Ποντάροντας στον Μπαλαντέρ

Υπάρχει ένα αρχαίο τελετουργικό μίας αδερφότητας μοναχών στην Ασία που λέγεται Thogal.Το τελετουργικό αυτό αποτελεί την ύστατη πρόκληση του ανθρώπινου σώματος και πνεύματος.Ελάχιστοι άνθρωποι ανα τους αιώνες έχουν αποπειραθεί να το αντιμετωπίσουν και ακόμα λιγότεροι να το βιώσουν χωρίς να σκοτωθούν στην πορεία.

Η τελετή του Thogal απαιτεί από τον συμμετέχοντα να μείνει απομονωμένος από οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο σε μια σπηλιά μεγάλου βάθους χωρίς νερό, τροφή και εργαλεία για 30 μέρες.Πριν την απομόνωσή του, οι υπόλοιποι μοναχοί τον μπολιάζουν με ψυχοτροπικά βότανα που τον κρατούν σε ημικωματώδη κατάσταση και προσωμοιώνουν την επιθανάτια φάση του ανθρώπου μέσα από παράλυση οργάνων,νεύρων και φυσικά με ουσιές που προκαλούν απίστευτες παραισθήσεις για βδομάδες.

Όταν στις 20 και βάλε μέρες οι παραισθήσεις και η παράλυση του οργανισμού εξασθενήσουν, ο μοναχός πρέπει μέσα στις μέρες που απομένουν να ανέβει τη συνήθως πανήψυλη χαράδρα μόνος του,διψασμένος,πεινασμένος,παρανοικός και σωματικά σχεδόν νεκρός.Στις 30 μέρες η σπηλιά σφραγίζεται από ένα μεγάλο βράχο και ο αποτυχημένος μοναχός καταδικάζεται σε θάνατο.


Με αυτά τα λόγια μου απάντησε ο Edward όταν στις 7 η ώρα το πρωί της μέρας έναρξης του φεστιβάλ, τον ρώτησα τι έκανε τόσα χρόνια στην Ασία.Ο Edward απέτυχε στη δοκιμασία αλλά μία εντελώς απρόσμενη κατολίσθηση άνοιξε μια νέα έξοδο από τη σπηλιά 1 χιλιόμετρο πιο πέρα από τη σφραγισμένη έξοδο που έπρεπε να είχε περάσει κανονικά.

Ο Edward πειραματίστηκε με πολλές ασιατικές θρησκείες και τελετουργίες τις οποίες δεν ήθελε να μοιραστεί εκείνη τη στιγμή.

Στις 8 η ώρα μετακινηθήκαμε στο μεγάλο παζάρι που είχε αρχίσει να στήνεται έξω από το παλάτι.ακόμα ήταν πολύ νωρίς για υπερθεάματα.ο κόσμος απλα προθερμαινόταν. Περιπλανήθηκα μαζί με τον Edward και μου μίλησε για ακραίες σεξουαλικές εμπειρίες που έζησε στη μέση ανατολή όταν ήρθε και μας βρήκε η Μίνα, που με καλημέρισε με ένα ατέλειωτο υγρό γλωσσόφιλο και ένα δάγκωμα στο αυτί.Ο Edward χαμογέλασε χαιρέκακα."Wilhelmina,με αναγνωρίζεις?", την προκάλεσε.

Η Μίνα, όπως πάντα με εξέπληξε.

"Φυσικά, παλιόγερε και σε αναγνωρίζω.Τι μαγικά σου κάνανε και έγινες ξανά νέος?", του απάντησε ήρεμα και παιχνιδιάρικα.Σαν να τον φλέρταρε.
Και τότε το σκέφτομαι. O Edward είναι ο προκάτοχος μου.Ο ίδιος άνθρωπος που μου είχε πει για το...

"Το νερό και το αλάτι! Μπροστά μου! Ειμαί περήφανος για σας καμάρια μου.Κι από σένα καραγκιοζάκο.Εσείς οι δύο είχατε αλλάξει τον κόσμο έτσι? Θέλω να ακούσω για τον έγγαμο βίο στις επαρχείες της Γαλλίας.", αναφώνησε όλος χαρά ο Edward.

Παλιάτσε θεατρίνε, μου την έφερες, σκέφτηκα φωναχτά.


Σηκώθηκα και αφού τους χαιρέτησα έκανα μια βόλτα στο παζάρι.Άρχισα να κοιτάω το γύρω κόσμο ψάχνωντας για το τελευταίο μου χαρτί.Μου είχαν πεί ότι θα εμφανιζόταν αναμέσα στους κοινούς θνητούς το μεσημέρι για τις τελευταίες προετοιμασίες και για συντονίσει το πρόγραμμα.Και τότε με είδε.

