνουν στους ανθρώπους ψεύτικες εικόνες είτε αυτές είναι απόλυτα μίζερες είτε απόλυτα αγνές.

Έτσι οι γελωτοποιοί, left to their own devices, βγάζουν τη διχαλωτή γλώσσα τους φιλώντας το κόσμο με τη μια άκρη και φτύνοντας τον με την άλλη.

Κινούμενες βλασφημίες. Επιβίωναν στη κοινωνία για χιλιετίες. Αλλά οι εκπρόσωποί τους σιγά σιγά συμβιβάζονται.Φοβούνται πως δεν είναι ικανοί να ισορροπούν σε τεντωμένα σχοινιά.

Αντίθετα, όπως οι ανώριμοι άντρες που φοβούνται να σταθούν στο ύψος τους και υποβαθμίζουν το αντρικό φύλο μέρα με τη μέρα, έτσι κ οι αρλεκίνοι δειλιάζουν. Φοβούνται να γίνουν αυτό που προστάζει η φύση τους,παίρνοντας τις μοίρες τους στα χέρια τους και αναγκάζονται να γίνουν γλείφτες,βαρετοί και δουλοπρεπείς, νομίζοντας πως έτσι θα κερδίσουν μια θέση στη καρδιά των γυναικών οι μεν, στην εξουσία των βασιλιάδων οι δε.

Αλλά μην πλανιέστε, τόσο η γυναικεία καρδιά όσο και η ύψιστη θέση στην κοινωνία (αυτή του γελωτοποιού της) κερδίζονται όχι με γαλιφιές,μουνοδουλείες και συμβιβασμούς

Ο άντρας και ο γελωτοποιός (με το γελωτοποιό να εφαρμόζει απόλυτα το αντρικό ιδανικό της "μοναξιάς της κορυφής") πρέπει να ζουν στο δικό τους κόσμο τραβώντας δυνατά την κοινωνία προς το μέρος τους κ όχι να εγκαταλείπουν τις Θερμοπύλες που φυλάττουν για να ακολουθήσουν πιστά τον κόσμο που δε ξέρει τι θέλει. Αμφότεροι στέκονται ατρόμητοι και κάνουν τις επιλογές τους χωρίς να συμβιβάζονται σε πειρασμούς. Μην ανέχεσαι σιωπηλά την εξουσία επειδή όλοι το κάνουν. Μην επιτελείς όλα τα καπρίτσια των γυναικών επειδή όλοι το κάνουν.

----------------------------------------------------------

Οι σκέψεις μου διακόπτονται απότομα. Η Έφη μου λέει πως ήρθε η ώρα. Με αγκαλιάζει και μου ψιθυρίζει "Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις". Το χαμόγελο στα χείλη μου τραβιέται σα χορδή τόξου. Αφήνω ένα σατανικό γελάκι να φύγει και φτιάχνω τις τσέπες μου. Το εφαρμοστό κυανέρυθρο κολάν μου δείχνει τέλειο στο δυνατό φως και αρπάζω το μπαστούνι μου όπου πάνω στη λεία του επιφάνεια αντικατοπτρίζεται το σχέδιο άπειρων ρόμβων που απλώνεται στη φόρμα μου (το λεγόμενο argyle pattern).
Κοιτάζω από το παράθυρο καθώς ανεβαίνουμε τις σκάλες του παλατιού και βλέπω την πανσέληνο και ο παλμός μου ανεβαίνει. "Πάμε να τα χύσουμε όλα", ψιθυρίζω χυδαία ώστε να μη με συνεπάρει ο ρομαντισμός αλλά τελικά την τελευταία στιγμή σκέφτομαι το πρώτο γράμμα που μου έστειλε η Μίνα πριν χρόνια. Μια νύχτα σαν και αυτή.




"Και πάλι φρούδες ελπίδες..


...μου προσφέρεις απλόχερα
Και πάλι αθετείς τις υποσχέσεις σου...
Και με ξεχνάς
Αργά και οδυνηρά με μαχαιρώνεις,
επειδή απλά με απορρίπτεις

"Θα βγούμε μια πανσέληνο να τα πούμε"
Δεν ξες πόσο γραπωθηκα πάνω από απο αυτήν σου την υπόσχεση
Μετρουσα της μέρες,περιμένοντας σα μικρο παιδί αυτό το μαγικό βράδυ
Και εσύ,με κοινές δικαιολογίες,
με λαβές βασισμένες στην πεζότητα της ηλίθιας καθημερινότητας στην οποία είμαστε εγκλωβισμένοι,
εσπρωξες στην άκρη για ακόμη μια φορά την ευκαιρία που σου έδωσα,
την ευκαιρία να με αφήσεις να σε αγαπήσω..

