The Jester and the Thief

Ο ήλιος είχε δύσει όταν άρχισα να σκουντουφλάω στο δωμάτιό μου και έπεσα λιπόθυμος στο πάτωμα.

Ονειρεύτηκα ένα άδειο σκοτεινό δωμάτιο με βαμμένους μωβ τοίχους και στην μέση του δωματιού μια λάμπα που έβγαζε ένα αδύναμο μπλέ φως. Ήμουν με τη πλάτη στο τοίχο, με το κεφάλι σκυφτό, όταν ένας σεισμός έσκισε το δωμάτιο στα δύο και άρχισα να στροβιλίζομαι πέφτωντας σε μια μαύρη τρύπα. Μια χορεύτρια του μπουρλέσκ γυρνούσε στο άπειρο μαζί μου, κρατήθηκε από το χέρι μου και προσγειωθήκαμε σε μία πλατφόρμα σε σχήμα σκακιέρας, εγώ στην θέση του βασιλιά και εκείνη στη θέση της βασίλισσας. Προχώρησα λίγα τετράγωνα πιο πέρα τρομαγμένος.Εκείνη κινήθηκε στην άλλη πλευρά της σκακιέρας.

Άρχισε να εκτελεί διάφορες τρελές φιγούρες και εγώ την κοιτούσα αγχωμένος. Η χορεύτρια σταμάτησε το χορό και άρχισε να με πλησιάζει χαμογελώντας. Όταν μόλις ένα τετράγωνο μας χώριζε, έβγαλε τα ρούχα της, πέταξε κάτω τα μαλλία της και το δέρμα της σκίστηκε. Όταν ήταν στο διπλανό τετράγωνο από μένα, δε μπορούσα να δώ το πρόσωπό της ακόμα. Μου ψιθύρισε "Ρουα και Ματ,καραγκιοζάκο" και τότε είδα το πρόσωπο της τρομοκρατημένος.


Ξύπνησα και αυτή ήταν δίπλα μου. Με είχε βάλει στο κρεβάτι και μου έδωσε ένα ποτό με βότανα για να συνέλθω.Καθόταν δίπλα μου και με κοίταξε για μία στιγμή που φάνηκε αιώνας.Πως μπήκε στο δωμάτιό μου? Νόμιζα ότι είχα κλειδώσει.

Σαν να σκεφτόταν τι έλεγα, με δίέκοψε: "Έσυ με έμαθες να κάνω το διαρρήκτη μη το ξεχνάς".
Γύρισα εξαντλημένος και της χαμογέλασα κατσούφικα. Συνέχισε να μιλάει: "Δε με εκτέλεσαν ποτέ.Απλά το είπαν για να φοβίσουν το κόσμο.Ο πατέρας μου ήταν ισχυρός αξιωματούχος για διοικητής μιας απλής επαρχείας.Δε θα το άφηνε έτσι.Συμφώνησε να με τιμωρήσουν βέβαια. Οι αγροίκοι της βασιλικής φρουράς με έγδυσαν και με περιέφεραν στην πόλη για τρεις μέρες.Μετά από αυτό βρέθηκα στην επαρχία μαζί με έναν περιπλανώμενο θίασο και έμαθα ζογκλερικά.."

"Δεν είσαι τόσο άχρηστη στην κοινωνία πλέον δηλαδή", την διέκοψα αισχρά.

"Λυπάμαι που δεν έγινα το σκυλάκι του βασιλιά",μου πέταξε στο καπάκι.Η βρωμιάρα ήξερε πως να με εκνευρίσει.Την αγαπάω γι'αυτό...

"Το σκυλάκι του βασιλιά θα σώσει το τομάρι όλης της Γαλλίας, ή τουλάχιστον θα προσπαθήσει,αν δε μπλεχτείς στα πόδια του",της πέταξα σε στιγμή αδυναμίας.

"Γιατί πρέπει να τσακωνόμαστε?", επέλεξε να μην μου δώσει κι άλλο χτύπημα στην περηφάνια μου...

"Δε ξέρω, για να σιγουρευτούμε ότι ζούμε?", απάντησα ανακουφισμένος.

Με φίλησε.Απομακρύνθηκα.Με κοιτάει απορημένη: "Δε σ'άρεσε?",μου ψιθυρίζει.