Με πλησίασε.Συνοδευόταν από 8 φουσκωτούς του crew των ραψωδών.Αυτοί οι γίγαντες είχαν αναλάβει με θέρμη την φύλαξη του καλυτερού μας παίχτη.Ο Λεκ ήταν από τους μπροστινούς σωματοφύλακες και με χαιρέτησε χαμογελώντας.Ανταπέδωσα το χαμόγελο και κοίταξα τον διπλανό του που ήταν ξυρισμένος γουλί και φορούσε μαύρα μέσα στο καταμεσήμερο.Δεν ασχολήθηκα μαζί του γιατί προείχε ο μπαλαντέρ μας.
Με κοίταξε ειρωνικά και με ένα ίχνος έκπληξης και θαυμασμού.
“Συγνώμη που άργησα.Πρέπει να προσέχω την εμφάνισή μου εδώ γύρω.”, μου απολογήθηκε προσποιητά.
“Δεν υπάρχει πρόβλημα.Δε θα θέλαμε να βγεις με ένα λιτό φορεματάκι,έτσι?”, απάντησα χαλαρός.
“Ακόμα νομίζεις ότι είσαι αστείος?”,μου πέταξε νευριασμένα.
“Εμ τι κοπελιά, κάποιος πρέπει να συνεχίσει να λέει αστεία σε αυτή τη χώρα.Άσχετο που είναι δικιά σου αρμοδιότητα κανονικά αυτό.Αλλά θυμάμαι ακόμα το σώου σου όποτε θέλω να ξεράσω”, απάντησα φορτωμενος.
“Η εποχή σου τελείωσε.Ο κόσμος θέλει δημοφιλή τραγούδια.Εύπεπτα.Να χαίρεται.Εσύ γινόσουν πολύ κλαψομού... εε μελαγχολικός ακριβέ μου παλιάτσε”, μου πέταξε.
“Έφη, πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω”, της απάντησα και αγκαλιαστήκαμε.

Η Έφη ήταν από τις καλύτερες μου μαθήτριες.Ήξερε να χορεύει απίστευτα,να τραγουδάει με μία υπέροχη ερωτική φωνή και να κάνει μαγικά.Αλλά ήταν πάντα πολύ αντιδραστική.Περισσότερο απ'ότι έπρεπε.Σε μία φάση θεώρησε ότι ο γελωτοποιός δε θα έπρεπε να κρίνει κανέναν.Θα έπρεπε να είναι στη σκηνή και στο επίκεντρο της κοινωνίας μόνο για να κάνει χαζομάρες και ο κόσμος να γελάει ή να τραγουδάει και να χαρίζει στον κόσμο ξεγνοιασιά και ανακούφιση αντί να τον κατακρίνει και να το ν μπερδεύει.

Η Έφη θεωρούσε τη βασιλεία την ιδανική κατάσταση και τον γελωτοποιό ως ένα πιόνι που πρέπει να αποφορτίζει τον κόσμο απο μίσος και επαναστατική διάθεση.Είχε δικιο ως ένα σημείο, μια και για αιώνες η βασιλεία ήταν πράγματι το φάρμακι της ανθρωπότητας απο το χάος και τον αφανισμό.Άλλα η Έφη έχασε το δίκιο της όταν αποφάσισε να υπερασπιστεί το Λουδοβίκο.Έφυγε από την εποπτεία μου και έγινε πόρνη πολυτελείας σε διάφορες επαρχείες.Γύρισε στο Παρίσι με ένα θίασο από χορευτές και τραγουδιστές και πειραματίστηκε με τον πρόγονο του bourlesque και έκανε αστεία και σέξυ σώου για τους ξελιγωμένους άντρες της πρωτεύουσας.
Λίγο πριν το φεστιβάλ που της ανέθεσαν να εμφανιστεί μαζί μου, είχε αναλάβει ένα πρότζεκτ για το φετιχ του σεξ με παχυσαρκους.Είχε χάσει την Γαλλική ,σνομπ ομορφιά της και είχε γίνει ένα κήτος.Με ανακούφιση βλέπω ότι πλέον είναι πάλι στο παλιό της καλλίγραμμο σώμα.

Ο σκοπός μου για εκείνη που της είχε μεταφερθεί από τον Λεκ και τους υπόλοιπους βαλτούς από κείνον σωματοφύλακες ήταν η ομαλή διεξαγωγή του φεστιβάλ και η μη παρεμπόδιση των σχεδίων μας.
Την ρώτησα αν η αμοιβή είναι ικανοποιητική.

Μου απάντησε με μια λάμψη στα μάτια: “10 φορές τα λεφτά που θα βγαζα σαν πόρνη.Γερο-τζεστερ πάντα με φρόντιζες.Χαίρομαι που δεν με εκδικήθηκες ποτέ για εκείνο το φεστιβάλ πέρσυ.”

Πέρσυ???

Είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου.Όταν ξεκίνησα την φυγή από την πρωτεύουσα, νόμιζα ότι πέρασε μία βδομάδα όταν ο περιπλανώμενος θίασος με μάζεψε ερχόμενος στο Παρίσι.

Που σκατά πήγαν οι υπόλοιπες 51 βδομάδες?


Δεν άφησα το μυαλό μου να ξεφύγει κι άλλο και απάντησα αργοπορημένα στην Έφη:
“Είμαι στη δουλεία αυτή 22 χρόνια.Από τα 8 μου.Δεν κέρδισα τίποτα παίρνωντας εκδίκηση,μικρή”

“Και γιατί εκδικείσαι τώρα?”