Για άλλη μια φόρα αισθάνομαι αυτό το βαρύ κενό μέσα μου.
Αυτή την ματαιότητα
Ίσως όλα όσα αισθάνομαι για σένα τελικά είναι άνευ σημασίας
Δεν επηρεάζουν την ζωή σου.
Δεν έχουν την δύναμη να αλλάξουν τίποτα,
άσχετα αν εγώ έχω την αίσθηση ότι με την αγάπη μου για σένα μπορώ να αλλάξω όλον το κόσμο

Τίποτα δεν μπορώ να κάνω
Μόνο να πλαγιάζω στα σκοτεινά κι να πνίγω τους σπασμούς της λύπης μου.
Της συντριβής
Ακόμη με στοιχειώνεις,άθελα σου,
τουλάχιστον πάψε να μου δίνεις άυλες ελπίδες,
κούφιες υποσχέσεις
Κανε με να σε μισήσω,
σε παρακαλώ
Πάρε στα χέρια σου ένα σπαθί,και άρχισε βίαια να κατακρεουργεις την αγάπη μου για σένα
την επιθυμία μου.
Η γιατρειά πρέπει να είναι βάναυση,μόνο έτσι μπορεί να είναι
Μόνο έτσι θα ξεριζωθεί αυτός ο καρκίνος από μέσα μου,
μόνο έτσι θα βγει το φαρμακερό αγκάθι
Βίαια
Βάναυσα

Πάψε να μου προσφέρεις άδεια λόγια παρηγοριάς
Κανε με να σε μισήσω
Εσένα και τις αναθεματισμενες πανσελήνους σου."


Ήμουν ξανά αφηρημένος με το γράμμα στο μυαλό μου και η φωνή του στρατιώτη στην είσοδο της τραπεζαρίας με τρόμαξε απίστευτα.

Ο στρατιώτης με κοίταξε νευριασμένος και μου έκανε νεύμα να προχωρήσω στην αίθουσα.

Είδα στο βάθος της μεγάλης σάλας τον Λουδοβίκο να χαϊδεύει μία χορεύτρια ξελιγωμένος.Γύρισα να κοιτάξω τον στρατιώτη και έπεσα πάνω του με μίσος αρχίζοντας να τον πνίγω. Το μυαλό μου είχε θολώσει. Άρχισα να πνίγω τον καριόλη που μου φέρθηκε σα σκουπίδι και η αντίδραση δεν άργησε να επέλθει.
Ένα μπαστούνι από χοντρό ξύλο έσκασε πάνω στο κεφάλι μου με ορμή και 5 στρατιώτες με κύκλωσαν και άρχισαν να με κλωτσάνε με μίσος όσο ήμουν πεσμένος και μισολιπόθυμος να φτύνω αίμα πάνω στο εξαίσιο χαλί του Λουδοβίκου.
Οι υπόλοιποι συνεργάτες μου πάγωσαν. Η Έφη με κοίταξε τρέμοντας καθώς οι στρατιώτες με πήραν σηκωτό και με κλείδωσαν σε ένα μπουντρούμι στο υπόγειο του κεντρικού κτιρίου, όπου έμενε το υπηρετικό προσωπικό.

Κάθισα με τη πλάτη στον υγρό τοίχο απολαμβάνοντας τη μοναξιά της κορυφής...

Όλα πήγαιναν βάσει σχεδίου...

http://www.youtube.com/watch?v=FOuSxal8pf4


ΣΗΜΕΊΩΣΗ: Στο σημερινό άρθρο βοήθησε σημαντικά η an0 , η οποία έγραψε το κείμενο της επιστολής της Μίνας.Την αγάπη σας.
-Manos

Commencé Au Festival

Δώδεκα το μεσημέρι
Βερσαλίες

Ο όχλος των entertainers ήταν ήδη μέσα στον τεράστιο κήπο του βασιλικού ανακτόρου περιμένοντας την άφιξη του βασιλιά ώστε να ξεκινήσει και τυπικά η μεγάλη γιορτή.Ο βασιλιάς απόλαυσε το πρωινό του,αυτο-ικανοποιήθηκε μπροστά από τους καθρέφτες του, έβαλε τα καλά του ρούχα κ παρακολούθησε τη πρωινή λειτουργία στο κτίριο της Βασιλικής Εκκλησίας.

