Ποντάροντας στον Μπαλαντέρ

Υπάρχει ένα αρχαίο τελετουργικό μίας αδερφότητας μοναχών στην Ασία που λέγεται Thogal.Το τελετουργικό αυτό αποτελεί την ύστατη πρόκληση του ανθρώπινου σώματος και πνεύματος.Ελάχιστοι άνθρωποι ανα τους αιώνες έχουν αποπειραθεί να το αντιμετωπίσουν και ακόμα λιγότεροι να το βιώσουν χωρίς να σκοτωθούν στην πορεία.

Η τελετή του Thogal απαιτεί από τον συμμετέχοντα να μείνει απομονωμένος από οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο σε μια σπηλιά μεγάλου βάθους χωρίς νερό, τροφή και εργαλεία για 30 μέρες.Πριν την απομόνωσή του, οι υπόλοιποι μοναχοί τον μπολιάζουν με ψυχοτροπικά βότανα που τον κρατούν σε ημικωματώδη κατάσταση και προσωμοιώνουν την επιθανάτια φάση του ανθρώπου μέσα από παράλυση οργάνων,νεύρων και φυσικά με ουσιές που προκαλούν απίστευτες παραισθήσεις για βδομάδες.

Όταν στις 20 και βάλε μέρες οι παραισθήσεις και η παράλυση του οργανισμού εξασθενήσουν, ο μοναχός πρέπει μέσα στις μέρες που απομένουν να ανέβει τη συνήθως πανήψυλη χαράδρα μόνος του,διψασμένος,πεινασμένος,παρανοικός και σωματικά σχεδόν νεκρός.Στις 30 μέρες η σπηλιά σφραγίζεται από ένα μεγάλο βράχο και ο αποτυχημένος μοναχός καταδικάζεται σε θάνατο.


Με αυτά τα λόγια μου απάντησε ο Edward όταν στις 7 η ώρα το πρωί της μέρας έναρξης του φεστιβάλ, τον ρώτησα τι έκανε τόσα χρόνια στην Ασία.Ο Edward απέτυχε στη δοκιμασία αλλά μία εντελώς απρόσμενη κατολίσθηση άνοιξε μια νέα έξοδο από τη σπηλιά 1 χιλιόμετρο πιο πέρα από τη σφραγισμένη έξοδο που έπρεπε να είχε περάσει κανονικά.

Ο Edward πειραματίστηκε με πολλές ασιατικές θρησκείες και τελετουργίες τις οποίες δεν ήθελε να μοιραστεί εκείνη τη στιγμή.

Στις 8 η ώρα μετακινηθήκαμε στο μεγάλο παζάρι που είχε αρχίσει να στήνεται έξω από το παλάτι.ακόμα ήταν πολύ νωρίς για υπερθεάματα.ο κόσμος απλα προθερμαινόταν. Περιπλανήθηκα μαζί με τον Edward και μου μίλησε για ακραίες σεξουαλικές εμπειρίες που έζησε στη μέση ανατολή όταν ήρθε και μας βρήκε η Μίνα, που με καλημέρισε με ένα ατέλειωτο υγρό γλωσσόφιλο και ένα δάγκωμα στο αυτί.Ο Edward χαμογέλασε χαιρέκακα."Wilhelmina,με αναγνωρίζεις?", την προκάλεσε.

Η Μίνα, όπως πάντα με εξέπληξε.

"Φυσικά, παλιόγερε και σε αναγνωρίζω.Τι μαγικά σου κάνανε και έγινες ξανά νέος?", του απάντησε ήρεμα και παιχνιδιάρικα.Σαν να τον φλέρταρε.
Και τότε το σκέφτομαι. O Edward είναι ο προκάτοχος μου.Ο ίδιος άνθρωπος που μου είχε πει για το...

"Το νερό και το αλάτι! Μπροστά μου! Ειμαί περήφανος για σας καμάρια μου.Κι από σένα καραγκιοζάκο.Εσείς οι δύο είχατε αλλάξει τον κόσμο έτσι? Θέλω να ακούσω για τον έγγαμο βίο στις επαρχείες της Γαλλίας.", αναφώνησε όλος χαρά ο Edward.

Παλιάτσε θεατρίνε, μου την έφερες, σκέφτηκα φωναχτά.


Σηκώθηκα και αφού τους χαιρέτησα έκανα μια βόλτα στο παζάρι.Άρχισα να κοιτάω το γύρω κόσμο ψάχνωντας για το τελευταίο μου χαρτί.Μου είχαν πεί ότι θα εμφανιζόταν αναμέσα στους κοινούς θνητούς το μεσημέρι για τις τελευταίες προετοιμασίες και για συντονίσει το πρόγραμμα.Και τότε με είδε.