"Σίγουρα άρεσε σε σένα", της αποκρίνομαι με ένα αγορίστικο χαμόγελο να καλύπτει το πρόσωπό μου.

Με ξαναφίλησε.Αυτή τη φορά δεν απομακρύνθηκα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------


Αρχίσαμε να ζωγραφίζουμε.Εγώ από πάνω της, μετά αυτή στα 4.

Το σεξ είναι καλλιτεχνία και όλοι εμείς οι καλλιτέχνες.
Τώρα βέβαια υπάρχουν ξενέρωτοι καλλιτέχνες, που ζωγραφίζουν μόνο ένα χωριουδάκι με τέμπερες κάθε δέκα χρόνια
και υπάρχουν και αυτοί που κάνουν αερογραφίες σε γοτθικούς διαδρόμους των στούντιό τους φτύνωντας μπογιές από strap ons και καίγοντας BDSM σκλάβους με χρωματιστά κεριά για να κάνουν αφηρημένη τέχνη πάνω τους.Αλλά δεν ήμουν τίποτα από τα δύο. Ήμουν ένας κόκκος σκόνης που ενωνόταν με έναν άλλον με όσους περισσότερους τρόπους επέτρεπαν οι νόμοι της φυσικής, με ότι τρύπα διέθετε εκείνη, με ό,τι εξόγκωμα διέθετα εγώ.Απλά, σκληρά, ολοκληρωτικά.

Και επισήμως το μπλογκ έγινε άρλεκιν, για να μη πω love letter του περιοδικού free (όταν ακόμα είχε νόημα ύπαρξης αυτή η φυλλάδα).

Όταν τελείωνα της ψιθύρισα: "Αυτό για τα πέντε χρόνια που με είχες σκοτώσει, βρωμιάρα"

Χαμογέλασε και με φίλησε μέχρι να τελειώσει η αναπνοή μου.

Ξαπλώσε εξαντλημένη και εγώ βγήκα έξω φορώντας ένα μπλέ κολάν με κόκκινους ρόμβους σχεδιασμένους στο ύφασμα. Ήταν μεσάνυχτα.Τα μάτια μου κόκκινα ,ορθάνοιχτα.Οπα για μισό. Δεν είναι γραφικό όταν μιλάω με ομοικαταληξία? (Σημείωση άσχετη με την ιστορία: anO, δεν είναι γραφικό, κάντο όσο πιο συχνά μπορείς, ποτέ δε ξερείς)


Λοιπόν που είχα μείνει? Α, ναι. Βγήκα έξω κοιτώντας το φεγγάρι.Μια σκιά εμφανίστηκε στο οπτικό μου πεδίο. Ένας τύπος με μάσκα σε σχήμα οχταριού με πλησίασε σιωπηλά.

Τον κοίταξα στα μάτια και μου αποκρίθηκε : "We really need to work together"

Πήρα μια ηλίθια έκφραση και του απάντησα : "Dorothy,We are not in fucking London, anymore.Speak French!"

Χαμογέλασε παρανοικά και μου έβγαλε το καπέλο με υπόκλιση.Φορούσε πράσινη καμπαρντίνα και με κοίταξε στα μάτια λέγοντας : "Edward, illusionist απο Αγγλία. Αν και τα τελευταία χρόνια έχω βρεί μία πιο γαμάτη ενασχόληση."

"Αν σχεδιάζεις ρούχα για γελωτοποιούς, δε μ'αρέσει το πράσινο φιλαράκι. Να το ξέρεις"

"Έχει πέσει παγωνιά στο Παρίσι εδώ και 3 μέρες. Φταίνε τα αστεία σου ή είναι η ηρεμία πριν ανάψουν τα αίματα της επανάστασης?"

"Χμ,οκ you've made your point.Τι ακριβώς θες από αυτή την "επανάσταση"? Λεφτά,δύναμη,ευκαιρία να σφάξεις κόσμο? ΤΙ?"

"Θέλω να συμμετάσχω στο μεγαλύτερο κόλπο που έχει γίνει στην Ευρώπη και ξέρω ότι είσαι λίγες μέρες πριν το πετύχεις "

"Τι θές να κάνεις ακριβώς?"