Όση ώρα η βασιλική φρουρά παρατασσόταν με ευλάβεια και σοβαρότητα στην είσοδο του κυρίως κτιρίου, τα μέλη του φεστιβάλ είχαν διασκορπιστεί σε όλη την έκταση του κήπου στήνοντας ο καθένας το σώου του.
Έκανε υπερβολική ζέστη και όταν δεν κοίταζε κανείς άδειασα ένα λίτρο αλκοόλ από το ουροποιητικό μου σύστημα στο συντριβάνι του Απόλλωνα. Μια ομάδα τσιγγάνων 5 μέτρα δεξιά μου έστηνε ένα κουκλοθέατρο με θέματα αρχαιοελληνικά και περίμενε τα παιδιά των ευγενών να ορμήξουν για την παράσταση τους.
Περιμετρικά του τεράστιου σιντριβανιού είχαν κατσικωθεί όλοι οι τσιγγάνοι σε μια προσπάθεια να έχουν το κέντρο της προσοχής και την πληθώρα των ευγενών μαζί τους. Φυσικά οι ηλίθιοι είχαν μπλοκάρει όλη τη κυκλοφορία.Μια ομάδα ραψωδών τους έριξε κάμποσες καρπαζιές πριν απομακρυνθούν για να αράξουν κάπου αλλού.
Ο Λεκ με πλησίασε μαζί με τον μαυροφορεμένο αυθάδη φουσκωτό και με ρώτησε αν είμαι καλά.
Του έδωσα ένα σημείωμα να μεταφέρει στην Έφη και απομακρύνθηκε σπρώχνοντας το πλήθος σα να έσπρωχνε τα σκατουλάκια σε κάποιο βάλτο από μπρος του.

Η Έφη άραζε στη λιγοστή σκιά που πρόσφερε ένα μέρος του κήπου στα νότια με πολύ ψηλούς τοίχους που είχαν πάνω τους φυτρώσει και αναρριχηθεί διαφόρων ειδών πράσινες απαίσιες υπάρξεις που αποτελούν τη χλωρίδα αυτού του βρωμοπλανήτη.
Αυτός ο πλανήτης έχει ένα μεγάλο πρόβλημα.Λέγεται φυτικοί οργανισμοί. Τους μισώ. Πρέπει να τους εξαλείψουμε και ελπίζω οι επόμενες γενιές να φερθούν έξυπνα και να τους αλλάξουν τα φώτα.

Η Έφη,λοιπόν,περιτριγυριζόταν από μια κομπανία ανήσυχων δουλοπρεπών σεξομανών υπάρξεων που δεν έβλεπαν την ευκαιρία να αρπάξουν ό,τι έβρισκαν... και να το κάνουν ρούχο. Μιλάμε για ψυχανωμάλες αδερφάρες που φορούσαν μακριά καπέλα σε φούξια αποχρώσεις,άφηναν μακριά νύχια βαμμένα στα χρώματα του ουράνιου τόξου στο ένα χέρι και στο άλλο χέρι ξερίζωναν τα νύχια κ κολλούσαν γυάλινα κομματάκια από καλλιτεχνίες βιτρό Οι συνηθισμένοι χτυπημένοι που ακολουθούσαν την Έφη,δηλαδή. Ο Λεκ την πλησίασε κ της έδωσε το σημείωμα και έκατσε δίπλα σε μια κοπέλα με μοικάνα που έγλυφε το αυτί μιας κοκκινομάλλας με τατουάζ στο πρόσωπο.