“Δεν εκδικούμαι.Τον γελοιοποιώ γιατί ήταν καθίκι.Nothing personal. Μετά την γελοιοποίηση, θα τον αναλάβουν οι μάζες.Αυτές θα τον εκδικηθούν.Και ελπίζω να κάνουν καλή δουλειά.Δε θα καταφέρουν να τον αγγίξουν στην αρχή.Αλλά δώστους δυο χρόνια.Και θα τους γαμήσουν όλους.”

Χαμογέλασε, με αγκάλιασε και μου ψιθύρισε :”Συγγνώμη αν σε απογοήτευσα με τις μαλακίες μου”.

Την φίλησα στο μάγουλο και της είπα ότι δε θα έπρεπε να απολογείται σε κανέναν.Ειδικά σε μένα.Άλλωστε μια φίλη είχε πει να μη κρίνουμε κανέναν κακόβουλα.Και είχε δίκιο.

Οι άνθρωποι δε θέλουν κράξιμο.
Τις 99 στις 100 φορές ξέρουν ότι έχουν κάποιο σφάλμα.Όταν τους κράζεις πεισμώνουν.Κάνε ότι δε κάνει κανένας άλλος.Δείξτους το σφάλμα και μη τους κρίνεις.Εξήγησε τους βήμα βήμα.Πείσε τους ότι το κατάφεραν οι ίδιοι και όχι ότι τους το έδειξες εσύ.Εσύ, που νομίζεις ότι είσαι Ο γαμάτος, Ο τέλειος.Κάντους να εκτιμήσουν τον εαυτό τους και να μη ντρέπονται το λάθος τους.Αν ντραπούν για το λάθος, θα το κρύψουν πίσω από εγωισμούς,μίσος και ζήλεια.Δε θα τους ξανακούσεις ποτέ να σου λένε αλήθεια.Δε θα σε εμπιστευτούν ποτέ ξανά.Ίσως τους πεισμώσεις και βελτιώσουν τον εαυτό τους.Αλλά θα το κάνουν μηχανικά, μόνο και μόνο για να γίνουν σκληροί και άφθαρτοι απέναντι σου.Και πάλι δε το κάνουν πολλοί αυτό.Αντίθετα, κάνε τους να εκτιμήσουν τον εαυτό τους και θα εκτιμήσουν κι εσένα.

Κοίταξα τον φουσκωτό με τα μαύρα και χαμογέλασα.Με παρεξήγησε και μου πέταξε απειλητικά : “Θες να βρεθείς σε σακούλα σκουπιδιών ή σε κανα ποτάμι?”

“Μήδε το ένα, μήδε τ' άλλο” του απάντησα ψύχραιμα. “Απλά λατρεύω το στυλ σου.”

Κοίταξα τον Λεκ και τον χαιρέτησα βιαστικά. Η Έφη μου έκανε ένα νέβμα και αποχώρησε με τη συνοδεία της.

Έμεινα να τους κοιτάζω όταν ήρθε ο Edward και η Μίνα και πίασαμε τη ψιλοκουβέντα.Η Μίνα έφυγε βιαστικά μετά από λίγο για να βοηθήσει τους φίλους της ζογκλέρ και ο Edward εξαφανίστηκε καθώς του γύρισα πλάτη για να μιλήσω σε έναν έμπορο κοσμημάτων.

Στεκόμουν κοιτώντας το άπειρο και σκέφτηκα ότι τελικά ο κύριος εκεί πάνω που τιμωρεί και δε συγχωρεί, δε με είχε εγκαταλείψει ακόμα.



http://www.youtube.com/watch?v=F88G4itQyds

The Jester and the Thief

Ο ήλιος είχε δύσει όταν άρχισα να σκουντουφλάω στο δωμάτιό μου και έπεσα λιπόθυμος στο πάτωμα.

Ονειρεύτηκα ένα άδειο σκοτεινό δωμάτιο με βαμμένους μωβ τοίχους και στην μέση του δωματιού μια λάμπα που έβγαζε ένα αδύναμο μπλέ φως. Ήμουν με τη πλάτη στο τοίχο, με το κεφάλι σκυφτό, όταν ένας σεισμός έσκισε το δωμάτιο στα δύο και άρχισα να στροβιλίζομαι πέφτωντας σε μια μαύρη τρύπα. Μια χορεύτρια του μπουρλέσκ γυρνούσε στο άπειρο μαζί μου, κρατήθηκε από το χέρι μου και προσγειωθήκαμε σε μία πλατφόρμα σε σχήμα σκακιέρας, εγώ στην θέση του βασιλιά και εκείνη στη θέση της βασίλισσας. Προχώρησα λίγα τετράγωνα πιο πέρα τρομαγμένος.Εκείνη κινήθηκε στην άλλη πλευρά της σκακιέρας.

Άρχισε να εκτελεί διάφορες τρελές φιγούρες και εγώ την κοιτούσα αγχωμένος. Η χορεύτρια σταμάτησε το χορό και άρχισε να με πλησιάζει χαμογελώντας. Όταν μόλις ένα τετράγωνο μας χώριζε, έβγαλε τα ρούχα της, πέταξε κάτω τα μαλλία της και το δέρμα της σκίστηκε. Όταν ήταν στο διπλανό τετράγωνο από μένα, δε μπορούσα να δώ το πρόσωπό της ακόμα. Μου ψιθύρισε "Ρουα και Ματ,καραγκιοζάκο" και τότε είδα το πρόσωπο της τρομοκρατημένος.


