Who , being loved, is poor?

Η ξανθιά κοκκίνησε από τη χαρά της αλλά εγώ συνέχιζα να την αγνοώ. Είναι η τακτική του σοβαρού καθηγητή απέναντι στο μαθητή που ψοφάει για αναγνώριση.Πρέπει να περπατήσεις πολλά χιλιόμετρα ακόμα, ξιπασμένη ζογκλέρ, σκέφτηκα καθώς περπάτησα μακριά . Η ζογκλέρ με ακολούθησε με γρήγορο βήμα και χαμηλό ντροπαλό ,αλλά και άθελά της θρασύ, βλέμμα.Βλέπεις, όταν παλεύεις απελπισμένα να κρύψεις κάτι, αυτό φαίνεται πιο εύκολα από ποτέ.Η ζογκλέρ δε με ντρεπόταν.Ήθελε απλά να με κάνει να την αναγνωρίσω. Όπως είπα πρίν , πρέπει να περπατήσει πολλά χιλιόμετρα για να με πλανέψει.


Ένας γίγαντας με χαιρέτησε με υπόκλιση και έδειξε το σήμα του crew του.Απάντησα σχηματίζοντας το ίδιο σήμα με τα δάχτυλά μου, και τότε ο μπρατσαράς τύπος συνέχισε να πλακώνεται με έναν άλλο γίγαντα.Η ξανθιά μου βγήκε με κόκκινο και σταμάτησε μπροστά μου κοιτάζωντας με με θαυμασμό και δέος.
"Άκουσα ότι είσαι γιός του βασιλιά", ξεστόμισε.
"Είμαστε συνομήλικοι με το Λουδοβίκο", της απάντησα επιτακτικά.
"Όχι του Λουδοβίκου,ανόητε, του πατέρα του.Ο Λουδοβίκος δε θα γίνει ποτέ βασιλιάς μας."
"Και από ποιον έτυχε να το ακούσεις αυτό?"
"Από τους φίλους μου στη Βαστίλλη"
"Οι φίλοι σας στη Βαστίλλη είναι εσωτερικός εχθρός και είναι στη φυλακή για ανάρμοστες ιδέες και απεχθή εγκλήματα"
"Με δουλεύεις, καραγκιοζάκο, είναι ήρωες. Και εσύ μεγαλύτερος ήρωας.Ξέρω τα πάντα για το σχέδιό σου.Είσαι κάτι σαν θεός εδώ στο καρναβάλι."
"Λυπάμαι αλλά λές ψέματα." Και πράγματι έλεγε ψέματα.ΔΕΝ ήξερε τα πάντα για το σχέδιό μου.Κάνεις δεν ήξερε τα πάντα για το σχέδιο μου εκτός από εμένα.
Επίσης δεν ήθελα οι λιγότερο εμπλεκόμενοι στο σχέδιό μου να ξέρουν ότι είμαι ο αρχηγός της συνωμοσίας.Καταρχάς δεν τους ωφελούσε σε τίποτα, μια και οι εμπλεκόμενοι στα σχέδιά μου είχαν συγκεκριμένες υποχρεώσεις. Οι υπόλοιποι πορωμένοι απλά θα τα έκαναν κουλουβάχατα με την ανάμιξή τους, όταν οι υποχρεώσεις τους δεν είναι συγκεκριμένες.Όσο λιγότερα ξέρει το φεστιβάλ για το σχέδιο, τόσο πιο ομαλή θα είναι η διεξαγωγή του, και θα υπάρχουν ελάχιστες υποψίες από πλευράς κυβερνήσεως.
"Δεν είμαι ήρωας. Ούτε αρχηγός. Στο τέλος της ημέρας εκμεταλεύομαι όλο αυτό το κόσμο για μια παλιά βεντέτα με το βασιλιά τάζοντας του επανάσταση.Ας είμαστε σοβαροί.Αυτή η επανάσταση δεν έχει καμία ελπίδα.Η εξέγερση στη Βαστίλλη θα γίνει μόνο για αντιπερισπασμό.Οι φυλακισμένοι δεν έχουν ελπίδες παρά μόνο για θάνατο μέσα σε 2 άντε 3 ώρες.", αποπειράθηκα να κακοκαρδίσω τη ζογκλέρ.
Η ζογκλέρ τα έχασε προς στιγμήν και έμεινε με το στόμα μισάνοιχτο και δάκρυσε.
"Λες ψέματα!!!"
"Πάω στόιχημα ότι αν έγραφες αυτή τη φράση τώρα, θα την έγραφες με 3 θαυμαστικά...Να σου εξηγήσω το κόλπο.Είναι..."
"Σκάσε!", φώναξε και έφυγε κλαίγωντας.

Επιτέλους είχε πάρει δρόμο. Έμενε ένα πράγμα να κάνω ακόμα. Να φτιάξω τα σπέσιαλ εφέ στο παλάτι μαζί με τους κολλητούς μου τους πυροτεχνουργούς και γενικά πυρομανείς αυτής της πόλης. Όταν έπεσε η νύχτα αλώσαμε το παλάτι καθώς η Μαρία κοιμόταν σα μοσχάρι και ο Λουδοβίκος είχε ονειρώξεις με κοριτσάκια.

Η δουλειά είχε γίνει καθώς ξημέρωνε η παραμονή της έναρξης του φεστιβάλ.