Ο όχλος άρχισε να γίνεται όλο και πιο ανυπόμονος με το λεπτό και στις 12 μισή ο γουρουνο-εραστης Λουδοβίκος κατέβηκε τα σκαλιά του παλατιού χαιρετώντας το πλήθος.Ο Edward που στεκόταν 20 μέτρα μακριά μου με κοίταξε με ειρωνικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στη μεθυσμένη λονδρέζικη φάτσα του κ κούνησε παλινδρομικά την σφιγμένη γροθιά του, συνεχιστής της αρχαίας ευγενούς αυτής χειρονομίας των Άγγλων.
Η Μίνα έτρεξε από μία παρέα ζογκλέρ λίγο πιο πέρα από τον Edward και όταν έπεσε πάνω μου με ορμή με έριξε στα χαλίκια και μου έγλειψε το μάγουλο.
Σηκώθηκα λερωμένος, ενώ ένας νάνος που κατάπινε φλόγες σταμάτησε να μας περιεργαστεί και του έβγαλα τη γλώσσα μου χαμογελώντας Μου γύρισε τη πλάτη νευριασμένος.Ελπίζω να τον πατήσει ο Λεκ καθώς έρχεται προς το μέρος μου ανέμελος...Τον πατάει. Η μέρα μου έφτιαξε.
Ο Λεκ μου ψιθυρίζει ανήσυχα ότι μία ομάδα γελωτοποιών σήμερα το βράδυ θα είναι ανάμεσα στους επίσημους παρευρισκόμενους στη δεξίωση στην αίθουσα του μεγάλου μπουφέ και θα βρίσκομαι μέσα σε αυτούς μαζί με τους Άγγλους γελωτοποιούς του θιάσου μου, την Έφη, τους μουσικούς και τους χορευτές από όλη την αυτοκρατορία.Σύνολο 60 επίσημοι διασκεδαστές της βραδιάς.Η πρώτη μέρα θα περάσει με ανοιχτό καρναβάλι στο κήπο,σώου με άγρια ζώα στο τσίρκο που στήθηκε έξω από το κτίριο της Βασιλική Όπερας και το μεγάλο φαγοπότι μέσα στο παλάτι το βράδυ.
Από αύριο θα αρχίσει το ξέφρενο σώου μέσα στην όπερα με κωμωδίες,τραγωδίες,χορευτικές παραστάσεις και μονολόγους. Σήμερα οι ευγενείς θέλουν να δουν φρικιά της φύσης,τσιγγάνες να τους σηκώνουν το ηθικό με τσιφτετέλια και ζογκλερικά με νάνους και ξανθιές με κορσέδες. Αύριο , μετά από τόσο μεθύσι και γ***σι θα είναι πιο εύπεπτη η κουλτούρα.
Μιλάω λίγο ακόμα με τον Λεκ κ με χτυπάει φιλικά στην πλάτη. Όταν φεύγει, η Μίνα μου ορμάει ξανά και φιλιόμαστε για κάνα λεπτό. Μου ψιθυρίζει κάμποσα ακατάληπτα από την καύλα της και της απαντάω "Μη μιλάς όταν μασάς" καθώς της αρπάζω το κεφάλι για να με δαγκώσει στο λαιμό. Ύστερα από αυτό, την διώχνω κακήν κακώς ώστε να πιάσω κουβέντα με την Έφη. Συζητάμε κάμποσα πράγματα,γελάμε σα μανιακοί και παρακολουθούμε με δάκρυα από τα γέλια την εμφάνιση της κυρίας παντεσπάνι. Το φόρεμα της καλύπτει τη σαφρακιασμένη σάρκινη μοκέτα που αποκαλεί σώμα που έχει χιλιοπατηθεί από όλο το υπηρετικό προσωπικό μέχρι και το χοντρό μάγειρα που δε τον γλύφει ούτε η γυναίκα του.Η Έφη κοντεύει να λιποθυμήσει στο γέλιο από το υπερβολικό μέικ απ της Αντουανέτας και εγώ σκέφτομαι πως θα ήταν η βασίλισσα με μία γαλοπούλα στο κεφάλι.Η ιδέα μου έκλεψε το χαμόγελο από τα χείλη και με άφησε κενό και βιασμένο να μαζεύω τα κομμάτια της ψυχής μου. Σου λέω η γκριμάτσα της είναι τσάμπα διήγημα τρόμου.