"Ξέρω ότι έχεις αλώσει το παλάτι με παγίδες.Πιστεύω δεν σκέφτηκες να απλώσεις καν χέρι στους θησαυρούς του βασιλιά.Αν με αφήσεις να κάνω πλιάτσικο το πλούτο του παιδόφιλου με το στέμμα, θα σε βοήθησω να αποδράσεις και να μη σε κάνουν χίλια κομμάτια οι φρουροί μόλις κάνεις το αστείο σου"


Τι υπέροχος νέος.Ξέρει για τα εκρηκτικά στο παλάτι, ξέρει ότι θα κάνω πανικό.Ίσως είναι ο ίδιος που με κάρφωσε και τώρα έρχεται να με βοηθήσει γιατί απλά βαριέται τη ζωή του. Αλλά μου φαίνεται αδύνατο να μη φαντάζεται ότι ΘΕΛΩ να πεθάνω μόλις ολοκληρωθεί το αστείο και ο κάθε κατεργάρης πέσει στα σκατά που δε σκούπισε.

Με κοίταξε σα να κατάλαβε τι σκέφτηκα και είπε: "Είσαι πολύ καλός. Αλλά και πολύ χαζός όταν δεν προσπαθείς να είσαι έξυπνος.". Συνέχισε να μιλάει καθώς πλησιάζε την πόρτα όπου θα έβλεπε την Μίνα απέναντι του ξαπλωμένη . Δεν έκανα τίποτα για να τον σταματήσω.

Στάθηκε στην πόρτα. Κοίταξε την Μίνα και γύρισε σε μένα." Έλα.Τώρα που την ξαναβρήκες και θες να πεθάνεις?"

"Πως σκατά ξέρεις τόσα για μένα, ρε φρικιό? Εξήγα γιατί αρκετά ηλίθιος αισθάνομαι ήδη!"

"Γιατί θες να πεθάνεις? Ξέρω ότι τα έδωσες όλα σε ένα βασιλιά που δεν άξιζε τίποτα.Αλλά θα κάνεις ένα καλό.Θα απαλλάξεις τον κόσμο από την εξουσία του.Και τώρα με τη Μίνα θα εξαφανιστείς μαζί της σε κανένα Βυζάντιο που έχουν και ωραίες παραλίες."

"Φίλος, έχω βαρεθεί να φεύγω.",του απάντησα εξαντλημένος και έτοιμος να τον σπάσω στο ξύλο.

"Η ζωή αυτή σε θέλει φυγά.Τέλος πάντων.Αν με βοηθήσεις να κάνω τη δουλειά μου, θα βοηθήσω τη Μίνα να φύγει από τη χώρα ή βασικά να κάνει ό,τι θέλει"

"Να σαι καλά ρε Edwar..."

Ο τύπος είχε εξαφανιστεί...

Είχα ακόμη 6 ώρες μέχρι να ξημερώσει, οπότε θα έχωνα στο παιχνίδι το τελευταίο πιόνι.Και θα ήταν η κίνηση που θα έκανε τη διαφορά.

Το μυαλό μου όμως ξαναγύρισε στον Edward όταν ξάπλωσα δίπλα στην Μίνα και σκεπαστήκαμε για να κοιμηθούμε.Αυτός ο τρελός,πανέξυπνος κλέφτης με είχε βάλει σε σκέψεις.

Γιατί ήρθε τέτοια ώρα? Λίγες ώρες πριν το φεστιβάλ? Γιατί θέλει να με βοηθήσει? Γιατί θέλει να βοηθήσει τη Μίνα?

Γιατί???




http://www.youtube.com/watch?v=A_hp2ubJaNo



Y.Γ. : Thnx στον Ηρακλή και την Άννα για τις συνεισφορές
Υ.Γ.2 : Το άρθρο είναι εμπνευσμένο από και αφιερώνεται στο Δημήτρη Λιαντίνη. Όποιος ενδιαφερέται ας μπει να διαβάσει γιαυτόν, εδώ : http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4&Itemid=11

Y.Γ.3: Συγχαρητήρια στον Δήμο για το νέο του άρθρο που έτυχε να βγεί 3 ώρες πριν ανεβάσω το δικό μου.Τσεκάρετέ το.
http://megalesistories.blogspot.com/2010/03/blog-post_21.html