Ξύπνησα και αυτή ήταν δίπλα μου. Με είχε βάλει στο κρεβάτι και μου έδωσε ένα ποτό με βότανα για να συνέλθω.Καθόταν δίπλα μου και με κοίταξε για μία στιγμή που φάνηκε αιώνας.Πως μπήκε στο δωμάτιό μου? Νόμιζα ότι είχα κλειδώσει.

Σαν να σκεφτόταν τι έλεγα, με δίέκοψε: "Έσυ με έμαθες να κάνω το διαρρήκτη μη το ξεχνάς".
Γύρισα εξαντλημένος και της χαμογέλασα κατσούφικα. Συνέχισε να μιλάει: "Δε με εκτέλεσαν ποτέ.Απλά το είπαν για να φοβίσουν το κόσμο.Ο πατέρας μου ήταν ισχυρός αξιωματούχος για διοικητής μιας απλής επαρχείας.Δε θα το άφηνε έτσι.Συμφώνησε να με τιμωρήσουν βέβαια. Οι αγροίκοι της βασιλικής φρουράς με έγδυσαν και με περιέφεραν στην πόλη για τρεις μέρες.Μετά από αυτό βρέθηκα στην επαρχία μαζί με έναν περιπλανώμενο θίασο και έμαθα ζογκλερικά.."

"Δεν είσαι τόσο άχρηστη στην κοινωνία πλέον δηλαδή", την διέκοψα αισχρά.

"Λυπάμαι που δεν έγινα το σκυλάκι του βασιλιά",μου πέταξε στο καπάκι.Η βρωμιάρα ήξερε πως να με εκνευρίσει.Την αγαπάω γι'αυτό...

"Το σκυλάκι του βασιλιά θα σώσει το τομάρι όλης της Γαλλίας, ή τουλάχιστον θα προσπαθήσει,αν δε μπλεχτείς στα πόδια του",της πέταξα σε στιγμή αδυναμίας.

"Γιατί πρέπει να τσακωνόμαστε?", επέλεξε να μην μου δώσει κι άλλο χτύπημα στην περηφάνια μου...

"Δε ξέρω, για να σιγουρευτούμε ότι ζούμε?", απάντησα ανακουφισμένος.

Με φίλησε.Απομακρύνθηκα.Με κοιτάει απορημένη: "Δε σ'άρεσε?",μου ψιθυρίζει.

"Σίγουρα άρεσε σε σένα", της αποκρίνομαι με ένα αγορίστικο χαμόγελο να καλύπτει το πρόσωπό μου.

Με ξαναφίλησε.Αυτή τη φορά δεν απομακρύνθηκα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------


Αρχίσαμε να ζωγραφίζουμε.Εγώ από πάνω της, μετά αυτή στα 4.

Το σεξ είναι καλλιτεχνία και όλοι εμείς οι καλλιτέχνες.
Τώρα βέβαια υπάρχουν ξενέρωτοι καλλιτέχνες, που ζωγραφίζουν μόνο ένα χωριουδάκι με τέμπερες κάθε δέκα χρόνια
και υπάρχουν και αυτοί που κάνουν αερογραφίες σε γοτθικούς διαδρόμους των στούντιό τους φτύνωντας μπογιές από strap ons και καίγοντας BDSM σκλάβους με χρωματιστά κεριά για να κάνουν αφηρημένη τέχνη πάνω τους.Αλλά δεν ήμουν τίποτα από τα δύο. Ήμουν ένας κόκκος σκόνης που ενωνόταν με έναν άλλον με όσους περισσότερους τρόπους επέτρεπαν οι νόμοι της φυσικής, με ότι τρύπα διέθετε εκείνη, με ό,τι εξόγκωμα διέθετα εγώ.Απλά, σκληρά, ολοκληρωτικά.

Και επισήμως το μπλογκ έγινε άρλεκιν, για να μη πω love letter του περιοδικού free (όταν ακόμα είχε νόημα ύπαρξης αυτή η φυλλάδα).

Όταν τελείωνα της ψιθύρισα: "Αυτό για τα πέντε χρόνια που με είχες σκοτώσει, βρωμιάρα"

Χαμογέλασε και με φίλησε μέχρι να τελειώσει η αναπνοή μου.

Ξαπλώσε εξαντλημένη και εγώ βγήκα έξω φορώντας ένα μπλέ κολάν με κόκκινους ρόμβους σχεδιασμένους στο ύφασμα. Ήταν μεσάνυχτα.Τα μάτια μου κόκκινα ,ορθάνοιχτα.Οπα για μισό. Δεν είναι γραφικό όταν μιλάω με ομοικαταληξία? (Σημείωση άσχετη με την ιστορία: anO, δεν είναι γραφικό, κάντο όσο πιο συχνά μπορείς, ποτέ δε ξερείς)


Λοιπόν που είχα μείνει? Α, ναι. Βγήκα έξω κοιτώντας το φεγγάρι.Μια σκιά εμφανίστηκε στο οπτικό μου πεδίο. Ένας τύπος με μάσκα σε σχήμα οχταριού με πλησίασε σιωπηλά.