Σε αυτό το σημείο, ο βασιλιάς χαιρετά τους πιστούς ακόλουθους του και σιγά σιγά εμφανίζονται οι ευγενείς που μένουν στο γειτονικό κτίριο από αυτό το βασιλιά. Οι περισσότεροι κρατούν τις γυναίκες τους οι οποίες χαμογελούν χαιρέκακα στη θέα μικρών ζογκλέρ που θα τις αποπλανήσουν το βραδύ όσο οι αξιωματούχοι σύζυγοι θα πίνουν μέχρι να ξεράσουν.
Η Έφη είναι στη πρώτη σειρά και συνομιλεί με το Λουδοβίκο ο οποίος ξερογλείφεται στη παρουσία της. Εγώ αποσύρομαι στη γαλαρία και τρώω μερικά σκατουλάκια.Η όλη φάση είναι πιο βαρετή κι από ουρά σε συσσίτιο της Εκκλησίας. Τουλάχιστον εκεί πήγαινα μεταμφιεσμένος κοριτσάκι σε εποχές μεγάλης πείνας και οι πονόψυχοι παπάδες με έμπαζαν στο μπουφέ όπως οι πορτιέρηδες σε κλαμπ της παραλιακής. Το φαΐ ήταν καλό και δεν με καταλάβαιναν ποτέ. Αλλά κάποια στιγμή η Εκκλησία μας εξελίσσεται (και είναι προς τιμήν της) οπότε άρχισε να δείχνει μία προτίμηση στα μικρά αγοράκια τα οποία είχε παραμελήσει μέχρι τότε.Η αμφίεση μου κατέληξε out of style.Για άλλη μια φορά η Εκκλησία με άφηνε πίσω και έτρωγα τη σκόνη της. Αυτοί οι άνθρωποι είναι άπιαστοι.

Αμέσως μετά τους χαιρετισμούς ξεκίνησε η γιορτή.
Ο κήπος γέμισε με μουσική, γαλλικά παραδοσιακά άσματα,τολμηρούς χορούς,κουκλοθέατρο,φωτιές,ζογκλερικά,μαγικά κόλπα,ξιφομαχίες,πωλητές γλυκών και ζαχαρωτών, μασίστες,παλαιστές που πάλευαν σε λάκους,εγκαστρίμυθους που τρέλαιναν τα παιδάκια,κοπέλες που έκαναν γυμναστικές επιδείξεις και άλλα θεάματα.
Ο κόσμος είχε παρασυρθεί σε ένα κύμα τρέλας,ενέργειας και καλοπέρασης καθώς οι ευγενείς και οι οικογενείες του, πλήθος που ανερχόταν σε 2000 άτομα το λιγότερο σουλάτσαρε πίνωντας, μασουλωντας,παίζοντας,τραγουδώντας και θαυμάζοντας ταλαντούχους διασκεδαστές από όλη τη χώρα.Πέρασαν 3 ώρες και ο κόσμος γινόταν όλο και πιο κεφάτος και χανόταν μέσα στην ζάλη του ήλιου,του πιοτού και του ξεφαντώματος.Χρώματα,σημαίες,παιδικές κραυγές παιχνιδιού,σνομπ γέλια,άλλοτε ξεκαρδισμένοι μεσήλικες να γελοιοποιούνται από αρλεκίνους και κάπου μέσα σε όλο αυτό το ντουμάνι από αλήτες,ευγενείς,καλλιτέχνες και γυναικόπαιδα, ένας ψηλός,λιπόσαρκος,νευρώδης κοκκινομάλλης να προσπαθεί να αγκαλιάσει την παλιά του τέχνη,να την εξορκίσει και να την αναπροσαρμόσει μέσα από την στιγμιαία τριβή με το κοινό, με τον κάθε περαστικό.Να δώσει στον θεατή ένα χαμόγελο ικανοποίησης.Μία γκριμάτσα,μία γελοία παντομίμα, ένα βιτριολικό σχόλιο στο ντύσιμο της γυναίκας που περνάει φευγαλέα, ένα μαγικό στο σκασμένο που τον τραβάει από το πόδι, ένας γρίφος στον παχουλό ευγενή που πίνει αμέριμνα το ποτό του. Και μετά περπατώντας γελοία και κοροιδεύοντας κάποιον αξιωματούχο ή το περπάτημα της σνομπ γυναίκας του , να μπει σε κάποιο χορό που γίνεται λίγο πιο πέρα, να κάνει μια περίεργη φιγούρα πριν αποχωρήσει και μετά πάλι ανανεώνοντας την όρεξη του να αρχίσει να υφαίνει ιστορίες κάνοντας ρίμες ακόμα και στις πιο απαιτητικές λέξεις.
Αυτός είναι ο Jester. Γνωστός ως Ιmmanuel, απόκληρος Βασιλιάς της Γαλλίας. Βασιλιάς των γελωτοποιών, γελωτοποιός των βασιλιάδων.
Και είναι ακόμα ζωντανός.


http://www.youtube.com/watch?v=dFPjloV1SDI&feature=related