Με πλησίασε.Συνοδευόταν από 8 φουσκωτούς του crew των ραψωδών.Αυτοί οι γίγαντες είχαν αναλάβει με θέρμη την φύλαξη του καλυτερού μας παίχτη.Ο Λεκ ήταν από τους μπροστινούς σωματοφύλακες και με χαιρέτησε χαμογελώντας.Ανταπέδωσα το χαμόγελο και κοίταξα τον διπλανό του που ήταν ξυρισμένος γουλί και φορούσε μαύρα μέσα στο καταμεσήμερο.Δεν ασχολήθηκα μαζί του γιατί προείχε ο μπαλαντέρ μας.
Με κοίταξε ειρωνικά και με ένα ίχνος έκπληξης και θαυμασμού.
“Συγνώμη που άργησα.Πρέπει να προσέχω την εμφάνισή μου εδώ γύρω.”, μου απολογήθηκε προσποιητά.
“Δεν υπάρχει πρόβλημα.Δε θα θέλαμε να βγεις με ένα λιτό φορεματάκι,έτσι?”, απάντησα χαλαρός.
“Ακόμα νομίζεις ότι είσαι αστείος?”,μου πέταξε νευριασμένα.
“Εμ τι κοπελιά, κάποιος πρέπει να συνεχίσει να λέει αστεία σε αυτή τη χώρα.Άσχετο που είναι δικιά σου αρμοδιότητα κανονικά αυτό.Αλλά θυμάμαι ακόμα το σώου σου όποτε θέλω να ξεράσω”, απάντησα φορτωμενος.
“Η εποχή σου τελείωσε.Ο κόσμος θέλει δημοφιλή τραγούδια.Εύπεπτα.Να χαίρεται.Εσύ γινόσουν πολύ κλαψομού... εε μελαγχολικός ακριβέ μου παλιάτσε”, μου πέταξε.
“Έφη, πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω”, της απάντησα και αγκαλιαστήκαμε.

Η Έφη ήταν από τις καλύτερες μου μαθήτριες.Ήξερε να χορεύει απίστευτα,να τραγουδάει με μία υπέροχη ερωτική φωνή και να κάνει μαγικά.Αλλά ήταν πάντα πολύ αντιδραστική.Περισσότερο απ'ότι έπρεπε.Σε μία φάση θεώρησε ότι ο γελωτοποιός δε θα έπρεπε να κρίνει κανέναν.Θα έπρεπε να είναι στη σκηνή και στο επίκεντρο της κοινωνίας μόνο για να κάνει χαζομάρες και ο κόσμος να γελάει ή να τραγουδάει και να χαρίζει στον κόσμο ξεγνοιασιά και ανακούφιση αντί να τον κατακρίνει και να το ν μπερδεύει.

Η Έφη θεωρούσε τη βασιλεία την ιδανική κατάσταση και τον γελωτοποιό ως ένα πιόνι που πρέπει να αποφορτίζει τον κόσμο απο μίσος και επαναστατική διάθεση.Είχε δικιο ως ένα σημείο, μια και για αιώνες η βασιλεία ήταν πράγματι το φάρμακι της ανθρωπότητας απο το χάος και τον αφανισμό.Άλλα η Έφη έχασε το δίκιο της όταν αποφάσισε να υπερασπιστεί το Λουδοβίκο.Έφυγε από την εποπτεία μου και έγινε πόρνη πολυτελείας σε διάφορες επαρχείες.Γύρισε στο Παρίσι με ένα θίασο από χορευτές και τραγουδιστές και πειραματίστηκε με τον πρόγονο του bourlesque και έκανε αστεία και σέξυ σώου για τους ξελιγωμένους άντρες της πρωτεύουσας.
Λίγο πριν το φεστιβάλ που της ανέθεσαν να εμφανιστεί μαζί μου, είχε αναλάβει ένα πρότζεκτ για το φετιχ του σεξ με παχυσαρκους.Είχε χάσει την Γαλλική ,σνομπ ομορφιά της και είχε γίνει ένα κήτος.Με ανακούφιση βλέπω ότι πλέον είναι πάλι στο παλιό της καλλίγραμμο σώμα.

Ο σκοπός μου για εκείνη που της είχε μεταφερθεί από τον Λεκ και τους υπόλοιπους βαλτούς από κείνον σωματοφύλακες ήταν η ομαλή διεξαγωγή του φεστιβάλ και η μη παρεμπόδιση των σχεδίων μας.
Την ρώτησα αν η αμοιβή είναι ικανοποιητική.