Τον κοίταξα στα μάτια και μου αποκρίθηκε : "We really need to work together"

Πήρα μια ηλίθια έκφραση και του απάντησα : "Dorothy,We are not in fucking London, anymore.Speak French!"

Χαμογέλασε παρανοικά και μου έβγαλε το καπέλο με υπόκλιση.Φορούσε πράσινη καμπαρντίνα και με κοίταξε στα μάτια λέγοντας : "Edward, illusionist απο Αγγλία. Αν και τα τελευταία χρόνια έχω βρεί μία πιο γαμάτη ενασχόληση."

"Αν σχεδιάζεις ρούχα για γελωτοποιούς, δε μ'αρέσει το πράσινο φιλαράκι. Να το ξέρεις"

"Έχει πέσει παγωνιά στο Παρίσι εδώ και 3 μέρες. Φταίνε τα αστεία σου ή είναι η ηρεμία πριν ανάψουν τα αίματα της επανάστασης?"

"Χμ,οκ you've made your point.Τι ακριβώς θες από αυτή την "επανάσταση"? Λεφτά,δύναμη,ευκαιρία να σφάξεις κόσμο? ΤΙ?"

"Θέλω να συμμετάσχω στο μεγαλύτερο κόλπο που έχει γίνει στην Ευρώπη και ξέρω ότι είσαι λίγες μέρες πριν το πετύχεις "

"Τι θές να κάνεις ακριβώς?"

"Ξέρω ότι έχεις αλώσει το παλάτι με παγίδες.Πιστεύω δεν σκέφτηκες να απλώσεις καν χέρι στους θησαυρούς του βασιλιά.Αν με αφήσεις να κάνω πλιάτσικο το πλούτο του παιδόφιλου με το στέμμα, θα σε βοήθησω να αποδράσεις και να μη σε κάνουν χίλια κομμάτια οι φρουροί μόλις κάνεις το αστείο σου"


Τι υπέροχος νέος.Ξέρει για τα εκρηκτικά στο παλάτι, ξέρει ότι θα κάνω πανικό.Ίσως είναι ο ίδιος που με κάρφωσε και τώρα έρχεται να με βοηθήσει γιατί απλά βαριέται τη ζωή του. Αλλά μου φαίνεται αδύνατο να μη φαντάζεται ότι ΘΕΛΩ να πεθάνω μόλις ολοκληρωθεί το αστείο και ο κάθε κατεργάρης πέσει στα σκατά που δε σκούπισε.

Με κοίταξε σα να κατάλαβε τι σκέφτηκα και είπε: "Είσαι πολύ καλός. Αλλά και πολύ χαζός όταν δεν προσπαθείς να είσαι έξυπνος.". Συνέχισε να μιλάει καθώς πλησιάζε την πόρτα όπου θα έβλεπε την Μίνα απέναντι του ξαπλωμένη . Δεν έκανα τίποτα για να τον σταματήσω.

Στάθηκε στην πόρτα. Κοίταξε την Μίνα και γύρισε σε μένα." Έλα.Τώρα που την ξαναβρήκες και θες να πεθάνεις?"

"Πως σκατά ξέρεις τόσα για μένα, ρε φρικιό? Εξήγα γιατί αρκετά ηλίθιος αισθάνομαι ήδη!"

"Γιατί θες να πεθάνεις? Ξέρω ότι τα έδωσες όλα σε ένα βασιλιά που δεν άξιζε τίποτα.Αλλά θα κάνεις ένα καλό.Θα απαλλάξεις τον κόσμο από την εξουσία του.Και τώρα με τη Μίνα θα εξαφανιστείς μαζί της σε κανένα Βυζάντιο που έχουν και ωραίες παραλίες."

"Φίλος, έχω βαρεθεί να φεύγω.",του απάντησα εξαντλημένος και έτοιμος να τον σπάσω στο ξύλο.

"Η ζωή αυτή σε θέλει φυγά.Τέλος πάντων.Αν με βοηθήσεις να κάνω τη δουλειά μου, θα βοηθήσω τη Μίνα να φύγει από τη χώρα ή βασικά να κάνει ό,τι θέλει"

"Να σαι καλά ρε Edwar..."

Ο τύπος είχε εξαφανιστεί...

Είχα ακόμη 6 ώρες μέχρι να ξημερώσει, οπότε θα έχωνα στο παιχνίδι το τελευταίο πιόνι.Και θα ήταν η κίνηση που θα έκανε τη διαφορά.

Το μυαλό μου όμως ξαναγύρισε στον Edward όταν ξάπλωσα δίπλα στην Μίνα και σκεπαστήκαμε για να κοιμηθούμε.Αυτός ο τρελός,πανέξυπνος κλέφτης με είχε βάλει σε σκέψεις.

Γιατί ήρθε τέτοια ώρα? Λίγες ώρες πριν το φεστιβάλ? Γιατί θέλει να με βοηθήσει? Γιατί θέλει να βοηθήσει τη Μίνα?