Ξύπνησα νωρίς και έτρωγα ένα ωραίο πρωινό μαζί με ένα ζευγάρι θηριοδαμαστών. Τους έδειξα το κόλπο με τα τρία θαυμαστικά,μιλήσαμε για τη χώρα των μεταλάδων και τις εμπειρίες μας και τέλος καθήσαμε να σκεφτούμε μαζί ένα ανέκδοτο που λεγόταν "Ο Λαγός και η Μαρία Αντουανέτα" το οποίο δυστυχώς έμεινε ημιτελές και δεν ειπώθηκε ποτέ.


Η βασιλική φρουρά είχε κάνει ντού στο κάμπινγκ για έναν εξονυχιστικό έλεγχο πριν το φεστιβάλ.

Ο θηριώδης παλαιστής από το crew των ραψωδών που με χαιρέτησε χτες, συνομιλούσε έντονα με έναν ένστολο που τον πίεζε να καταδώσει κόσμο από τη Βαστίλλη.Γλύστρησα μέσα από το πλήθος και μπήκα ανάμεσα στον ένστολο και στον παλαιστή, που μου είπε ότι τον έλεγαν Λεκ.

Ο ένστολος μου εξήγησε ότι υπάρχουν φήμες για εξέγερση και ότι υπάρχουν ασαφείς πληροφορίες για την ανάμιξη μελών του φεστιβάλ στη συνωμοσία.

Πλησίασα τον ένστολο και του ξεστόμισα: “Αυτοί εδώ οι άνθρωποι έχουν να δουλέψουν από πρόπερσυ.Αν είναι να τους χώσεις μέσα στη φυλάκα, πριν το φεστιβάλ της ζωής τους, είσαι ελεύθερος να τους το πείς κατάμουτρα.”

Ο ένστολος ξεροκατάπιε και απομακρύνθηκε αγχωμένος.


Ο Λεκ με χτύπησε στην πλάτη φιλικά και φώναξε: “Έμαθα ότι κάνεις καλά diss ...”

-------------------------------------------------------------------------------------

Το σημερινό συμβάν με είχε φέρει στα όριά μου.Κάποιος μας είχε καρφώσει.Σίγουρα όχι κάποιος που ήταν μαζί μου χθες τη νύχτα στο παλάτι.Αλλιώς θα ήμουν ήδη στη φυλακή μαζί με τους άλλους 9 από τους δέκα συνεργάτες της χθεσινοβραδυνής δουλειάς.


Το μυαλό μου πήγε στην ξανθιά ζογκλέρ. Ε, βέβαια. Η τύπισσα πίστεψε τις μαλακιές που την τάισα,φοβήθηκε για τη ζωή των δημοκρατικών φίλων της και σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό να παταχθεί αυτή η αυτοκτονική διάθεση πριν είναι αργά.

Η ξανθιά γδυνόταν μέσα στο καμαρίνι της. Όταν πήγε να πίάσει μία πετσέτα, γύρισε και με βρήκε πίσω της.Ούρλιαξε για ένα δευτερόλεπτο και με ρώτησε το λόγο που ήμουν εκεί.

“Εσύ μας κάρφωσες?”, την ρώτησα κοιτάζωντας τα μάτια της που ήταν έτοιμα να εκραγούν.

“Μαλακίες”.Με κοίταξε απελπισμένα σαν κάτι μέσα της να πέθανε. “Δε με αναγνωρίζεις καθόλου,καραγκιοζάκο? Και πιστεύεις ότι σε κάρφωσα κιόλας?”

Σκεφτήκα, “τι λέει αυτή η πρεζού?”

Την πλησίασα καθώς αυτή μου γύρισε την πλάτη και έψαξε μέσα στα πράγματά της βιαστικά λες και έκανε αγώνα να βρει αυτό που ήθελε πριν την προφτάσω.Γύρισε με μία βέρα στο χέρι της που είχε χαραγμένη τη φράση : “Who,being loved,is poor?” και δάκρυα στα μάτια.Προσπάθησε να αρθρώσει το όνομά μου και αναστενάζοντας μου έδειξε τα σύνεργα του make up της που την είχαν κάνει άλλο άνθρωπο.Βαφές για τα μαλλιά , ψεύτικες βλεφαρίδες,πρόσθετο δέρμα,πούδρα...Τη σταμάτησα πριν βγάλει άχνα και ξεστομίσει το όνομά μου. Έχοντας μείνει τελείως μαλάκας, βγήκα από το καμαρίνι της εξοργισμένος,γιατί δεν άντεχα να την βλέπω.

Πως είναι δυνατόν να ζεί???

Κλείστηκα στο καμαρίνι μου όλο το απόγευμα πίνωντας σκέτο οινόπνευμα. Μια σοφή μάγισσα (η ίδια που με είχε εμπνεύσει να γίνω entertainer) μου το είχε αναφέρει γνωρίζοντας την ανοσία μου στο ποτό, σαν το ανώτατο όριο μέθης και κραιπάλης.

Έβγαλα το mp3 μου από τη τσάντα μου και άρχισα να ακούω ότι μου ερχόταν στο μυαλό.Ένιωθα για άλλη μια φορά στη ζωή μου ανόητος, ηλίθιος,κορόιδο.

Γιατί ζούσε η γαμημένη? Για να με ξαναταράξει?Αφού είχε σταματήσει να με νοιάζει...Την είχα ξεχάσει.Δε χρειάζομαι τέτοιες μαλακίες τέτοια ώρα.

Δε με νοιάζει τίποτα πέρα από την αποστολή μου. Ας κάτσει να σαπίσει κι αυτή και όλοι τους.

http://www.youtube.com/watch?v=GqH_Icgbab8