Μου απάντησε με μια λάμψη στα μάτια: “10 φορές τα λεφτά που θα βγαζα σαν πόρνη.Γερο-τζεστερ πάντα με φρόντιζες.Χαίρομαι που δεν με εκδικήθηκες ποτέ για εκείνο το φεστιβάλ πέρσυ.”

Πέρσυ???

Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου.Όταν ξεκίνησα την φυγή από την πρωτεύουσα, νόμιζα ότι πέρασε μία βδομάδα όταν ο περιπλανώμενος θίασος με μάζεψε ερχόμενος στο Παρίσι.

Που σκατά πήγαν οι υπόλοιπες 51 βδομάδες?


Δεν άφησα το μυαλό μου να ξεφύγει κι άλλο και απάντησα αργοπορημένα στην Έφη:
“Είμαι στη δουλεία αυτή 22 χρόνια.Από τα 8 μου.Δεν κέρδισα τίποτα παίρνωντας εκδίκηση,μικρή”

“Και γιατί εκδικείσαι τώρα?”

“Δεν εκδικούμαι.Τον γελοιοποιώ γιατί ήταν καθίκι.Nothing personal. Μετά την γελοιοποίηση, θα τον αναλάβουν οι μάζες.Αυτές θα τον εκδικηθούν.Και ελπίζω να κάνουν καλή δουλειά.Δε θα καταφέρουν να τον αγγίξουν στην αρχή.Αλλά δώστους δυο χρόνια.Και θα τους γαμήσουν όλους.”

Χαμογέλασε, με αγκάλιασε και μου ψιθύρισε :”Συγγνώμη αν σε απογοήτευσα με τις μαλακίες μου”.

Την φίλησα στο μάγουλο και της είπα ότι δε θα έπρεπε να απολογείται σε κανέναν.Ειδικά σε μένα.Άλλωστε μια φίλη είχε πει να μη κρίνουμε κανέναν κακόβουλα.Και είχε δίκιο.

Οι άνθρωποι δε θέλουν κράξιμο.
Τις 99 στις 100 φορές ξέρουν ότι έχουν κάποιο σφάλμα.Όταν τους κράζεις πεισμώνουν.Κάνε ότι δε κάνει κανένας άλλος.Δείξτους το σφάλμα και μη τους κρίνεις.Εξήγησε τους βήμα βήμα.Πείσε τους ότι το κατάφεραν οι ίδιοι και όχι ότι τους το έδειξες εσύ.Εσύ, που νομίζεις ότι είσαι Ο γαμάτος, Ο τέλειος.Κάντους να εκτιμήσουν τον εαυτό τους και να μη ντρέπονται το λάθος τους.Αν ντραπούν για το λάθος, θα το κρύψουν πίσω από εγωισμούς,μίσος και ζήλεια.Δε θα τους ξανακούσεις ποτέ να σου λένε αλήθεια.Δε θα σε εμπιστευτούν ποτέ ξανά.Ίσως τους πεισμώσεις και βελτιώσουν τον εαυτό τους.Αλλά θα το κάνουν μηχανικά, μόνο και μόνο για να γίνουν σκληροί και άφθαρτοι απέναντι σου.Και πάλι δε το κάνουν πολλοί αυτό.Αντίθετα, κάνε τους να εκτιμήσουν τον εαυτό τους και θα εκτιμήσουν κι εσένα.

Κοίταξα τον φουσκωτό με τα μαύρα και χαμογέλασα.Με παρεξήγησε και μου πέταξε απειλητικά : “Θες να βρεθείς σε σακούλα σκουπιδιών ή σε κανα ποτάμι?”

“Μήδε το ένα, μήδε τ' άλλο” του απάντησα ψύχραιμα. “Απλά λατρεύω το στυλ σου.”

Κοίταξα τον Λεκ και τον χαιρέτησα βιαστικά. Η Έφη μου έκανε ένα νέβμα και αποχώρησε με τη συνοδεία της.

Έμεινα να τους κοιτάζω όταν ήρθε ο Edward και η Μίνα και πίασαμε τη ψιλοκουβέντα.Η Μίνα έφυγε βιαστικά μετά από λίγο για να βοηθήσει τους φίλους της ζογκλέρ και ο Edward εξαφανίστηκε καθώς του γύρισα πλάτη για να μιλήσω σε έναν έμπορο κοσμημάτων.

Στεκόμουν κοιτώντας το άπειρο και σκέφτηκα ότι τελικά ο κύριος εκεί πάνω που τιμωρεί και δε συγχωρεί, δε με είχε εγκαταλείψει ακόμα.



http://www.youtube.com/watch?v=F88G4itQyds