Γιατί???




http://www.youtube.com/watch?v=A_hp2ubJaNo



Y.Γ. : Thnx στον Ηρακλή και την Άννα για τις συνεισφορές
Υ.Γ.2 : Το άρθρο είναι εμπνευσμένο από και αφιερώνεται στο Δημήτρη Λιαντίνη. Όποιος ενδιαφερέται ας μπει να διαβάσει γιαυτόν, εδώ : http://www.liantinis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4&Itemid=11

Y.Γ.3: Συγχαρητήρια στον Δήμο για το νέο του άρθρο που έτυχε να βγεί 3 ώρες πριν ανεβάσω το δικό μου.Τσεκάρετέ το.
http://megalesistories.blogspot.com/2010/03/blog-post_21.html

Who , being loved, is poor?

Η ξανθιά κοκκίνησε από τη χαρά της αλλά εγώ συνέχιζα να την αγνοώ. Είναι η τακτική του σοβαρού καθηγητή απέναντι στο μαθητή που ψοφάει για αναγνώριση.Πρέπει να περπατήσεις πολλά χιλιόμετρα ακόμα, ξιπασμένη ζογκλέρ, σκέφτηκα καθώς περπάτησα μακριά . Η ζογκλέρ με ακολούθησε με γρήγορο βήμα και χαμηλό ντροπαλό ,αλλά και άθελά της θρασύ, βλέμμα.Βλέπεις, όταν παλεύεις απελπισμένα να κρύψεις κάτι, αυτό φαίνεται πιο εύκολα από ποτέ.Η ζογκλέρ δε με ντρεπόταν.Ήθελε απλά να με κάνει να την αναγνωρίσω. Όπως είπα πρίν , πρέπει να περπατήσει πολλά χιλιόμετρα για να με πλανέψει.


Ένας γίγαντας με χαιρέτησε με υπόκλιση και έδειξε το σήμα του crew του.Απάντησα σχηματίζοντας το ίδιο σήμα με τα δάχτυλά μου, και τότε ο μπρατσαράς τύπος συνέχισε να πλακώνεται με έναν άλλο γίγαντα.Η ξανθιά μου βγήκε με κόκκινο και σταμάτησε μπροστά μου κοιτάζωντας με με θαυμασμό και δέος.
"Άκουσα ότι είσαι γιός του βασιλιά", ξεστόμισε.
"Είμαστε συνομήλικοι με το Λουδοβίκο", της απάντησα επιτακτικά.
"Όχι του Λουδοβίκου,ανόητε, του πατέρα του.Ο Λουδοβίκος δε θα γίνει ποτέ βασιλιάς μας."
"Και από ποιον έτυχε να το ακούσεις αυτό?"
"Από τους φίλους μου στη Βαστίλλη"
"Οι φίλοι σας στη Βαστίλλη είναι εσωτερικός εχθρός και είναι στη φυλακή για ανάρμοστες ιδέες και απεχθή εγκλήματα"
"Με δουλεύεις, καραγκιοζάκο, είναι ήρωες. Και εσύ μεγαλύτερος ήρωας.Ξέρω τα πάντα για το σχέδιό σου.Είσαι κάτι σαν θεός εδώ στο καρναβάλι."
"Λυπάμαι αλλά λές ψέματα." Και πράγματι έλεγε ψέματα.ΔΕΝ ήξερε τα πάντα για το σχέδιό μου.Κάνεις δεν ήξερε τα πάντα για το σχέδιο μου εκτός από εμένα.
Επίσης δεν ήθελα οι λιγότερο εμπλεκόμενοι στο σχέδιό μου να ξέρουν ότι είμαι ο αρχηγός της συνωμοσίας.Καταρχάς δεν τους ωφελούσε σε τίποτα, μια και οι εμπλεκόμενοι στα σχέδιά μου είχαν συγκεκριμένες υποχρεώσεις. Οι υπόλοιποι πορωμένοι απλά θα τα έκαναν κουλουβάχατα με την ανάμιξή τους, όταν οι υποχρεώσεις τους δεν είναι συγκεκριμένες.Όσο λιγότερα ξέρει το φεστιβάλ για το σχέδιο, τόσο πιο ομαλή θα είναι η διεξαγωγή του, και θα υπάρχουν ελάχιστες υποψίες από πλευράς κυβερνήσεως.
"Δεν είμαι ήρωας. Ούτε αρχηγός. Στο τέλος της ημέρας εκμεταλεύομαι όλο αυτό το κόσμο για μια παλιά βεντέτα με το βασιλιά τάζοντας του επανάσταση.Ας είμαστε σοβαροί.Αυτή η επανάσταση δεν έχει καμία ελπίδα.Η εξέγερση στη Βαστίλλη θα γίνει μόνο για αντιπερισπασμό.Οι φυλακισμένοι δεν έχουν ελπίδες παρά μόνο για θάνατο μέσα σε 2 άντε 3 ώρες.", αποπειράθηκα να κακοκαρδίσω τη ζογκλέρ.
Η ζογκλέρ τα έχασε προς στιγμήν και έμεινε με το στόμα μισάνοιχτο και δάκρυσε.
"Λες ψέματα!!!"
"Πάω στόιχημα ότι αν έγραφες αυτή τη φράση τώρα, θα την έγραφες με 3 θαυμαστικά...Να σου εξηγήσω το κόλπο.Είναι..."
"Σκάσε!", φώναξε και έφυγε κλαίγωντας.

Επιτέλους είχε πάρει δρόμο. Έμενε ένα πράγμα να κάνω ακόμα. Να φτιάξω τα σπέσιαλ εφέ στο παλάτι μαζί με τους κολλητούς μου τους πυροτεχνουργούς και γενικά πυρομανείς αυτής της πόλης. Όταν έπεσε η νύχτα αλώσαμε το παλάτι καθώς η Μαρία κοιμόταν σα μοσχάρι και ο Λουδοβίκος είχε ονειρώξεις με κοριτσάκια.

Η δουλειά είχε γίνει καθώς ξημέρωνε η παραμονή της έναρξης του φεστιβάλ.

Ξύπνησα νωρίς και έτρωγα ένα ωραίο πρωινό μαζί με ένα ζευγάρι θηριοδαμαστών. Τους έδειξα το κόλπο με τα τρία θαυμαστικά,μιλήσαμε για τη χώρα των μεταλάδων και τις εμπειρίες μας και τέλος καθήσαμε να σκεφτούμε μαζί ένα ανέκδοτο που λεγόταν "Ο Λαγός και η Μαρία Αντουανέτα" το οποίο δυστυχώς έμεινε ημιτελές και δεν ειπώθηκε ποτέ.


Η βασιλική φρουρά είχε κάνει ντού στο κάμπινγκ για έναν εξονυχιστικό έλεγχο πριν το φεστιβάλ.

Ο θηριώδης παλαιστής από το crew των ραψωδών που με χαιρέτησε χτες, συνομιλούσε έντονα με έναν ένστολο που τον πίεζε να καταδώσει κόσμο από τη Βαστίλλη.Γλύστρησα μέσα από το πλήθος και μπήκα ανάμεσα στον ένστολο και στον παλαιστή, που μου είπε ότι τον έλεγαν Λεκ.

Ο ένστολος μου εξήγησε ότι υπάρχουν φήμες για εξέγερση και ότι υπάρχουν ασαφείς πληροφορίες για την ανάμιξη μελών του φεστιβάλ στη συνωμοσία.

Πλησίασα τον ένστολο και του ξεστόμισα: “Αυτοί εδώ οι άνθρωποι έχουν να δουλέψουν από πρόπερσυ.Αν είναι να τους χώσεις μέσα στη φυλάκα, πριν το φεστιβάλ της ζωής τους, είσαι ελεύθερος να τους το πείς κατάμουτρα.”

Ο ένστολος ξεροκατάπιε και απομακρύνθηκε αγχωμένος.


Ο Λεκ με χτύπησε στην πλάτη φιλικά και φώναξε: “Έμαθα ότι κάνεις καλά diss ...”

-------------------------------------------------------------------------------------

Το σημερινό συμβάν με είχε φέρει στα όριά μου.Κάποιος μας είχε καρφώσει.Σίγουρα όχι κάποιος που ήταν μαζί μου χθες τη νύχτα στο παλάτι.Αλλιώς θα ήμουν ήδη στη φυλακή μαζί με τους άλλους 9 από τους δέκα συνεργάτες της χθεσινοβραδυνής δουλειάς.


Το μυαλό μου πήγε στην ξανθιά ζογκλέρ. Ε, βέβαια. Η τύπισσα πίστεψε τις μαλακιές που την τάισα,φοβήθηκε για τη ζωή των δημοκρατικών φίλων της και σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό να παταχθεί αυτή η αυτοκτονική διάθεση πριν είναι αργά.

Η ξανθιά γδυνόταν μέσα στο καμαρίνι της. Όταν πήγε να πίάσει μία πετσέτα, γύρισε και με βρήκε πίσω της.Ούρλιαξε για ένα δευτερόλεπτο και με ρώτησε το λόγο που ήμουν εκεί.

“Εσύ μας κάρφωσες?”, την ρώτησα κοιτάζωντας τα μάτια της που ήταν έτοιμα να εκραγούν.

“Μαλακίες”.Με κοίταξε απελπισμένα σαν κάτι μέσα της να πέθανε. “Δε με αναγνωρίζεις καθόλου,καραγκιοζάκο? Και πιστεύεις ότι σε κάρφωσα κιόλας?”

Σκεφτήκα, “τι λέει αυτή η πρεζού?”

Την πλησίασα καθώς αυτή μου γύρισε την πλάτη και έψαξε μέσα στα πράγματά της βιαστικά λες και έκανε αγώνα να βρει αυτό που ήθελε πριν την προφτάσω.Γύρισε με μία βέρα στο χέρι της που είχε χαραγμένη τη φράση : “Who,being loved,is poor?” και δάκρυα στα μάτια.Προσπάθησε να αρθρώσει το όνομά μου και αναστενάζοντας μου έδειξε τα σύνεργα του make up της που την είχαν κάνει άλλο άνθρωπο.Βαφές για τα μαλλιά , ψεύτικες βλεφαρίδες,πρόσθετο δέρμα,πούδρα...Τη σταμάτησα πριν βγάλει άχνα και ξεστομίσει το όνομά μου. Έχοντας μείνει τελείως μαλάκας, βγήκα από το καμαρίνι της εξοργισμένος,γιατί δεν άντεχα να την βλέπω.

Πως είναι δυνατόν να ζεί???

Κλείστηκα στο καμαρίνι μου όλο το απόγευμα πίνωντας σκέτο οινόπνευμα. Μια σοφή μάγισσα (η ίδια που με είχε εμπνεύσει να γίνω entertainer) μου το είχε αναφέρει γνωρίζοντας την ανοσία μου στο ποτό, σαν το ανώτατο όριο μέθης και κραιπάλης.

Έβγαλα το mp3 μου από τη τσάντα μου και άρχισα να ακούω ότι μου ερχόταν στο μυαλό.Ένιωθα για άλλη μια φορά στη ζωή μου ανόητος, ηλίθιος,κορόιδο.

Γιατί ζούσε η γαμημένη? Για να με ξαναταράξει?Αφού είχε σταματήσει να με νοιάζει...Την είχα ξεχάσει.Δε χρειάζομαι τέτοιες μαλακίες τέτοια ώρα.

Δε με νοιάζει τίποτα πέρα από την αποστολή μου. Ας κάτσει να σαπίσει κι αυτή και όλοι τους.

http://www.youtube.com/watch?v=GqH_Icgbab8

The end is the beginning Part 2: Κάνω το μίσος να γελά

2 ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Ξύπνησα απότομα...Λαχανιασμένος, ιδρωμένος και out of space.

Σηκώθηκα με νευρικές κινήσεις από το κρεβάτι και συνειδητοποίησα ότι είχα σπάσει τη μέθοδο ύπνου μου μετά από 10 χρόνια. Ένας γέρος Ινδός φακίρης μου είχε μάθει μία μέθοδο στην οποία κοιμάσαι 20 λεπτά κάθε 4 ώρες αντί για το παραδοσιακό 8ωρο ύπνο. Το να υποβάλεις τον εαυτό σου σε αυτή την επίπονη δοκιμασία είναι τουλάχιστον αυτοκτονικό, ειδικά αν δεν είσαι ο Tyler Durden ή ο Kira. Οι πρώτες 10 μέρες αυτής της μεθόδου ήταν ένας εφιάλτης.

Φαντασία και πραγματικότητα να μπλέκονται και να σου γαμούν τον εγκέφαλο , το σώμα σου να ξεμένει από υγρά σε διπλάσιο χρόνο απότι αν ήσουν στην έρημο φορώντας πουλόβερ , τα νεύρα σου να πετάγονται το ένα μετά το άλλο όποτε τους καυλώσει, σαν να πηδάνε για να ρίξουν τάπα στα μούτρα του Γιασικεβίτσιους και ο εγκέφαλος σου να σε τραβάει από το μανίκι κάθε 5 λεπτά κλαψουρίζοντας: "Πάμε να κοιμηθούμεεεεε", σαν να είναι ο καθυστερημένος,επιληπτικός γιόκας σου.Όχι τίποτε άλλο, αλλά μοίραζες και γλυκά στο μαιευτήριο για πάρτη του. Μέχρι και το μαλάκα το γείτονά σου έφερες σπίτι για μπύρες και σου πήδηξε τη γυναίκα με δικές σου καπότες(που τις είχες για τη γκόμενα,αλλά αυτό είναι άλλο)...(sic)


Ήταν 12 η ώρα το μεσημέρι. Βγήκα από το τρέιλερ μου και είδα 200 άτομα να με κοιτάνε με δέος και να χαμογελάνε σαν άστεγοι που πήραν 10 ευρώ χαρτζιλίκι. Ο Παριζιάνικος ήλιος με ζάλισε και φόρεσα το μότλευ καπέλο μου.
ΤΟ ΠΟΙΟ?

Είχα κάψει όλα τα τσαρλατάνικα ρούχα μου την ημέρα που με μάζεψε ο θίασος. Μπαίνω ξανά μέσα στο καμαρίνι μου και μια σειρά από πολύχρωμα ρούχα ήταν στοιβαγμένα λίγο πιο πέρα από το κρεβάτι.

Άφησα ένα δάκρυ να κυλήσει , πριν προλάβω να συγκρατήσω τον εαυτό μου, οπότε και ξέσπασα σε υστερικό γέλιο και άρχισα να χορεύω με όποιον βρισκόταν μπροστά μου. Σταμάτησα απότομα, ρίχνοντας το βλέμμα μου σε μια ξανθιά ζογκλέρ με πράσινο κορσέ και της έκανα ένα μαγικό. Η ξανθιά έμεινε άφωνη και εγώ την αγνόησα πλήρως τότε καθώς οι υπόλοιποι φίλοι της ζογκλέρ με κύκλωσαν μαγεμένοι για να τους πω ένα γρίφο.


Παίρνω ψεύτικη φωνή γρίας και βγάζω μια πλαστική μύτη γαμψή και τη φοράω. Τότε αρχίζω να τους λέω τον εξής γρίφο:

"Κάνω το μίσος να γελά
Φέρνω στον διάολο χαρά
Γεννάω σχέδια κακά
Μες στα μυαλά τα αντρικά

Τι είμαι?"


Η ξανθιά ζογκλέρ πετάγεται με την εύθραυστη φωνή της: "Η Εκδίκηση?"
Έχουμε ένα νικητή...


http://www.youtube.com/watch?v=sET1lhBMNiU